Ik ben 7 keer “blootgesteld” aan covid de voorbije weken

Gisteren vlogen we terug uit Spanje om het trouwfeest van onze goede vrienden Nicolas en Davy bij te wonen. Dat feest was een jaar geleden gepland, maar omdat de covid-besmettingen toen echt door het dak gingen werd dat verboden door de overheid, zoals zowat het volledige publieke leven. Een jaartje later was het dan toch zover. Eindelijk. We hebben er allemaal enorm van genoten. Het feest was er één zoals in de goede oude tijd: er werden handen gedrukt en er werd gekust, mensen zaten lachend bij elkaar te genieten van het lekkere eten aan lange tafels, en er werd volop gedanst, polonaise incluis. Kortom: het leven en de liefde werd gevierd. Niemand dacht nog aan covid.

Ik schrijf het neer, en toch denk ik: echt waar is dat niet. Er werd natuurlijk wel over covid gepraat. Al was het maar in de zin van: “Uitstel is geen afstel. Blij dat dit weer kan. Die stomme covid heeft ons toch al veel last bezorgd.” Maar mensen zeiden wel niet meer, zoals enkele weken geleden: “bij dat we daar van af zijn.” Integendeel. Ik hoorde verschillende mensen weer zeggen: “en we zijn er duidelijk nog niet van af.” De mama van één van de jongens, en verschillende tantes, vrienden en vriendinnen, werken in de zorg en die zeiden zelfs: “het gaat weer totaal de verkeerde kant op met de vele  besmettingen, we houden ons hart vast, maar met de huidige maatregelen komen we er echt niet.” En ergens tussen het tweede en derde aperitief-hapje kreeg ik een push-berichtje van een krant met de mededeling dat de burgemeester van Knokke alvast alle binnenactiviteiten geschrapt heeft tot eind november. En ik dacht: daar gaan we weer.

Vorige week waren ook bij mij alweer verschillende DJ-sets voor de komende weken geschrapt, eentje in Landen volgende week bijvoorbeeld. Ook verboden door de burgemeester. Omdat de besmettingen door het dak gaan in Landen moest het schepencollege wel ingrijpen, zo heet het. En verschillende andere sets worden nu, ondanks toezeggingen, en zelf getekend contracten, toch weer geannuleerd, omdat organisatoren bang zijn dat het toch weer verboden wordt, en ze hun broek niet willen scheuren. Ik hoor het van verschillende artiesten, DJ’s en mensen in de culturele sector: het regent weer annuleringen. Een goede collega van mij, geen kleine naam in de DJ-sector, schreef me: het ligt weer helemaal plat, en mijn reserves zijn nu echt op, ik kom financieel echt mega in de problemen.” Eén ding is duidelijk: het virus is ons land weer langzaamaan lam aan het leggen.

En plots dacht ik: zou mijn “coronalert” app nog actief zijn? Die moesten we toch allemaal downloaden in het begin van de pandemie om in de gaten te houden of we in contact waren gekomen met besmette mensen. Wat bleek: die van mij is inderdaad nog actief. Ik had er ontzettend lang niet meer naar gekeken. En eerlijk: in de hele covid periode vorig jaar heb ik maar een paar keer een “laagrisico contact” gehad. Nu eens eentje, een maand later twee andere. En nu? Zeven blootstellingen. Zeven! Wel kleurde mijn app nog steeds groen en loop ik dus “een laag risico”. Maar toch… zeven. Nooit zoveel kwam ik contact met het virus als nu, als ik dat ding mag geloven. En dan moet je weten dat ik net terug kom uit Spanje, waar die app niet werkt. Gisteren op het feest was iedereen gevaccineerd, maar honderd procent bescherming geeft dat vaccin ook niet. Ik ben benieuwd of mijn teller de komende dagen niet gaat oplopen. Verdorie toch.

Eén ding weet ik wel: de vrees is helemaal terug, en links en rechts de paniek ook, en vooral: veel paniekvoetbal. Feesten worden verboden, zelfs die met covid safe pass kunnen niet meer, culturele events ook. Ik hoor dat de tickets voor events vandaag toch ook niet zo goed meer verkopen. Mensen hebben even van de vrijheid geproefd, maar vragen zich af of ze nu het nachtleven of concerten niet weer eventjes moeten vermijden. In restaurants zeggen er weer groepen af, bedrijfsfeestjes liggen onder vuur. En een bevriende bakker stuurde me dat hij alweer annuleringen kreeg voor grote taarten voor familiefeesten, annuleringen met als reden: covid. Wat doe je er aan als bakker, restaurateur, concertorganisator of DJ? Niks. Je slikt alweer je verlies, want je gaat mensen in een pandemie niet laten betalen als hun feest door overmacht niet door kan of mag gaan. En intussen gaan we maar weer bang afwachten hoe erg het weer wordt de komende maanden.

We hebben al eens die eerste zomer moeten redden met ons voorbeeldig gedrag, weet je nog, dat is niet gelukt. We hebben nu al drie golven moeten plat slaan om de zorg te beschermen, en onze politici vragen ons om nu ook onze contacten weer te beperken om de vierde golf tegen te houden. Ook al was ons beloofd dat ons laten vaccineren voldoende zou zijn om te genieten van de vrijheid. Vandaag blijkt niks minder waar te zijn. Wanneer activiteiten zelfs voor gevaccineerden verboden worden zullen twijfelaars voorgoed beslissen om geen vaccin te laten zetten: het helpt blijkbaar toch niet, en je hebt er ook geen enkel voordeel meer bij, denken ze.

Ik moet eerlijk zeggen: ik hou mijn hart vast voor de eindejaarsperiode. Als de cijfers zo dramatisch stijgen, gaat de politiek vroeg of laat toch weer op grote schaal doen wat links en rechts al aan het gebeuren is: het sociale leven inperken om de zorg te redden.   Telewerken wordt vast weer de norm. Komen er afkoelingsperiodes in de scholen? Gaat reizen blijven kunnen? Ik vraag me vooral af of ze ons ook in ons privéleven weer beperkingen gaan opleggen en onze eindejaarsfeesten met de familie ook weer met de rem op zullen moeten, of zelfs gedeeltelijk verboden zullen worden. Ik mag het echt niet gedroomd hebben. Maar ik hoor ook steeds meer jonge gevaccineerde mensen in mijn omgeving die besmet zijn, en toch flink ziek worden. Lastig lastig lastig.

Vandaag zeg ik oprecht: ik ben blij dat we samen met onze lieve vrienden uitgebreid genoten hebben van hun zalige trouwfeest gisteren. Maar wat de toekomst ons zal brengen? Deze geboren optimist is er eerlijk gezegd niet zo gerust meer op. Er werd ons door de politiek en de experts al zoveel beloofd. En altijd komt het op hetzelfde neer: nieuwe regels, nieuwe beperkingen, en het virus gaat voorlopig maar niet weg.