Grote bezorgdheid in de horeca

Het zijn bijzondere tijden. Eerst was er covid en nu is er de oorlog. En beiden hebben rare effecten op de gastronomische wereld. Mensen moeten door de prijzen die waanzinnig hard aan het stijgen zijn toch twee keer nadenken voor ze een euro uitgeven. Alleen al de immense stijging van de energieprijzen doet bijzonder veel mensen pijn, vooral in de middenklasse waar er geen sociale tarieven of compensaties bestaan. Die honderden euro’s extra per maand op de energiefactuur ben je kwijt en kun je niet elders uitgeven. En vooral in de besteding aan luxegoederen wordt daarom geschrapt. De zomervakantie is meestal wel al geboekt, en na twee jaar covid gaan veel mensen die toch laten doorgaan. Maar een paar keer per maand op restaurant gaan zit er niet meer in.

Wat ik hoor vanuit de horeca is dat vooral de restaurants uit de zogenaamde middenklasse het lastig krijgen. De absolute dure toppers draaien blijkbaar nog steeds goed. Er zijn altijd rijke mensen en tijdens een crisis verdienen die soms zelfs nog meer. Dus de restaurants met één of meerdere sterren, die vaak al maanden vooraf volgeboekt zitten, zullen deze crisis wel aankunnen. Een Antwerpse horeca-ondernemer vertelde me dat de café’s, en zeker die waar je iets kleins, gezelligs, betaalbaars kunt eten, ook nog goed draaien. Beter dan vroeger zelfs. Want dat kan er wel nog van af. Maar alle restaurants daartussen hebben het knap lastig. En als mensen dan al reserveren geven ze gewoon minder uit dan vroeger. Ze drinken nu een fles wijn van 25 of 30 euro in plaats van eentje van 60 of 70 euro. Dat soort dingen. Gewoon, omdat het leven zo duur is geworden.

Maar restaurants hebben nog een bijkomend probleem. Eigenlijk zouden ze hun prijzen nu gewoon moeten verhogen. Ook hun energierekeningen gaan nu door het dak. Hun personeel wordt duurder. En vooral: zowat alle grondstoffen worden een pak duurder. Een eigenaar van een pizza-restaurant vertelde me dat de gasfactuur voor z’n oven, duizenden euro’s per maand bedraagt, dat de prijs van het bloem voor het deeg 50 procent duurder is geworden. En dan sprak hij nog niet over alle andere kosten die aan het stijgen zijn. Hij heeft z’n pizza’s tien procent duurder gemaakt, maar kan daar de stijgende kosten dus absoluut niet mee dekken. Eigenlijk zou hij nog meer moeten opslaan, maar dat durft hij vandaag dus niet…

Moeilijk. Moeilijk. Moeilijk. Na twee jaar covid moeten de mensen in de horeca weer door lastige tijden heen. En moeten ze super belangrijke en vooral vervelende beslissingen nemen. De prijzen van gerechten en dranken verhogen om dezelfde winstmarges te kunnen behouden, want die zijn al bijzonder krap in de horeca. Eigenlijk kunnen ze niet anders. Maar daar staat tegenover dat klanten het ook steeds moeilijker krijgen om hun maandelijkse, laat staan wekelijkse restaurantbezoek te blijven betalen. Als de prijzen dan flink stijgen haken die misschien wel af. En dat is nog erger. Ik hoorde een restaurateur onlangs zeggen: “die oorlog en die crisis, zou mij na covid wel eens finaal de das kunnen omdoen. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol kan houden in deze sector… En of ik het wel wil. Misschien open ik gewoon een eetcafé. Spaghetti, croque. Of een frituur. Want daar gaan mensen wel nog graag eens naartoe. Maar een brasserie zoals de mijne is gewoon super lastig tegenwoordig.”