Ik zal het u maar meteen bekennen op deze vroege zondagochtend. Ik heb een hele zalige nacht beleefd. Ik zit hier met een brede glimlach nog na te genieten. Soms kom je in de nachtelijke uren in hele vervelende nachtmerries terecht, en soms heb je geluk, en heb je ergens in je onderbewuste een zalig avontuur voor jezelf bedacht. Een droomscenario, letterlijk. En dat laatste heb ik de voorbije uren mogen beleven. Terwijl ik lekker diep lag te slapen, lachte het geluk mij toe. Wat een droom…

Het was een spannende droom, kan ik u wel zeggen. Een hele stoute droom eigenlijk. Omdat alles in die droom verboden was. Illegaal zelfs. En het rare is, ik heb eigenlijk de gave om mijn dromen min of meer bewust te beleven. Dat zit zo: als ik in een grote nachtmerrie terecht kom, dan zit er om één of andere reden toch altijd een stukje bewustzijn in. Ik vertel mijzelf dan in die vervelende dromen: dit is niet echt, dit is maar een droom, maak je geen zorgen. Soms kan ik dan zelfs ingrijpen, en die droom vroegtijdig verlaten. Maar zelfs als ik er niet uit geraak, kan ik mezelf meestal wel voldoende kalmeren, en zeggen: dit gaat wel weer over, dit is enkele een nare droom, even geduld.

De droom van deze nacht kan ik me zo levendig herinneren, dat ik vermoed dat ik die ook voor een groot stuk bewust beleefde en bij kon sturen. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om de droom te stoppen, want daarvoor was die veel te plezant. Het was geen erotische droom voor alle duidelijkheid. Die kunnen ook spannend, stout, illegaal en uiterst aangenaam zijn, dat geef ik toe. En dat soort dromen (ik heb ze te weinig) verlaat ik ook zelden vroegtijdig. Maar ik kan u zeggen: ik ben blij dat mijn droom van de voorbije nacht geen erotisch kantje kreeg, want er was teveel familie van me bij betrokken, en die hoeven mijn pikante uitspattingen echt niet van dichtbij te aanschouwen, zelfs al is dat dan in mijn eigen droom.

Neen, de droom was nog veel stouter dan dat. Ik had in mijn dromen namelijk een etentje bij ons thuis georganiseerd. Niet voor één knuffelcontact, buiten onder een terrasverwarmer. Neen, het was echt een etentje zoals ik er nog nooit één heb georganiseerd. In mijn droom begon dat met mijn ouders, maar al snel kwamen mijn broer, schoonouders, en schoonzus erbij. Die kusten en knuffelden ons heel uitbundig toen ze arriveerden. Niemand droeg een mondmasker of zo. Er stonden ook geen alcoholgels op tafel. Maar wel alcohol. Veel alcohol, prachtige wijnen, en champagne en alles wat men maar wou. Ik had blijkbaar ook gekookt, heel erg uitgebreid. Logisch, want ik doe niks lievers. Maar vraag me niet meer wat ik heb klaargemaakt. Ik kan er me niks van herinneren, want ik concentreerde mij teveel op de gasten. Heerlijk: mensen in huis! Spannend.

Die waren trouwens heel uitgelaten, die gasten. Luidruchtig zelfs. En zeer lichamelijk. Dat is raar voor onze familie. Zelfs voor corona hadden wij niet de traditie om constant elkaar vast te pakken. Maar in mijn droom van deze nacht dus wel. Het was echt fantastisch. En er kwamen ook steeds gasten bij. Vrienden, kennissen, buren, zelfs bekende Vlamingen, wereldsterren, mensen die al tientallen jaren overleden zijn, ze belden allemaal aan. Zonder mondmasker. Ze knuffelden elkaar plat, zoenden erop los, dronken cocktails in alle kamers van ons huis, en schoven de beentjes onder tafel en aten allemaal mee. Er was eten genoeg blijkbaar. En plaats zat voor gigantisch veel volk, want dat bleef maar komen. Er waren tien keer meer mensen in huis dan ik in principe zetten kan, en toch zaten ze aan mijn tafel. In een mooie droom kan dat, en laat ik dat gebeuren.

Ik zou nu kunnen schrijven dat mijn meme Julia, die intussen meer dan twintig jaar overleden is, een glas heerlijke champagne zat te drinken en mopjes zat te tappen met president Obama in een hoek van ons salon, maar dat zou niet eerlijk zijn. Want dat heb ik in mijn droom niet zien gebeuren. Dat zou ik maar verzinnen om dit verhaal nog bijzonderder te maken. Maar ze waren dus wel allebei aanwezig in mijn droom, dus het zou zomaar eens kunnen. En het zotte is: ergens was ik me deze nacht ook wel bewust van het feit dat ik een droom beleefde, maar niet zo erg dat het de uitgelaten sfeer kon verpesten.

Kortom: het was mijn droom der dromen. Mensen die ik graag zie, of bewonder, die ik mis, nog maar kort of al heel lang, die allemaal samen kwamen, in ons huis, om te eten en te drinken, om te klinken op het leven. Ik was uiteraard licht ontgoocheld toen ik wakker werd uit die droom. Maar ook niet te erg, ik was al blij dat ik die hele berg afwas niet moest gaan doen. Maar ik ben vooral gelukkig dat ik nog eens een etentje heb mogen organiseren. Want dat mag in het echte leven dus niet. Dat is illegaal. Met dat virus en die lockdown. Het meest normale wat er bestaat, gasten thuis uitnodigen en verwennen met lekker eten en drinken is nu uiterst strafbaar. Het is moreel en wettelijk gezien zowat het ergste wat je kunt doen, vandaag. En daarom was mijn droom de stoutste en spannendste die ik in jaren mocht beleven. Heerlijk gewoon. Magnifiek.

En nu weet ik ook zeker waar ik het meeste naar uitkijk en wat ik het meeste mis. Ik wil weer vrienden en familie uitnodigen. Onze geliefde overledenen zullen nooit meer aan komen schuiven aan mijn tafel, dat besef ik, en de kans dat Barrack Obama ooit van mijn zeebaars in zoutkorst wil komen proeven is ook erg klein. Maar dat is niet erg. Alleen alweer vrienden mogen ontvangen zal zalig zijn. En vooral: mijn allerliefste familie. Koken voor hen, de beste wijn openmaken voor hen, het zal zalig zijn om dat opnieuw te doen, wanneer het weer mag, na het virus.

Even geduld zeggen ze. Er zijn vaccins onderweg, zeggen ze. Tegen de zomer zal het wellicht weer mogen, zeggen de meesten. Zeker in het najaar, hopelijk al in de lente. Ik tel volle bak af. Maar ik geniet nu nog even na van het gigantische diner van de voorbije nacht. Hoe zalig was dat. De meeste dromen zijn bedrog, zeggen ze, maar geloof me, deze droom komt straks echt uit, ergens in 2021.