Ik heb voor vandaag een super spannend plan…

Sinds ik in Lochristi woon heb ik het plannetje al in mijn hoofd, en vandaag ga ik er gewoon voor. Ik moest eerst een beetje mijn weg vinden, wat nieuwe wandelroutes ontdekken, en de nieuwe buurt verkennen. En eerlijk gezegd: ik moest ook weer wat op dreef komen. De voorbije maanden heb ik wel gewandeld, maar ik was ook wat kilo’s bijgekomen. En zeker in de periode van in- en uitpakken, verhuizen dus, ben ik toch echt veel te weinig aan wandelen toegekomen. Ik moest m’n tempo wat terugvinden dus, mijn ritme en mijn routine. Maar intussen is mijn dat helemaal gelukt. Ik wandel nu weer minstens 15 kilometer per dag, en tegenwoordig stap ik geregeld zelfs meer dan 25 kilometer. Ik ben dus helemaal klaar voor mijn plannetje!

Vandaag stap ik, te voet, van ons nieuwe huis in Lochristi naar Knesselare. Naar het huis van mijn ouders. Naar daar waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Ik vind het een heerlijk avontuur om te voet weer thuis te komen. Niet als de verloren zoon, zo erg is het niet, maar symbolisch vind ik het wel wat. Ik was als kind immers niet zo sportief, terwijl mijn papa één van de beste atleten van zijn generatie was. Dat ik nu een dikke 35 kilometer ga wandelen, onderweg naar mijn liefste mama en papa, geeft me echt een waanzinnig goed gevoel. Het is op alle mogelijke manieren toch weer een soort van thuiskomen. Ze zullen fier zijn straks. En mama zal zeker iets lekkers klaar hebben staan, en papa zal me graag met de auto terugbrengen straks naar Lochristi. Op mijn Instagram-pagina kun je vandaag mijn tocht uiteraard volgen. Ik neem uiteraard wat water mee onderweg, en mijn reep Nakd voor als ik een hongertje krijg, en voor de rest hoop ik vooral dat ik droog blijf.