Het gebeurde in de supermarkt. Deze week. Ik was rustig mijn inkopen aan het doen. Dat doe ik al op een speciale manier. Ik winkel vaak in functie van de gerechten die ik ga maken, en meestal bedenk ik die al winkelend. Mijn kar staat dan ergens in het midden geparkeerd, en ik loop de winkel rond, gerecht per gerecht. Ik haal mijn groenten, het stukje vlees dat ik erbij wil hebben, die speciale couscous die daar bijhoort, en dat leg ik in de kar. Vervolgens doe ik dat over voor een volgend gerecht. En meestal blijft de kar ergens staan. Ergens in het midden. Dat is soms al irritant voor andere mensen die winkelen, want die kar staat altijd ergens in de weg. Ik heb al in de ogen van andere shoppers gezien dat ze dat irritant van me vinden. Soms probeer ik dat te vermijden, en rij ik de kar toch de hele tijd voor me uit, maar als ik echt aan het winkelen ben voor een groot etentje staat de kar ergens geparkeerd en loop ik rond. Sorry daarvoor.
Maar over die misdaad wil ik het niet hebben. Ik werd deze week op een andere schandaligheid betrapt. Het was bij de potjes met krabsalade, eiersalade, préparé en vissla, je kent die afdeling wel. Ik neem altijd een paar zo’n potjes mee. Maar wat doe ik dan vaak? Niet altijd, maar toch vaak… Ik check even hoelang de potjes nog goed zijn, en grijp er dan vaak eentje van de achterste rij, omdat die nog veel langer houdbaar zijn dan die op de eerste rij. Ik ben soms zo’n grabbelaar. Die niet een potje van vooraan neemt, maar echt de stapel netjes opzij schuif om te grijpen naar het meest verse doosje. Ik weet het, dat kan ergerlijk overkomen, en ook winkelpersoneel vindt dat wellicht schandalig, maar het is sterker dan mezelf.
Nu stond er naast me aan het rek een dame te wachten die me die potjes opzij zag schuiven om hebberig op zoek te gaan naar dat ene potje dat het langste vers zou blijven, en terwijl ik bezig was keek ze me aan met een blik alsof ik net had ingebroken bij een bejaarde, een hondje omver had gereden of een moord had gepleegd. Zo boos keek ze. Verwijtend. Ik voelde me meteen betrapt. Als ogen zouden kunnen doden dan had ik daar ter plekke een hartstilstand gekregen. En het bijzondere: het werkte. Ik ben voor de kip curry gegaan die nog tien dagen vers was, en niet de kip curry die nog drie weken zou meegaan. Gewoon omdat ik een scène vermijden wou.
Ik had heel even zin om me te verdedigen. Om te zeggen: “sorry mevrouw, ik weet wat u denkt. U denkt dat het schandalig is dat ik achteraan de stapel grijp omdat andere mensen dan potjes moeten nemen die minder lang vers blijven. Dat is zo. Maar ik heb een excuus. Wij zijn thuis maar met twee. En dat is toch helemaal anders dan een gezin. Als je met vier bent is alles altijd netjes op tijd op. Met z’n tweetjes is dat anders. En als er iets is dat ik afschuwelijk vind is het eten weggooien. Vandaar.” Maar ik heb het niet gedurfd. Ik wou geen scènes in de supermarkt met een wildvreemde vrouw. Dus nu staat er een potje kip curry in de frigo dat deze week op moet. Dat moet het overigens sowieso, want vrijdag is het paasvakantie, en vertrekken we naar Barcelona. Dus mijn gegrabbel sloeg sowieso al nergens op. Maar toch…
Wie me al langer volgt weet het natuurlijk wel: ik heb al bijna vijftien jaar een flat in het prachtige Barcelona, een stad waar mijn hart ligt, waar ik vrijwel al mijn vakanties doorbreng en waar ik telkens opnieuw inspiratie vind … Lees meer
Op 31 is het world no tobacco day. Ik ben een mens die niet van verbieden houdt, dus iedereen rookt zoveel hij of zij wil. Ik heb zelf nooit echt gerookt … Lees meer
Druiven eet je meestal gewoon zo, als frisse snack. Met of zonder pitjes, rood of groen, koel uit de koelkast – altijd lekker. Maar wist je dat druiven ook prachtig kunnen schitteren in gerechten … Lees meer
Twintig jaar geleden vond je het gewoon in de supermarkt: krokodillenvlees, naast struisvogel en kangoeroe in het vriesvak of vacuüm verpakt in de versafdeling … Lees meer
Vandaag is het Brotherday, en dus zet ik met plezier mijn lieve broer Arn eens in de bloemetjes. Net als ik is hij een levensgenieter pur sang. Hij schrijft dan wel geen kookboeken (dat laat hij aan mij over), maar koken kan hij ook wel als de beste – samen met zijn lieve vrouw Nathalie … Lees meer
Op Wereld Yoga Dag wil ik graag iets bekennen: ik ben niet zo goed in yoga. Op een matje liggen, diep ademhalen en in stilte naar de wolken staren – het klinkt mooi, maar het is gewoon mijn ding niet … Lees meer
Op deze bijzondere dag, 11 mei, moederdag, denk ik met veel liefde en warmte aan mijn zalige mama Anny. Ze is eind zeventig, ik ben 51, en geen dag gaat voorbij zonder dat we even bellen … Lees meer
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: er zijn verschillende theorieën over waar donuts precies vandaan komen, en verschillende culturen eisen de oorsprong een beetje op … Lees meer