1 november. Het is een feestdag vandaag. Niet Halloween, dat was gisteren. Maar vandaag is Allerheiligen, en morgen is het Allerzielen. En voor veel gelovige mensen zijn dat dagen om de doden te herdenken. Om even stil te staan bij zij die er niet meer zijn, maar toch veel betekend hebben in ons leven. Bij mij zijn dat vooral m’n grootouders. Het waren stuk voor stuk lieve zorgzame mensen waar ik prachtige herinneringen aan heb. M’n beide opa’s hadden een grote groentetuin, en m’n oma’s kookten de lekkerste gerechten voor ons. Jammer dat ze er niet meer zijn, ik zou zo graag nog eens met hen praten over het leven. En over de dood.

Zelf ben ik eigenlijk niet bang voor de dood. Wel een beetje voor doodgaan. Ik hoop gewoon dat, nadat het licht uit gegaan is, alles ook echt over is. Ik hoef niet eeuwig rijstpap met gouden lepeltjes te eten, dank u. En zelfs niet eeuwig “witloofrolletjes in de kaassaus” zoals mijn meme Julia die zo goed maakte, en wat voor altijd mijn lievelingsgerecht is. Maar de eeuwigheid is me echt wel te lang. Laat het maar gewoon op een niet al te pijnlijke of gewelddadige manier aflopen, ooit, binnen meer dan een halve eeuw als het even kan. Want ik leef veel te graag.

En als mensen mij vragen: “hoe moet je begrafenis er eigenlijk uitzien?” dan denk ik meestal: “niet mee bezig hoor, het is nog zo lang.” Maar dat weet je nooit zeker. Het leven kan pijnlijk verrassen, en dat kan de dood nog straffer. Ik wil hoe dan ook gecremeerd worden, en niet begraven. En ik wil niet op een schouw komen te staan. Laat mij maar wegwaaien in de wind. En wat de koffietafel betreft: maak er iets gezelligs van. De familieleden en vrienden die naar dat laatste etentje komen, hebben me goed gekend, en weten dat dat mijn topdagen waren: wanneer ik ze uitgebreid kon verwennen met lekker eten en mooie wijn.

Dus, sorry lieve bakkers, maar geen koffiekoeken op mijn begrafenis. Die zijn heerlijk, maar wel vooral als ontbijt. En ik stel voor dat het etentje voor mijn ultieme afscheid ‘s avonds plaatsvindt. Niet ‘s middags. Voor een keer dat de wekker zeker niet meer zal staan voor mij, mag het een dinertje worden. Maak eerst een mooie wandeling samen, in de zon of in de regen, en strooi me onderweg maar uit. Dan is dat ook al opgelost.

En daarna mag het echt wel een prachtige maaltijd worden. Met alles erop en eraan. Hapjes, een paar lekkere voorgerechten, een heerlijke hoofdschotel, kaas van de kar, en voor de liefhebbers een dessert. En uiteraard met hele goede wijn. Het leven is te kort om slechte wijn te drinken.

Klink dan nog eens op mij, vergeef me al mijn zonden, mijn lelijke tweets, mijn slordigheden en mijn nare kantjes. Maar geniet vooral. Eén ding zal wel duidelijk zijn voor iedereen aan tafel. Ik zal niet te beklagen zijn. Ik zal geleefd hebben als drie man. En ik zal genoten hebben van elke seconde. Dat zal het vieren waard zijn! Doe dat dan maar. Van de champagne tot de cognac!

Voila, da’s dan geregeld. Dat wordt een gezellig avondje dus. Jammer dat ik het zelf niet meer mee zal maken. Maar goed. Ik kan nog heel veel oefenen. En nog heel vaak lekker eten met mijn geliefden. En wat die begrafenis betreft: ik wil liefst niet te ver op voorhand plannen, maar in principe past het in mijn agenda niet meer voor 2073. Als iedereen daar even rekening wil mee houden? Dank u zeer. En nu genieten van het leven!