Kampen mogen doorgaan, horeca blijft op slot zonder perspectief.

Goed nieuws gisteren voor alle kinderen die op kamp wilden deze zomer en hun ouders, die bang af moesten wachten of die kampjes al dan niet door zouden gaan. Mijn nichtjes Julie en Anna sprongen een gat in de lucht. Het mag! Na maanden lockdown eindelijk iets om naar uit te kijken. Het is pas voor over een kleine twee maanden in hun geval, maar perspectief krijgen op wat meer vrijheid is een goede zaak. Ze hadden het nodig, die lockdown heeft voor hen al heel lang geduurd. Straks gaan de kleutertjes ook weer naar school, gaan de speeltuinen ook weer open, en zullen ongeveer alle leerlingen nog (een paar dagen) naar de klas moeten gaan.

En oh ja, op een alweer stuntelige manier is tussen de soep en de patatten ook nog eens beslist dat tweedeverblijvers naar hun caravans, flatjes, chalets en villa’s mogen. Fijn voor die mensen, en logisch ook. Eindelijk. Het maakt niet uit waar je wat doet als het maar veilig is, en vooral: in je eigen bubbel. Het is veel tegelijkertijd plots, maar we zullen het maar aan de wijsheid van de overheid overlaten. Het feit dat de cijfers min of meer onder controle zijn, en het gros van de mensen zich aan de maatregelen houdt maakt wel wat versoepeling mogelijk. En mensen hebben perspectief nodig. Dat land dat half lam lag, dat maakt een mens niet vrolijk.

Dat er intussen nul komma nul perspectief is voor de mensen in de horeca snap ik niet. Als de regering de organisatoren van jeugdkampen vertrouwt in het uitrollen van een plan om de veiligheid van de kinderen te optimaliseren, dan moet ze dat toch in volle vertrouwen ook kunnen doen met restaurateurs. Die mensen zijn sinds jaar en dag gewoon om bijvoorbeeld rond voedselveiligheid regels in acht te nemen. In hun keukens moeten zij die nu al take away organiseren ook extra inspanningen doen om dat veilig te laten verlopen. Zullen zij dat dan in hun zaal of op hun terrassen ook niet kunnen? Ik denk het wel.

Kijk, ik ben geen expert of viroloog. Maar zelfs die mensen veranderen wel eens van mening heb ik gemerkt. Eerst is het een griepje, dan is het een ramp. Eerst zijn ritjes richting kust een misdaad tegen de mensheid en moeten we de uitritten van de snelwegen aan zee bijna afsluiten, en nu mag iedereen wel die richting uit. Straks mogen in de zomerkampen bubbels georganiseerd worden van 50 kinderen plus hun begeleiders. Mensen die elkaar misschien nog nooit gezien hebben en die de week na die kampjes ook weer elk naar hun eigen bubbel terugkeren. Het is niet evident. Maar wel een berekend risico.

Maar de horeca, één van de sectoren die echt keihard getroffen wordt door deze crisis, een sector waar de winstmarges al ontzettend klein zijn, en waar bij heel veel uitbaters het water aan de lippen staat, krijgt van onze regering absoluut geen enkel perspectief. Beste overheid, waar en wat is jullie plan voor deze mensen? Wat gaan straks de voorwaarden zijn om rustig aan weer te openen? Zal dat enkel op terrassen zijn? Met anderhalve meter afstand tussen elk tafeltje? Gaan we voor obers met mondmaskers? Of organiseren we in elk restaurant een soort van take away met slechts een paar tafeltjes? Het is niet makkelijk, ik besef het. Maar zelfs in het zo hard getroffen Italië zijn de restaurants en de café’s weer open. In Polen en in Duitsland ook. In Nederland gaan de terrassen vanaf volgende week weer open. En hier? Niks. Zelfs geen uitleg.

Perspectief, dan heeft onze horeca nodig. Nu. Een mogelijke datum waarop het, misschien, als alles goed verloopt de komende dagen of weken, mogelijk moet zijn om weer van start te gaan. Zonder dat perspectief worden de mensen in de horeca gek, triest, depressief en boos. Ze willen zo graag weer kunnen werken en werk geven aan hun personeel. Net zoals mijn nichtjes nu uitkijken naar hun kampjes deze zomer, kijkt de horeca er heel hard naar uit om opnieuw gasten te verwennen en te ontvangen. Geef hen tenminste een datum. Een perspectief. Ook al is die verlossing nog ver weg, laat die afhangen van de gezondheidscijfers. Maar beslis iets beste regering. Want het is broodnodig.