Ik en groene vingers, het is een recent huwelijk. Ik heb, zoals ik al schreef, een serre geërfd van de vorige eigenaar van ons huis. Die staat vol plantjes en groenten en kruiden. En vooral die laatste doen het supergoed. Ik zorg er goed voor, geef ze veel water, en knip ze geregeld bij. Niks zo zalig als koken met je eigen verse kruiden uit de eigen serre.
Ons gras is een ander verhaal. In Rijmenam hadden wij geen gras. Niks. We woonden in het bos en hadden een soort van makkelijke bodembedekkers. Maar nu hebben we wel gras. Veel gras. Voor en ook achter ons huis. Gras groeit, en wij hadden nog geen grasmachine. Er komen twee robotjes die samen de wildgroei kort gaan wieken. Maar die zijn er nog niet.
In afwachting van de komst van die twee vrolijke vrienden, hebben we dan maar willens nillens mee gedaan aan “Maai Mei Niet” en de boel de boel gelaten. Dat is goed voor de natuurlijke diversiteit, en dus ook voor de bloemetjes en de bijtjes. Zegt men. En dat blijkt ook. Onze tuin is een paradijs voor fauna en flora. Niet te doen hoeveel mooie grote vlinders er rondfladderen.
Maar de keerzijde van de medaille ervaren we nu ook. Onze tuin is ook een paradijs voor insecten, zo blijkt. En sinds enkele dagen is een leger vliegende mieren neergestreken. En die rotzaken slagen er in om door de kieren in onze oude ramen en deuren ook ons huis binnen te dringen. Ik schrok me rot toen ik vrijdagochtend in onze gang kwam om naar het werk te vertrekken. Tientallen van die rotzakken lagen op de vloer en op de vensterbanken.
Het zal wel het nadeel, of noem het “een nevenverschijnsel” zijn van wonen in een grote (en op dit moment wilde) tuin zeker? In Barcelona, in de stad, hebben wij nooit last van insecten. Geen vlieg, geen mugje, geen mier kruipt of vliegt daar ons flatje binnen. Maar is dat goed nieuws? Of zegt dat vooral dat er daar midden in de stad nauwelijks natuurlijke diversiteit aanwezig is? Wellicht wel he.
In elk geval: met het niet (laten) maaien van ons gras de voorbije maanden, heb ik waarschijnlijk de deur wijd opengezet voor een legertje opdringerige gasten met vleugels en pootjes. Als er iemand een slim trucje kent om die rotzakken toch buiten te houden, of op een natuurlijke manier toch te verdelgen, laat maar komen!!!
Ik hou van lekker eten. Dat weten jullie. Er zijn weinig dingen waar ik zoveel plezier aan beleef als een verrassend diner in een goed restaurant. Ik ben ook de laatste om een creatieve chef tegen te spreken … Lees meer
Juli is voor veel mensen vakantietijd. En of je nu toch nog naar het buitenland op reis gaat, of gezellig in eigen land blijft, je leeft toch een beetje op een ander ritme, en het is niet altijd evident om dan ook nog eens op de lijn te letten … Lees meer
Wist je dat het op 3 juli Eat Your Beans Day is? Een dag die in de Verenigde Staten in het leven is geroepen om bonen eens ecxtra in de schijnwerpers te zetten … Lees meer
Het is zover. 7 juni. Vandaag ben ik jarig. Yes, 52 lentes jong. En wat een zaligheid: het is zaterdag, het zonnetje schijnt vol geestdrift, en ik zit – hoe heerlijk is dat – in mijn lievelingsstad Barcelona … Lees meer
Afgelopen dinsdag was het weer zover. Elk jaar opnieuw kijk ik er reikhalzend naar uit: het moment waarop ik als ambassadeur van de Zeeuwse mosselen de allereerste exemplaren van het nieuwe seizoen mag proeven — rauw, recht uit de zee, zoals het hoort … Lees meer
Mensen die me volgen op sociale media weten het al even: ik ben officieel ambassadeur geworden voor Big Green Egg in Vlaanderen! Wie mij een beetje kent, weet dat ik al heel mijn leven een grote liefde heb voor barbecueën … Lees meer
Aardappelen hebben de voorbije jaren jammer genoeg een wat negatieve bijklank gekregen binnen de wereld van gezonde voeding. Ze worden al te vaak afgedaan als dikmakers of lege koolhydraten, maar dat is eerlijk gezegd een onterechte beoordeling … Lees meer
Ben jij een trouwe bezoeker van Would Be Chef? Dan weet je dat er hier elke week heerlijke recepten, smakelijke tips en inspirerende verhalen verschijnen … Lees meer