Het was december 2010, bijna 2011. Net na de kerst, dus volle zomer aan de andere kant van de wereld. Het was één van de mooiste reizen die we ooit maakten, naar één van de mooiste landen ter wereld. We hadden net de kerstdagen gevierd aan het het idyllische Lake Wanaka op het zuidelijke eiland van Nieuw-Zeeland, waar we heerlijk gegeten hadden, gedronken en gewandeld. We klonken er in de prachtige Whare Kea Lodge, waar we logeerden, samen met de andere (internationale) gasten op het leven, op de liefde en op het prachtige vredige land waar we te gast waren.
Vervolgens reden we naar het fraaie stadje Christchurch. We hadden er alweer een geweldig hotel geboekt, en hadden er heel veel zin in. Maar onderweg hoorden we op de radio dat de aarde die dag serieus beefde in Christchurch. Maar aan de telefoon stelde de conciërge van ons hotel ons wel gerust: “kom gerust af, aardbevingen hebben we hier wel vaker, maar nooit echt erge.” We reden door en checkten in.
Het werd een erg woelige dag en nacht. Onze wijnglazen dansten die avond op tafel in het charmante restaurantje aan de rand van de stad en ons hotelbed danste zonder dat we er schuld aan hadden of profijt van ondervonden. Ook al was Christchurch een heerlijk stadje in de zon, de dag nadien waren we opgelucht om er weg te rijden. Terecht, zo bleek even later. Op 22 februari 2011 werd een groot deel van het (historische) centrum bij een gigantische naschok vernield. Maar de kiwi’s zijn een sterk volk. Ze vochten terug. Er werd de jaren nadien veel en snel heropgebouwd. Maar voor ons was het dus wel schrikken die nacht in het o zo vredige Christchurch. Een nacht vol aardbevingen, dat schudt een mens letterlijk wakker, maar het kon onze bewondering, verwondering en liefde voor Nieuw-Zeeland niet stuk krijgen.
Nadien reisden we nog twee weken verder, over het Zuidelijk en het Noordelijke eiland. Het was een topreis. Overal kon je heerlijk eten, de wijn is er fantastisch en de wijngaarden zijn prachtig, de natuur is indrukwekkend, en de hotels zijn echt bij de beste van de hele wereld. Ja, ik heb er echt mijn hart verloren. Ook, en vooral, omwille van de vriendelijkheid van de plaatselijke bevolking, en het oh zo vredige karakter van Nieuw-Zeeland. En dat het zo ver van ons bed, van onze stressvolle wereld en de bedreigingen van het Westen gelegen is, maakt het op één of andere manier extra aantrekkelijk. Barcelona is voor mij even weg zijn, en dat is zalig, maar Nieuw-Zeeland is het verste dat je weg kunt. En dat werkte bevrijdend.
Dus toen West-Europa enkele jaren geleden werd getroffen door terreuraanslagen heb ik echt vaak gedacht: ik ga weg, ver weg van hier. Naar Nieuw-Zeeland. De aarde beeft er soms, maar het is er zo rustig, vredig en ver van de rare gevaarlijke wereld waarin we hier leven. Ik verhuis naar Lake Wanaka of zo, en ga er verhalen schrijven in een kleine bungalow of ik ga naar Christchurch, en open daar met mijn liefste een charmant restaurantje. Want de mensen zijn er zo gewoon. Gewoon lief en vredig. De stress en de ellende van hier kennen ze daar niet. Het was een soort van ongeschonden paradijs voor mij. Veilig tot en met.
Tot vandaag dus. Een extreemrechtse terrorist schoot gisterenavond, in koelen bloede, zomaar tientallen mensen dood in twee moskeeën in Christchurch. Onschuldige mensen die in vrede zaten te bidden voor hun God. Moslims die niemand iets verkeerd deden, en die algemeen aanvaard werden in het zo vredige Nieuw-Zeeland. Die vrede en dat samenleven stak de dader de ogen uit. Hij kon er zich niet mee verzoenen. Zijn haat was te groot. Hij zei: ik zal er voor zorgen dat nergens ter wereld, zelfs in Nieuw-Zeeland, Moslims en migranten zich nog veilig zullen kunnen voelen, en zullen opgejaagd worden. Afschuwelijk.
Ik heb er nauwelijks woorden voor. 49 doden, evenveel gewonden, allemaal onschuldige mensen. Ik ben er kapot van. Ja, een aardbeving is gruwelijk. Maar dat is de natuur, en die kent geen erbarmen. Maar dat een mens andere mensen uit haat af kan slachten is nog zoveel gruwelijker. En dat in het zo vredige Christchurch? In het idyllische Nieuw-Zeeland, waar meer schapen wonen dan mensen, en je soms uren rond kunt rijden zonder een mens tegen te komen, in een natuur uit sprookjesboeken. Het is werkelijk verschrikkelijk. We kunnen nergens meer heen. Geen vluchteling is nog veilig. Zelf gaan vluchten voor de haat is geen optie meer.
Vandaag is 12 september, dat is World Gym Day. Ik ben nu een kleine maand gezonder aan het leven, met goed resultaat. Ik ben zo’n kleine 7 kilo kwijt, de XL-hemden hangen weer verder weg in de kast omdat ik weer in de L kan, en ik voel me vooral beter … Lees meer
Ik was zes. Ik was een klein Svenneke. En ik mocht naar het eerste leerjaar in de basisschool in Knesselare. Dat ik me 45 jaar later die eerste schooldag nog herinneren kan heeft maar één reden: ik werd meteen gestraft voor baldadig gedrag op de speelplaats … Lees meer
Vandaag komt een droom uit. We gaan lunchen op een van de meest iconische plekken in de wereld. Bij Asador Etxebarri in Baskenland. Het verhaal van dit restaurant is zeer bijzonder … Lees meer
Iedereen houdt van lasagne, jong en oud. Vandaag kun je lasagne op zoveel verschillende manieren eten. Op de klassieke manier, maar ook met vis (mijn visboer C-Food in Lochristi heeft altijd twee verschillende vis-lasagnes in de aanbieding, eentje met zalm en een met zeevruchten en beiden zijn heerlijk) … Lees meer
Gisteren iets vervelend voor gehad op restaurant in Barcelona. We gingen na een hele lange wandeling in de zon iets eten aan het strand. Ik wou eens iets nieuws ontdekken, en mijn partner had enorm zin in pizza, en wist een restaurant aan de achterkant van het W Hotel dat blijkbaar prima pizza’s heeft, een goede Italiaan, Velissima … Lees meer
Mensen die me al een paar jaar volgen weten dat ik een paar playlists heb staan die openbaar zijn op Spotify. eentje daarvan is “Would Be Chef Summernights” … Lees meer
Van een slechte timing gesproken. Net nu ik een dikke maand een reisgids uitheb met als naam “Mijn Barcelona” waarmee ik nog meer mensen wil motiveren en helpen om deze prachtige, gastvrije stad te ontdekken, was er een “gigantische betoging” in Barcelona tegen toeristen … Lees meer
Vandaag is sugar cookie day. Dat is in Amerika heel wat. Dan worden er volop koekjes gebakken en uitgedeeld. Ik probeer zelf niet al teveel suiker te consumeren … Lees meer