Op alle mogelijke manieren worden we zachtjes voorbereid op feestdagen die minder feestelijk zullen verlopen als de voorbije jaren. Geloof me, ik kan het weten: oudejaarsavond is altijd mijn drukste avond van het jaar met uitgebreide DJ-sets in het hele land, en die zijn intussen allemaal geschrapt. Vervelend, maar logisch. Grote fuiven met veel volk bij elkaar in één ruimte, dat gaan we dit jaar nergens zien op de wereld, en afhankelijk van de snelheid waarmee het vaccin zal worden uitgerold, vrees ik dat massabijeenkomsten ten vroegste in de herfst van 2021 weer zullen mogen.

Maar goed, dat zijn party’s. Daar rekent niemand meer op. De vraag is eerder: gaan we sowieso onze kleine gezinsbubbel mogen mengen met andere bubbeltjes, om te klinken op oud en nieuw? En vooral: hoe zit het met kerstmis? Voor velen onder ons toch de feestdag waar het vooral om draait. Niet omdat we allemaal zo kerkelijk zouden zijn, maar kerstavond en kerstdag zijn toch de uitgelezen momenten om met familie samen te komen. Broers en zussen, kinderen en kleinkinderen, ouders en grootouders. Sommige mensen zien zelfs hun nonkels en tantes die dagen, ze vieren met de buren ook, of met goede vrienden. Gaat dat allemaal zomaar kunnen?

Het antwoord is neen. Dat weet iedereen. Ook al verbeteren de cijfers gestaag, je moet geen biostatisticus zijn om te beseffen dat we tegen de kerst niet alle remmen los zullen mogen gooien. Een beetje gezond verstand volstaat. Sowieso veroorzaken die grote familiefeesten traditioneel al een piek in besmettingen van simpele verkoudheden en van de griep. Logisch. Je mengt op twee weken tijd, midden in de winter, op hoge schaal bubbels en generaties. Het zijn tussen kerst en nieuwjaar dus vooral feestweken voor virussen en bacteriën, met al dat geknuffel en gekus.

De politici en virologen zijn ons in de media al zachtjes aan het voorbereiden op een ander soort feestdagen dan andere jaren. En eigenlijk is dat zeer begrijpelijk. Hoe meer men ons nu al begint te waarschuwen hoe beter. Het is logisch dat er nog geen grote beslissingen genomen worden over wat nu exact zal mogen en wat niet met de feestdagen, omdat je volgens Frank Vandenbroucke, onze minister van volksgezondheid, niet op de feiten vooruit kunt lopen. Misschien is er iets kleins mogelijk qua versoepeling, maar misschien verergeren bijvoorbeeld met het openen van de scholen de cijfers opnieuw, en dan zal er helemaal geen ruimte voor feestjes zijn.

De oproep die mij nog het meeste aansprak de voorbije dagen was die van professor Erika Vlieghe. Die vroeg aan alle creatieve geesten in ons land om mee na te denken over hoe we toch op één of andere manier familiebijeenkomsten zouden kunnen organiseren zonder al te grote risico’s te nemen. Belgen zijn daar immers goed in: in achterpoortjes zoeken. Denk maar aan hotelkamers boeken om op restaurant te gaan, dineren in Luxemburg, of shoppen in Nederland. Maar daar heb ik het dus niet over. Want in dit geval hoeven het zelfs geen illegale trucjes te zijn. Want met een beetje creativiteit kunnen we misschien wel kleine oplossingen verzinnen om de feestdagen toch op één of andere manier “bij elkaar door te brengen”.

Ik voor mezelf heb er eigenlijk een tijdje geleden al één bedacht. Een creatieve oplossing om straks de feestdagen te vieren met mijn mama en papa. Want ik wil sowieso mijn ouders wel eens “bezoeken” of “ontmoeten” zo rond de kerst. Gewoon omdat ik ze zo graag zie, en ook omdat ze erg lieve en heel voorzichtige doorzetters zijn, die alles op alles zetten om niet besmet te raken, maar ook om toch nog een beetje van het leven te genieten zoveel ze maar kunnen. En ik heb niet eens de grooste creativiteit moeten uit de kast halen om een oplossing te bedenken. Bij ons wordt het heel makkelijk om kerst met elkaar door te brengen. We gaan samen wandelen.

Ik ben heel erg trots dat ik je kan zeggen dat ik mijn ouders besmet heb met het plezantste een meest gezonde virus ter wereld: het wandelvirus. Papa was altijd al heel sportief, hij was ooit een fantastische loper, maar dat zit er op z’n 73ste niet meer in, daarvoor zijn z’n knieën te gevoelig. Mama was meer een supporter dan een sporter. Maar vooral sinds de eerste lockdown zijn ze net als ik fanatieke wandelaars geworden. Behalve op zondag (dat is hun rustdag) trekken ze vroeg in de ochtend de wandelschoenen aan, en gaan ze op pad. Meestal in het Drongengoedbos in Knesselare. En ze stappen daar elke dag zo’n 9 kilometer. Op hun 73ste en 72ste. Fantastisch vind ik dat.

Het maakt mijn ouders ook heel gelukkig. Het houdt hen fit en gezond, ze zijn elke dag gezellig samen op pad, en ze hebben hun dagelijkse sportieve uitdaging. Elke ochtend genieten ze van de pracht van de ontwakende natuur. En bijna elke dag zien ze tientallen herten in het kreupelhout en zelfs op de wandelpaden. En vooral: ze komen zo nog eens uit hun kot op een zeer verantwoorde manier. Twee weken geleden ben ik eens mee gaan wandelen met hen. Op zeer veilige afstand, in de buitenlucht, samen genietend. Het voelde toen al aan als een soort feestdag.

Natuurlijk zullen we ook facetimen en whattsapero’s organiseren met de hele familie. Dat doen we ook. Maar ons echt kerstfeestje wordt een heerlijke boswandeling. Lekker kletsen over de dingen wie wel goed gingen het voorbije jaar en ons ze hoop uitspreken dat het jaar dat komt van een ander kaliber zal zijn, terwijl we op veilige afstand van elkaar onze  kilometers samen afleggen in de mooie natuur, het lijkt me wel wat. En als het mag van de virologen zullen we nadien misschien in de tuin een flesje kraken en uit verschillende kommetjes en bordjes wat hapjes proeven, maar dat laatste enkel als het veilig kan…

Eerlijk: zo’n kerstwandeling, of nieuwjaarswandeling (hangt sowieso een beetje van het weer af) lijkt me een heel feestelijke manier om het leven te vieren. Want samen rond de feesttafel gaan wij wellicht niet meer zitten dit jaar. Dat is uiteraard een beetje jammer. Maar dat komt wel terug. Nu moeten we vooral zorgen voor wat we elkaar sowieso traditioneel altijd toewensen met de feestdagen: een goede gezondheid. En door een wandeling te maken en niet samen uren in een gesloten ruimte te zitten, hebben we dan weer wat gewerkt aan onze immuniteit en vooral grote risico’s op besmettingen vermeden. Ik kan wel leven met zo’n feestwandeling.

Voila. Dat is onze kleine creatieve oplossing. Ik vind ze heel feestelijk en ik kijk er nu al naar uit. En jullie? Hoe gaan jullie het aanpakken? Ik ben eens benieuwd