Ik heb vanochtend iets zots gedaan…

Ja ik ben nogal een durver. Living on the edge in deze corona-tijden zeg maar. Ik heb vandaag iets gedaan dat nu al weken geleden was. Ik maak nu al bijna een maand ochtendradio van uit mijn living in Bonheiden. Dat is natuurlijk niet zo fijn als samen met de collega’s radio maken in Vilvoorde. Maar ongezellig is het ook niet. En alles went. Dus ik geniet van mijn radio-uurtjes, elke dag opnieuw.

De voorbije 26 dagen heb ik een ochtendshow gemaakt. Soms van zes tot twaalf, soms van zeven tot twaalf, en de voorbije vakantieweek van zeven tot tien. Maar vandaag heb ik dus na 26 dagen eens geen ochtendshow. En ik heb…. geen wekker gezet…. en losweg uitgeslapen. Zottekes he?

Ik werd automatisch wakker iets voor zes. Ik heb eens naar de wekker gekeken en gedacht: ik draai mij nog eens om. En warempel, ik ben weer in slaap gevallen. En nog een uurtje lekker gedroomd. In mijn dromen was het zomer en was er een groot feest met onze familie en vrienden in de tuin van ons nieuwe huis in Lochristi.

Dat was een fijne droom, want dat zou betekenen dat het huis af is geraakt tegen de zomer. En dat het corona-virus zo danig onder controle is dat we weer mogen bij vrienden en familie komen. Tenzij die droom zich afspeelde in de zomer van 2023 natuurlijk. Daar heb ik niet bij stil gestaan, of stil gelegen in mijn zomerse droom…

Uitslapen tot kwart over zeven. Het is wat. Ik had het wel verdiend of zo. Maar weet je dat ik me dan op een rare manier toch een beetje schuldig voel? Want effe liggen niksen dat lukt mij niet zo goed. Ik  heb het gevoel dat ik altijd wel aan de slag moet zijn. Radio maken. Schrijven. DJ’n. Koken. Nuttig zijn. Gelukkig heb ik op zo’n moment wel mijn uitlaatklep van het wandelen.

Ik trek mijn wandelschoenen nu dus aan, en vertrek voor een stevige wandeling. Genieten van de frisse lucht, de rust, en de ochtendzon. Genieten!