De meeste dromen zijn bedrog. Sommige dromen zijn mooi. Andere zijn spannend en een beetje stout zelfs. Maar sommige dromen zijn ware nachtmerries. En uit zo’n akelige droom ben ik deze ochtend wakker geworden. Badend in het zweet, met een gigantisch schuldgevoel en waanzinnig verdrietig. Niet fijn, op zo’n zonnige zaterdagmorgen.

De droom was stiekem begonnen. In het geniep. We waren in mijn droom een weekendje in de Ardennen, iets wat we straks ook effectief gaan doen. We gaan wandelen en lekker eten in de buurt van Rochefort, en daar in een prachtig hotel blijven slapen. Maar het gekke is, toen we in mijn nachtmerrie in de Ardennen waren en een hele lange wandeling maakten, kwamen we steeds dichter in de buurt van Barcelona. Ik weet het, dat klinkt super ongeloofwaardig. Maar in dromen gebeurt dat. Je kunt reizen in ruimte en tijd en aan een belachelijk tempo, zonder grenzen.

Toen ik dan toch rondliep in Barcelona, besefte ik in mijn droom wel dat ik iets illegaals of op z’n minst gevaarlijks aan het doen was, want Barcelona is net als grote delen van België rood gekleurd op dit moment. Maar soit, ik was er dan toch, dus ik kon maar beter vlug even gaan checken hoe het er nog met onze flat was. Ik wil dat al maanden doen, en nu kreeg ik de kans, dus ik moest de flat toch wel even gaan checken. Vlug even binnengaan dus, zonder dat iemand me zag. Ik had immers toch de sleutels van de voordeur in m’n broekzak zitten.

En toen begon mijn nachtmerrie. Toen ik de deur openmaakte van het appartement in de Carrer de Casanova (die er in m’n droom trouwens helemaal anders uitzag dan onze echt flat in Barcelona) was de ravage werkelijk niet te overzien. Overal lagen kleren, er stonden koffers half open, er lagen tandenborstels in de keuken en op de salontafel stond scheerschuim. Overal waren resten van eten, er lag overal stof en het plafond lekte. Het stonk er verschrikkelijk en het was er een halve vuilnisbelt. Ik voelde me diep ongelukkig, boos op alles en iedereen. Waarom was ik niet eerder gekomen naar hier? Ik had de flat niet zo mogen verwaarlozen. Maar toen moest het ergste nog komen…

Want plots zag ik op onze groene sofa Gilbert liggen, onze kat. Of tenminste wat er van hem nog overbleef. Het was een hoopje uitgemergelde ellende van een paar honderd gram dat z’n oogjes niet kon opentrekken, smerig en wegkwijnend dat daar lag in een plas viezigheid. Ik herkende onze lieverd nauwelijks. Hij ademde nog amper, en ik zag dat hij op sterven na dood was. Het was misschien wel het gruwelijkste dat ik ooit zag.

Onze lieve lieve kat Gilbert, onze beste vriend, hadden wij door het reisverbod naar rode gebieden dus maandenlang verschrikkelijk verwaarloosd. Hij had geen eten of drinken meer gekregen sinds eind juni, z’n kattenbak was niet meer verschoond. Hij had al die maanden eenzaam en alleen moeten proberen overleven in een verschrikkelijk vieze flat. En nu zou hij wellicht sterven door onze dikke schuld.

Het rare is, toen ik meteen na dat besef badend in het zweet, in paniek, en super droevig wakker werd, had ik een halve minuut nodig om te beseffen dat dit allemaal niet waar was, niet kon ook, maar dat dit gewoon een nachtmerrie was. Want ik heb onze flat in Barcelona natuurlijk helemaal netjes achtergelaten toen ik er nog eens vier dagen was eind juni. Nooit is het er een rotzooi, daar zou ik niet mee kunnen leven. En Gilbert is nog nooit daar geweest, die woont gewoon bij ons in Lochristi. En ik zou die schat ook nooit vergeten, hij is onze lieveling. Hij zal altijd eten en drinken, een schone kattenbak, en veel liefde van ons krijgen.

Maar toch droomde ik die nachtmerrie. Waar kwam die ellendige droom dan wel vandaan? Geen idee. Wellicht ergens omdat ik Barcelona toch heel erg mis. Omdat ik de nood voel om alles eens te gaan controleren, en te zien of ik daar alles wel goed heb achtergelaten, en dat er niks aan de hand is. Maar ook omdat ik Gilbert zo graag zie. En altijd bezorgd ben dat er hem iets overkomt. Als je geen kinderen hebt is je huisdier je grootste (zorgen)kindje.

Hoe dan ook, het was een nachtmerrie. Het was niet echt. Maar dan wel eentje waar ik met de ogen open, enfin met de ogen dicht natuurlijk, helemaal ben ingelopen, en die me bij m’n nekvel greep. Ik heb Gilbert vanochtend dubbel hard geknuffeld, de lieverd. Eén ding is zeker: als we straks in de buurt van Rochefort een grote wandeling maken, ga ik toch vermijden om tot Barcelona door te stappen, want wat ik daar in m’n nachtmerrie zag, wil ik nooit in het echt meemaken.