Het worden zes razend spannende maanden…

Ja vrienden van de blog, het is zo ver. Het avontuur gaat nu echt beginnen. Toen we vorige zomer na bijna vijftien jaar in Rijmenam te wonen dachten: “gaan we nog eens een ander huis bouwen?” wisten we niet dat het allemaal zo snel zou gaan. Maar het is wel typisch Sven: als het kriebelt dan wil ik springen. Dan wil ik er voor gaan.

Wanneer je geen kinderen hebt kun je zo’n beslissingen ook zoveel makkelijker nemen. De plek waar je woont is dan minder dwingend. Je kunt makkelijker beslissen om eens iets totaal anders te doen. En dat hebben we dan ook gedaan. Lochristi is helemaal de andere kant van het land, maar wel stukken dichter bij m’n ouders, bij m’n roots. Dat is mooi meegenomen. Maar het is vooral het huis waar we verliefd zijn op geworden dat ons heeft doen beslissen om te verhuizen.

De voorbije maanden, tussen het tekenen van een compromis en het tekenen van de akte, was al een heerlijke periode van inspiratie opdoen. We hebben interieur-magazines doorbladerd, Pinterest afgeschuimd, sites bezocht vol meubels, kleuradvies gezocht, enfin, we hebben ons huiswerk goed gemaakt. Ik doe dat zo graag, ideeën van overal laten botsen of blenden met onze eigen smaak, zalig is dat. En zeer belangrijk: we hebben een architect gezocht die onze smaak aanvoelt, maar die zelf ook genoeg creativiteit en expertise heeft om het ook echt een leefbaar, boeiend, mooi huis te maken. En ik denk dat we met Dieter Vander Velpen de juiste man hebben gevonden. Dieter en z’n vrouw zijn al lang vrienden van ons, en de projecten die hij tekent zijn altijd adembenemend. De voorbije maanden heeft hij aan het interieur van ons huis gewerkt, en we zijn zeer enthousiast over z’n plannen.

De komende weken barst het avontuur echt los. Het wordt een zalige, spannende, opwindende periode. De vorige eigenaars hebben het huis netjes achtergelaten, alle meubels zijn weg, er hangen geen luchters meer aan het plafond. Het huis is leeg, naakt. En vanaf nu kan het feest dus beginnen. Ik heb me voorgenomen om vaak te gaan kijken naar de werkzaamheden. Hoe de muren kleur krijgen, hoe de plek waar wij gaan eten, slapen, leven, zelf begint te leven. Hopelijk komen we voor niet teveel verrassingen te staan, al weet je dat dat in zo’n project altijd wel eens het geval zal zijn. Ik wil van elke maand, elke week, elke dag genieten. Het huis zien groeien. En als alles volgens plan verloopt dan kunnen we deze zomer verhuizen naar Lochristi. Dan gaan we een zalige periode in het mooie groene Rijmenam afsluiten en een nieuw verhaal schrijven in de buurt van Gent.

Ik heb er zoveel zin in. En ik denk dat iedereen die wel eens gebouwd of verbouwd heeft dat herkent. Het is een mix van geluk en toch ook een beetje schrik, van vragen en twijfels, van dromen en weten dat je goed moet uitkijken dat je je budget niet gaat overschrijden. Sommige mensen krijgen daar ontzettend veel stress van en zeggen me dat het de vervelendste periode van hun leven was, dat ze er doodmoe van werden, dat hun relatie het nauwelijks overleefd heeft, en dat ze het nooit meer zouden opnieuw doen, dat bouwen of verbouwen. Ikzelf vind het heerlijk. Ik ben blij dat ik dat nog eens een keer mag doen. Ik ben 46, ik word 47 over een paar maand. Nu is het moment om nog eens zo’n nieuw verhaal te schrijven. Dus ja, we gaan er voor met volle goesting. Wish me luck. Ik hou jullie zeker op de hoogte van de vorderingen, en verwittig jullie op tijd wanneer de house warming zal plaatsvinden. En als je zelf nu ook aan het bouwen of verbouwen bent: geniet ervan, veel plezier, en ook veel sterkte.