In welke ellendige nachtmerrie zat ik nu vast?

Ik ben op vakantie. Ik mag uitslapen. Ik hoef me in principe nergens zorgen over te maken. Het enige wat ik moet doen is genieten, een beetje lezen, een beetje schrijven, wat wandelen, lekker eten en toch zorgen dat de weegschaal op gewicht blijft; wat me overigens aardig lukt. Dus ik moet niks. En al zeker niet vroeg opstaan.

Maar dat laatste lukt me niet. Elke dag ben ik voor zes uur wakker. Macht der gewoonte zeker? Normaal sta ik om vier uur op voor de ochtendshow. Dus zes uur is al rijkelijk laat. Maar dan ben ik fris wakker en dan wil ik gewoon mijn laptop erbij nemen en beginnen schrijven. Voor deze blog. Of mijn column voor De Zondag. Of ik werk wat verder aan mijn wandelboek, dat nu echt bijna af is. Enfin, ik ben een vroege vogel, ook tijdens de vakantie.

Maar vandaag ben ik badend in het zweet wakker geworden. Ik zal uitleggen hoe. Maar hou je vast, want het is redelijk meta. Ik heb deze nacht gedroomd dat ik mijn eigen restaurant had geopend. Ik moest werken als een beest. Het was stress tot en met, want de zaak zat bomvol kritische klanten. Mensen gingen zitten aan tafeltjes die ze niet gereserveerd hadden. Anderen begonnen daar dan over te zagen.Ken je dat? Gruwel. Er werd geklaagd dat mijn vis en vlees niet gaar waren, en terecht, want ik kookte gewoon rot slecht. Wat een amateur. En ik kreeg het maar niet goed.

Maar dan, midden in die nachtmerrie, ging mijn wekker zogezegd. Ik keek, nog altijd in mijn droom, naar de wekker, en ik ontdekte dat het al zeven uur was. Terwijl onze ochtendshow op Joe al om zes uur start. En ik zag dat Anke, maar ook mijn producer Sylvie en mijn eindredacteur Grim me tientallen keren gebeld hadden. Ik had er, in mijn nachtmerrie, doorheen geslapen. Daar starte dus mijn tweede nachtmerrie. Want dat was misschien nog gruwelijker dan een restaurant runnen dat niet draait: te laat komen voor Sven en Anke op Joe.

Kort daarna werd ik echt wakker. Uit de nachtmerrie na de nachtmerrie. Het duurde een volle minuut, terwijl ik badend in het zweet lag uit te puffen, voor ik echt besefte: ik ben in Barcelona. Ik moet helemaal geen ochtendshow doen vandaag. Het is woensdag. Ik mag eigenlijk uitslapen. Wat een bevrijding, na wat een stress. Dubbele stress.

Wat heb ik nu geleerd? Dat ik bang blijf om me te overslapen voor de ochtendshow. Gelukkig is me dat de afgelopen zeven jaar bij Joe niet overkomen, en zelfs in de periode daarvoor bij Qmusic ook maar 1 of 2 keer. Maar ik heb in mijn nachtmerrie ook weer gevoeld dat een restaurant runnen veel stress met zich meebrengt. Dat ik ook maar een Would Be Chef ben die als het er op aankomt zo’n echt restaurant niet zo makkelijk zou kunnen runnen. En dat sommige klanten lastige mensen zijn. Hilarisch.

Maar soit. Het meest bizarre is toch dat ik die nachtmerrie in de nachtmerrie had. Dat heb ik bij mijn weten nog nooit voorgehad. Zo’n dubbel-gelaagde nare droom. In elk geval, toen ik eenmaal wakker was, was ik ontzettend dankbaar dat ik uiteindelijk toch geen slechtlopend restaurant heb, en vooral dat ik mij ook niet heb overslapen deze ochtend.

Het was gewoon zes uur in Barcelona. Ik ben rustig mijn bed uitgekomen. Ik heb me een glas water genomen. Ik heb deze ,nare dromen van me af geschreven. En nu ga ik nog wat ontbrekende stukjes in mijn wandelboek schrijven. En dan de wandelschoenen aan en een mooie tocht maken. Het is tenslotte vakantie.