Ja! Ik ben een stommerik! Kijk naar dat hoofd!

Vandaag ben ik in Barcelona eindelijk mijn lange wandeling in de bergen gaan doen. Ik heb het de eerste tien dagen wat uitgesteld, omdat ik nog niet in topvorm was, en een beetje lui en zo en wat moest bekomen van het voorbije werkjaar. Ik heb best wel veel gewandeld, maar die grote bergwandeling was er nog niet van gekomen, tot vanmorgen dus.

Er waren een paar wolkjes, het was niet al te warm toen ik vertrok, en ik had ook niet echt het plan om de bergen in te gaan. Maar de wandeling voelde goed, mijn benen zaten OK toen ik zo rond tien uur vertrok, dus ik dacht: we kunnen eigenlijk wel doorgaan, en na twee jaar eindelijk nog eens de Catalaanse bergen intrekken. Ik had er gewoon goesting in. Het voelde als een bevrijding.

Fysiek ging het wel. Ook al was de beklimming pittig, ik was blij dat ik na zo’n gigantisch lange tijd weer mijn geliefde bergen rond Barcelona kon intrekken. Alleen, ik was er fysiek misschien wel weer klaar voor, maar ik was wel echt belachelijk slecht voorbereid. Geen water mee. Wat nog niet zo erg is, want boven op de berg is een cafetaria. Maar slim was dat niet.

Veel erger was het volgende: ik had geen petje mee. Ik ben dat wandelen in de Spaanse zon niet meer gewoon. Ik denk dat ik mijn oude petje trouwens 2 jaar terug weggegooid heb, dat doe ik na de zomer meestal, want dat is vaak te bezweet om een jaar in de kast te leggen. Enfin ik had er dus geen mee. Maar de wolken verdwenen, en de zon begon te schijnen als gek, en ik had mijn kale knikker niet ingesmeerd. En eigenlijk voelde ik onderweg al: Ornelis, ge zijt echt een stommerik. Zo wandelen in de Spaanse zomerzon zonder bescherming is waanzin.

Het gekke is: de voorbije dagen heb ik mijn wandelboek min of meer afgewerkt. Binnenkort kan dat in druk. En ik heb het hoofdstukje over hoe je je absoluut beschermen moet tegen de zomerzon eergisteren nog herlezen en wat aangepast. Maar ook al schrijf ik duidelijk hoe gevaarlijk wandelen in de zon zonder bescherming kan zijn, ik heb er me zelf dus totaal niet aan gehouden vandaag. Stom stom stom.

En God straft onmiddellijk. Zo gaat dat. Ik voel me wat koortsig en mottig en mijn hoofd brandt als een knalrode tomaat in een bloedhete oven. Ik heb al een Dafalgan genomen, en gesmeerd met gezichtscrème, maar helemaal lekker voel ik me niet. Ik denk dat ik mijn restaurantboeking voor vanavond ook maar ga cancelen, want honger heb ik ook niet echt. Alsof mijn hoofd mijn maag in de knoop heeft getrokken.

Ik zal dat wel weer overleven. Maar pleassssse, doe dit nooit. Ik weet dat het in België nog altijd geen hete zonnige droomzomer is. Maar als de zon straks wel weer gaat schijnen, of wanneer je op dit moment op reis bent in het Zuiden, doe jezelf dan één lol: wees aub geen stommerik als Sven Ornelis. Zet een pet of een hoed op, doe een sluier aan voor mijn part, of smeer je tenminste in. Man man man, is dat nu zo moeilijk?