Ik zal eerlijk zijn: ik heb net als iedereen mijn sociale contacten nodig. Ik wil af en toe eens mensen zien. Leuke avonden met hen doorbrengen, of middagen. Ik kan niet zonder. Dat is wel een beetje veranderd hoor. Want in de eerste lockdown vorig jaar, waarin ik ontzettend strikt alle regels heb toegepast, en heiliger dan de paus leek, heb ik echt niemand gezien behalve mijn partner. We wisten nog weinig van het virus, en de regels waren ontzettend streng. Ik maakte radio van thuis uit, dus naar het werk ging ik niet. Niet essentiële verplaatsingen mochten we niet maken. Ons eten bestelde ik online bij de supermarkt en werd thuis geleverd. Het enige wat ik deed om toch eens uit ons huis te komen was wandelen. Alleen of met ons tweetjes. Gelukkig was het een zonnige periode. Al bij al vond ik het best te doen, die strenge lockdown. We moesten even op de tanden bijten en zo onze zomer redden, na een paar maand zou het leven wel weer normaal worden. En het was allemaal een beetje nieuw. Het zorgde voor rust en quality time. Dus niemand zien was niet zo ontzettend erg.

Intussen merk ik dat ik, net als heel veel mensen, toch vaker nood heb aan menselijk contact. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik de nood om mensen in het echt te zien. Ik wil echt gesprekken doen, en niet in de zoom. Ik wil gezichtsuitdrukkingen zien en twijfels tijdens babbels. Ik wil mensen verwennen met lekker eten en klinken op het leven. En ook al hebben we de koudste wintermaanden achter de rug, we zijn er wel in geslaagd om mensen te zien. Ik heb heel vaak gewandeld met vrienden. Dat is sowieso leuk. Maar we hebben ook etentjes georganiseerd. Telkens corona proof: buiten op ons terras. We hebben  een fijn afdakje, we hebben twee van die terrasverwarmers gekocht en veel warme dekentjes. En voor in de schoenen voorzie ik van die zooltjes die warmte geven. Het waren telkens heerlijke middagen, ook al was het soms echt op het randje van te koud. Maar we zagen toch af en toe een bevriend koppel, en hebben genoten van die sociale contacten.

Dit weekend wordt het prachtig weer. Zeventien graden. Zon. Het begin van de lente. Ook nu gaan er vrienden op bezoek komen. Ik ga iets lekkers op de barbecue gooien en we gaan een goed flesje kraken. En we gaan genieten van het samenzijn, buiten, in de lentezon, met z’n vieren, want met meer mag niet. Vanaf vijf ben je illegaal bezig, en daar gaan we niet aan beginnen. Ik lees nu her en der dat de overheid samen met de experts aan het overwegen is om buiten net iets grotere groepen toe te laten. Dat je met ze zou mogen wandelen of op een terras zitten. Ik hoop het. Want ik weet dat er regels nodig zijn, en dat er altijd risico op besmetting blijft, zelfs buiten, maar het virus zal nu toch ook niet zoveel wilder te keer gaan wanneer je buiten met z’n zessen afspreekt en je aan alle afstandsregels houdt in plaats van met z’n vieren? Denk ik dan. Maar ik lig er niet wakker van. Ik ben blij dat we al af en toe eens een koppel vrienden of onze ouders kunnen ontvangen.

Enfin, hou het natuurlijk voorzichtig, en neem geen domme risico’s, maar geniet van de lente, in fijn gezelschap, met vrienden of familie. Want dat beetje sociale contact geeft een mens vreugde en energie. Dus laat de zon in je hart de komende dagen.