Ik denk zelfs te weten waar ik besmet ben geraakt…

Flink balen gisteren. Ik had net een paar uur daarvoor afscheid genomen van mijn oude schoolmaat Sjaak, die drie dagen gelogeerd had bij me in Barcelona. Nadien heb ik nog een wandeling gemaakt van 17 kilometer met Luis, onze Chileense maat die voor onze flat zorgt als we er niet zijn. En toen kreeg ik al last van een tranend oog en een snotvalling. Terwijl ik mijn koffer aan het maken was om vandaag terug te vliegen (want er stond een mega volgeboekt DJ-weekend op de planning) dacht ik: toch maar even een zelftest doen. Want ik zou maar eens corona hebben, en dan kon ik toch echt niet het vliegtuig op en naar al die feesten en festivals trekken. Want mensen besmetten, dat wil ik toch absoluut niet doen. En yup: ik bleek prijs te hebben.

Toen begon ik gisteren natuurlijk te piekeren: waar zou ik het vandaan hebben? En eerlijk, ik heb een klein vermoeden. Maandagavond ging ik met Sjaak en Luis op restaurant. En één van de obers droeg een mondkapje. Alle andere niet. En ik vroeg nog aan de man: “moeten jullie nu weer mondmaskers op in de horeca?” En hij reageerde daar wat raar op. Hij zei zoiets als “sommigen moeten dat. In specifieke omstandigheden.” Ik snapte het niet goed, maar het was wel duidelijk aan zijn rare reactie dat hij mijn vraag niet zo waardeerde. Luis wist meteen waar de klepel hing. De man had wellicht covid. Ik snapte niet zo goed hoe hij dan kon werken. Maar Luis legde het me uit.

In Spanje beschouwen ze corona sinds eind maart als een soort van griep. De cijfers worden niet meer stelselmatig bijgehouden, en je moet ook geen PCR-test meer doen. Je moet er als je geen of slechts lichte symptomen hebt ook niet meer voor thuis blijven of in afzondering gaan hier. Het is een keuze die je zelf maakt. De verantwoordelijkheid ligt bij de burger. En als je toch wil werken met covid, dan vragen ze gewoon om een mondkapje op te zetten. Dus als er dan zo één ober in het restaurant een mondkapje opheeft, en alle andere niet, is de kans bestaande dat het iemand is met covid. Ik wil niet zeggen dat ik het dus van die ober heb gekregen, maar het kan wel.

Overigens zou ik dus volgens de regels van Spanje perfect buiten mogen komen. Afzondering is niet nodig, en volgens Luis doet bijna niemand het hier nog. “Ongeveer alle mensen die ik ken hebben het al één of meerdere keren gehad, en leven gewoon verder,” zo vertelde hij mij aan de telefoon. “Het leven moet hier doorgaan, want anders ligt de economie plat. Enkel als je echt ziek bent moet je thuisblijven, net zoals griep.” Dat kan allemaal goed zijn, maar zelf vind ik dat raar en eigenlijk ook niet zo verantwoord. Zo verspreidt het virus zich uiteraard razendsnel. Ik had ook kunnen zwijgen, en terugvliegen naar België en daar al mijn jobs doen, mensen entertainen en factuurkes maken. Zoals nogal wat mensen mij nu ook sturen: “Stommerik, hoeveel geld ben je nu wel niet kwijt dit weekend?” Maar ik wil zo absoluut niet leven. De gezondheid van anderen en van mezelf is veel meer waard dan wat geld. Komaan zeg…

Ik zal hier wel eens moeten buitenkomen in Barcelona. Wat eten halen. Maar dat zal met een mondkapje op zijn. Uiteraard. En ik zal zeker niet op restaurant gaan. Gisteren stond Via Veneto gepland. Dat is mijn lievelingsrestaurant. Dat etentje heb ik meteen afgezegd. Via Veneto loopt niet weg, en ik zal er nog vaak genoeg komen. Het enige wat ik me afvraag: zou ik durven gaan wandelen de komende dagen? Met een mondkapje op in de stad, en zonder in de natuur? Wat denk je. Volgens de regels mag het sowieso. Geen probleem. Maar ik twijfel. Nu goed, vandaag voel ik me toch niet zo goed en is er van wandelen al zeker geen sprake. Wat lezen. Wat slapen. Wat naar de wolken kijken. Oh nee, dat laatste kan ook niet, het is hier een stralend blauwe dag.