Ik kan u gerust stellen: mijn eenzame vakantie is voorbij

Alleen reizen, sommige mensen vinden dat precies gruwelijk. Ik kreeg de voorbije week vaak de vraag: “is dat niet eenzaam zo alleen op restaurant gaan?” Het antwoord is: “neen!” Ik vind dat niet zo erg om eens alleen weg te zijn. Kijk het liefste heb ik mijn partner er bij, maar niet iedereen heeft evenveel verlof. En ook niet per se altijd op hetzelfde moment. Maar ik kan je gerust stellen, ik vind het ook gewoon eens fijn om een paar dagen alleen te zijn, en volledig het ritme van de dag te bepalen.

Maar vandaag ben ik toch blij. Want ook al is mijn liefste nog niet van de partij, die komt later naar Barcelona, gisteren is wel één van mijn allerbeste vrienden gearriveerd. Mensen die me al langer volgen op sociale media weten dat Sjaak al tientallen jaren een rots in de branding is. Een man op wie ik kan rekenen, die al mijn kleine en grote kanten kent, mij raad geeft en bijstaat, kortom: een vriend uit de duizend. En Sjaak is gisteren gearriveerd in Barcelona.

Sjaak leerde ik kennen in Leuven.  Begin jaren 90. Ik studeerde er Godsdienstwetenschappen en hij doctoreerde er toen in de bevrijdingstheologie. Sjaak is de pastoor van de Engelssprekende parochie van Den Haag. En telkens wanneer ik even nood heb aan wat tijd voor mezelf, een goed gesprek, wat steun, een opkikker, een avondje lachen en kletsen, of wat troost, dan is zijn huis mijn thuis. Dat geldt trouwens in twee richtingen. Sjaak kan altijd bij ons terecht.

Dat was zo in Leuven, in Brussel, in Rijmenam, dat is zo in Lochristi. En dat is zeker het geval in mijn zo geliefde tweede stekje in Barcelona. Elk jaar komt Sjaak een paar dagen op bezoek, altijd begin juli. Ik maak dan de logeerkamer voor hem klaar, zet de cava koud, en boek wat leuke restaurantjes voor ons twee. En we kletsen dan uren op ons kleine terrasje van 5 vierkante meter, bij een goed glas wijn. Over het leven. Het geloof en de hoop. Over pijn en vreugde. Zalige dagen zijn het altijd samen.

Ik ben blij dat Sjaak er weer is, eindelijk, hier in Barcelona. Vorig jaar is dat dus niet gelukt door die ellendige Corona. Eén jaartje missen, ca va nog, maar twee was echt geen optie. Het leven gaat te snel, en je moet elk moment stelen en celebreren. Ik was amper 19 toen ik Sjaak leerde kennen, hij was maar een klein beetje ouder. Nu is Sjaak 61 en ik ruik de 50. We zijn twee jochies met toch al wat levenservaring. Met soms verschillende opinies en overtuigingen. Maar altijd warm en gul en lief en begripvol en vergevingsgezind voor elkaar. Ik geniet van het leven deze week met mijn goede vriend.