Twee zondagen, dus veertien dagen geleden heb ik het roer omgegooid. Er stond net geen 93 kilo op mijn stomme weegschaal en dat zag ik niet zo graag. Ik wou weer anders gaan leven zodat er weer snel een 8 en in latere fase misschien wel weer een 7 op m’n weegschaal zou prijken. Ik ben gezonder beginnen eten, de wijn gelaten door de week, en ik ben weer als een gek gaan wandelen. Elke dag minstens 12 kilometer. Soms zelfs 15, een enkele keer bijna 20.

En het resultaat was er meteen. Vorige zondag, na een week uitkijken, was ik bijna drie kilo kwijt. De weegschaal toonde wel nog 90 kilo en een paar honderd grammen, maar ik voelde: het was een kwestie van tijd voor ik onder die eerste symbolische grens zou duiken. De voorbije week moest dat en zou dat gebeuren. Het kon ook niet anders: ik bleef voorzichtig met spijs en drank en ook deze week ben ik heel veel gaan wandelen, meer nog dan de week daarvoor.

Maar wat zegt m’n weegschaal: niks. Ik schommel steeds rond de 90. Na een lange wandeling ben ik er eens een paar honderd gram onder gegaan, maar ‘s avond na het eten was ik alweer een paar honderd gram boven de 90 kilo. Frustrerend. Wat is er aan de hand? Ik eet voorzichtig, snoep niet, drink nauwelijks, wandel veel, en ook al zakte m’n gewicht de eerste week spectaculair, vorige week gebeurde er werkelijk niks.

Nu niks, dat is ook niet waar. Ik voel me al een stuk gezonder, frisser, alerter. En vooral: ik kan weer in al m’n kleren. Waar ik 14 dagen geleden niet meer in m’ hemden en broeken kon, lukt dat nu weer perfect. Hoe raar is dat. De weegschaal is gestopt met bemoedigende cijfers, maar m’n kleerkast is wel enthousiast? Kan toch niet? Cijfers zijn toch cijfers? En ik voel toch ook dat ik een stuk minder buik heb dan de voorbije maanden. Is mijn weegschaal kapot?

Gelukkig ben ik al een paar keer door deze fase gegaan. En ik weet: geen paniek. Alles komt goed. Ik weet uit ondervinding wat er aan de hand is. Die eerste week gaat altijd hard. Ik ben dan als een fanatiekeling bezig. Het zorgt voor een schokeffect en meteen verlies ik de eeste kilo’s met het grootste gemak. De week (of weken) nadien zijn belangrijker. Want door het vele sporten (ik heb zeker 120 kilometer gewandeld deze week) kweek je ook weer wat meer spieren aan. Die wegen meer dan vet. Vandaar dat je kleren wel weer passen maar de weegschaal nog even “past” en weigert bemoedigende cijfers te geven.

Ik weet wat ik nu moet doen: doorzetten. De moed niet laten zakken. Gewicht verliezen gaat nooit in een steile lijn. Het is jammer genoeg een hobbelig parcours met heuveltjes en dalen. Soms hapert het eens, en dan moet je gewoon doorzetten. En ik mag vooral niet vergeten: 3 kilo kwijt over twee weken is eigenlijk al een super prestatie. Geduld is een mooie deugd, en doorzettingsvermogen is dat zeker. Ik weet dat, dus ik ga ervoor blijven gaan.

Laat het ook een opsteker zijn voor iedereen die dit leest en zelf ook gezonder probeert te leven. Trek je op aan de goede signalen: je voelt je gezonder, het sporten doet deugd, je bent niet meer zo opgezwollen, en je kleren begin één voor één weer te passen. Dat is fantastisch. En dat cijfertje op die weegschaal, dat komt sowieso wel goed! Succes! We komen er wel. En vergeet intussen ook niet af en toe goed te genieten van het leven. Je hebt er maar één.