In de herfst van vorig jaar stierf onze lieve Britse korthaar Gilbert . Het verdriet was groot en we beslisten om even te wachten met het in huis halen van een nieuwe poes. Maar in het voorjaar voelde het goed om rustig weer te beginnen uitkijken naar een nieuw kitten. Onze goede vriendin Veronique Puts die je onder andere kent van haar Miauwkes sprak haar uitgebreide netwerk van kattenliefhebbers aan, en al snel vonden we een cattery die helemaal te vertrouwen was. Daar hoorden we dat er wellicht in de zomer een nieuw nestje zou zijn. Op 9 juli was het zover en werden er in de buurt van Brugge 1 meisje en 4 jongetjes geboren. Onze kleine Hockney was 1 van hen. 12 weken na z’n geboorte mocht hij, na z’n tweede reeks inentingen, en nadat hij gecastreerd werd, bij ons komen wonen. Een prachtige dag in ons leven.

Dat de kleine Hockney bij ons zou komen wonen begin oktober had maar één nadeel: enkele weken later zou het alweer herfstvakantie zijn, en we hadden onze tickets naar onze flat in Barcelona natuurlijk al gekocht. Er waren dus twee opties: Hockney meenemen, of hem thuis laten in Lochristi. De meningen van kattenkenners waren verdeeld. De ene zei: laat die maar lekker thuis en zorg voor de nodige opvang. En anderen zeiden: je kunt die kleine rakker niet vroeg genoeg laten wennen aan die reisjes. Toen we met onze dierenarts hierover spraken zei die: je kunt het proberen, maar dan moet hij wel uiterlijk drie weken voor vertrek zijn vaccinatie krijgen tegen hondsdolheid.

We namen de beslissing om hem mee te nemen naar Barcelona. De dag na z’n aankomst bij ons kreeg hij z’n inenting. We kochten een mooi handig reiskoffertje. En we kochten vliegtickets. Een poes meenemen aan boord mag, als je al het papierwerk goed doet en dus ook een ticket koopt. Enfin, alles was voorbereid op zijn allereerste reisje naar wat de komende jaren zijn vaste buitenverblijf zou worden. Maar… uiteindelijk is Hockney toch niet meegekomen. We hebben tot de laatste dag getwijfeld en gepiekerd. We wilden hem doodgraag mee. Maar behalve het feit dat hij vaak heel lief en rustig is, maar ook vaak een zotte peuter is die overal op- en afspringt en door het huis racet als een kleine kamikazepiloot, en dat de flat daar misschien niet helemaal voor geschikt is; is er nog een andere reden waarom hij niet mee is: Hockney miauwt luider dan een hond blaffen kan.

Het is ongelofelijk maar waar. Wanneer we niet thuis zijn, en ook ’s nachts als hij slapen moet, woont Hockney voornamelijk in ons grote kantoor onder het dak bij ons thuis. Het is een omgebouwde zolder met twee grote tafels, wel twaalf stoelen, en massa’ ruimte voor hem om te klauteren en heerlijk te racen. Hij heeft het er prima naar zijn zin. Maar van zodra hij hoort dat we thuiskomen of wakker zijn, en ook als we het bureau even verlaten en hij niet mee mag omdat de voordeur bijvoorbeeld open moet (en geloof me: het is een kleine ontsnappingskoning) dan miauwt hij zo luid dat we het twee verdiepingen lager nog horen, door alle deuren, de trappenhal en de muren heen. Oorverdovend. Met maar één boodschap: ik wil ook mee. Of kom maar snel terug. Zo’n miauw-concert duurt makkelijk een kwartier.

Het is echt niet dat Hockney triest is, want zodra je weer bij hem bent begint hij uitgebreid te spinnen, kopjes te geven, te likken aan je handen en je tenen. Hij is gewoon super sociaal. En niet enkel met ons. Ook met onze huishoudster en onze assistent in ons bedrijf, ook met vrienden en familie die op bezoek komen. Hij is de meest aanhankelijke en lieve kat ooit, maar hij is er zo ontzettend graag bij. Als hij overigens hoort dat we echt weg zijn en het stil is in huis, dan gaat hij slapen of begint hij te spelen. Dat weten we omdat er in zijn automatische voederbakje een cameraatje zit en we dus stiekem mee kunnen kijken hoe actief hij is.

Dat miauwen thuis is ook geen probleem. Maar in Barcelona wonen we in oud gebouw met best dunne muren tussen de vele flats. Hockney hier telkens we de stad ingaan, gaan wandelen of shoppen, of op restaurant gaan, een kwartier de boel bijeen laten miauwen was gewoon geen optie. De voorbije weken hebben we gehoopt dat het zou stoppen, maar voorlopig roept hij nog te graag. Dus met spijt in het hart hebben we beslist om hem toch maar lekker thuis te laten. Maar niet alleen. Sowieso niet. Daar is mijn lief straf in: planningen maken. Onze huishoudster, onze assistent, familie en vrienden zijn allemaal ingeschakeld in een minutieus gepland schema. Hilarisch gewoon. Hockney gaat meer oppas krijgen dan baby’s in een crèche. Iedereen ziet hem super graag, en het fijne is: hij speelt en knuffelt dus ook met iedereen. Het zal een week vol verwennerij worden.

Laat ons zeggen dat het gewoon een klein beetje voorbarig was om te hopen dat we de kleine kleuter nu al mee hadden kunnen nemen naar Barcelona. Maar hij maakt het uitstekend in Lochristi, wordt verzorgd en verwend, en over een paar dagen zijn we weer fulltime bij hem. Daar kijken we nu al weer naar uit. En laat ons hopen dat dat miauwen een beetje afneemt, dan kan hij een van de volgende vakanties misschien toch mee op reis. Let’s hope.