JULIE MOCHT KOKEN IN HET 25STE BESTE RESTAURANT VAN DE WERELD

Dag twee in Barcelona met mijn nichtje Julie zit erop. En het was een zalige dag. We hebben ver gewandeld (it’s running in the family!) en zijn uitgebreid gaan shoppen (doe ik liever voor een kind dat ik daarmee gelukkig maken kan, dan voor mezelf). Qua eten (en daar gaat het toch om op deze blog) was het in elk opzicht een spannender dagje…

We begonnen met ontbijten op de markt. El Mercat del Ninot, op een paar honderd meter van onze flat is daarvoor de geschikte plek. We nemen er onze gasten vaak mee voor een croissantje of een broodje met een glas versgeperste fruitsap en een koffietje met veel melk bij Bar J.Y.P. waar vader, moeder en zoon je altijd vriendelijk bedienen aan een kraaknette toog. Julie vond het plezierig om op de markt te ontbijten en er te zien wat voor lekkers je er allemaal kunt kopen. Alleen de viskramen (waar ik grote klant ben) vond ze een beetje ‘speciaal’ met zoveel verschillende vissen en garnalen en schelpdieren op het ijs. Julie is geen erg grote fan van vis… Toen dacht ik al even: dit wordt spannend vanavond.

’s Middags hebben we tussen het wandelen en het shoppen door wat soep gegeten, wat tortilla en ham met meloen op ons terrasje (wat ze allemaal heel lekker vond) maar voor ’s avonds had ik Bodega 1900 geboekt van Albert Adria. De heerlijke tapasbar tegenover Tickets. Een gewaagdere keuze dan de Italiaan de dag voordien, omdat de tapas daar toch wat anders zijn dan een spaghetti of hamburger met frietjes.

Julie was super OK en dankbaar en heeft alles geproefd, maar eerlijk is eerlijk: ze vond sommige dingen (die ik als volwassene zalig vind) echt niet zo lekker. Jullie, ouders met kinderen, herkennen dat wellicht. Het is dagelijkse kost om smaken te verdedigen bij kinderen, maar ik vond het wel wat. Ansjovisjes in zuur: vond ze niet lekker. Ook het kleine hotdogbroodje met gefrituurde calamares (geef er mij zo tien, en ik eet ze allemaal op en vraag nog om meer) vond ze het slechtste wat ze die avond te eten kreeg.

Daar staat tegenover dat ze de koude en heldere tomatenconsommé met munt heerlijk vond. De Mojama (gedroogde tonijn lende) met amandelnoot ook. Zelfs de garnaaltjes in looksaus vond ze lekker. Ik was dus best blij dat ik haar naar Bodega 1900 had meegebracht. En zeker omdat de verrassing van de avond dan nog moest komen.

Xavier, de directeur van Tickets aan de overkant (het 25ste beste restaurant van de wereld) had ons uitgenodigd om het dessert na de maaltijd in Bodega, bij hem te komen eten in hun ongelofelijk sprookjesachtige dessertruimte. Er hangen massa’s oversized nepbessen aan het plafond en de muren hangen vol met schermen waarop je scènes uit films als Sjakie en de Chocoladefabriek bekijken kunt. Ik wist dat we Julie daarmee een ervaring zouden geven die ze haar hele leven niet vergeten zal.

En dat gebeurde ook. Julie mocht er zelf “toverkoken”. Uit een schaal waarin ze zelf bloem, melk, water, een eitje, wat Parmezaan en wonderstof had gemengd, en waaruit vuur met veel gensters tevoorschijn kwam, toverde ze de beste cheesecake van de wereld. Uiteraard hebben we alles gefilmd, zo gaat dat in 2017, en die beelden zullen we met de ganse familie opnieuw blijven bekijken tot we stokoud zijn geworden, en zagende nonkeltjes. Julie vond het een topervaring, en wij ook. De ansjovisjes in azijn waren al lang vergeten en vergeven. Vandaag dag drie. We gaan eens beginnen met een bezoekje aan Nou Camp. Waar we eten? Volg het hier even op mijn Stories op Instagram!