Het is augustus. We zitten aan twee derde van onze vakantie. Over exact twee weken, na het weekend van 15 augustus, zijn we er terug. Dinsdag 16 augustus is de dag dat we er met ons ochtendteam weer invliegen en weer elke weekdag vier uur radio gaan maken. Ik ben ontzettend aan het genieten van het verlof, maar ik heb toch ook weer veel zin om samen met Anke elke dag ochtendshow te gaan maken en jullie wakker te maken.
Toch is er één raar dingetje. Een kiezeltje in de schoen. En dat is mijn bioritme. Dat heeft zich deze vakantie voor het eerst in andere plooien gelegd namelijk. Normaal ben ik op vakantie ook altijd bijzonder vroeg wakker. Niet om vier uur zoals door het jaar, maar ergens tussen zes en zeven spring ik wel altijd met een glimlach mijn bed uit. Dan schrijf ik wat, ga ik wandelen, en dan maak ik rond een uur of één een lichte lunch. En daarna doe ik dan wat ik door het jaar thuis ook altijd doe: ik geniet van een lekkere siësta. Zeker hier in Spanje. Zo gaat dat alle vakanties.
Maar deze zomer is dat anders. Is dat door mijn corona-quarantaine van in het begin van de zomer? Is dat omdat ik op één of andere manier toch echt eens onthecht ben geraakt? Maar de laatste weken slaap ik gewoon uit. Ik meen het. Tot iets voor acht, soms zelf tot kwart over acht. Ik zet geen wekker hier, en mijn lichaam vindt dat uitslapen blijkbaar fijn. Het gevolg is dat ik wel geen siësta’s meer doe. Tijdens geen enkele eerdere vakantie is dat hier zo gegaan. Ben ik dan echt oud aan het worden? Of kan ik net iets makkelijker het werk van me afleggen?
Hoe dan ook: over twee weken is dat liedje weer over. Dan gaat de wekker iets over vier in Lochristi, en dan begint mijn werkweek weer in het holst van de nacht. Ik hoop dat het me nog lukt, beste Anke, beste ochtendteam en beste luisteraars. Ik denk en hoop het wel. Ik doe het nu al meer dan dertig jaar zo. En ik wil het misschien nog twintig jaar zo doen. Als ik maar weer in het ritme van de siësta raak, want oh, wat hou ik daar van. Maar eerst geniet ik nog heel even van Barcelona, met of zonder siësta.
Vandaag is 12 september, dat is World Gym Day. Ik ben nu een kleine maand gezonder aan het leven, met goed resultaat. Ik ben zo’n kleine 7 kilo kwijt, de XL-hemden hangen weer verder weg in de kast omdat ik weer in de L kan, en ik voel me vooral beter … Lees meer
Ik was zes. Ik was een klein Svenneke. En ik mocht naar het eerste leerjaar in de basisschool in Knesselare. Dat ik me 45 jaar later die eerste schooldag nog herinneren kan heeft maar één reden: ik werd meteen gestraft voor baldadig gedrag op de speelplaats … Lees meer
Vandaag komt een droom uit. We gaan lunchen op een van de meest iconische plekken in de wereld. Bij Asador Etxebarri in Baskenland. Het verhaal van dit restaurant is zeer bijzonder … Lees meer
Iedereen houdt van lasagne, jong en oud. Vandaag kun je lasagne op zoveel verschillende manieren eten. Op de klassieke manier, maar ook met vis (mijn visboer C-Food in Lochristi heeft altijd twee verschillende vis-lasagnes in de aanbieding, eentje met zalm en een met zeevruchten en beiden zijn heerlijk) … Lees meer
Gisteren iets vervelend voor gehad op restaurant in Barcelona. We gingen na een hele lange wandeling in de zon iets eten aan het strand. Ik wou eens iets nieuws ontdekken, en mijn partner had enorm zin in pizza, en wist een restaurant aan de achterkant van het W Hotel dat blijkbaar prima pizza’s heeft, een goede Italiaan, Velissima … Lees meer
Mensen die me al een paar jaar volgen weten dat ik een paar playlists heb staan die openbaar zijn op Spotify. eentje daarvan is “Would Be Chef Summernights” … Lees meer
Van een slechte timing gesproken. Net nu ik een dikke maand een reisgids uitheb met als naam “Mijn Barcelona” waarmee ik nog meer mensen wil motiveren en helpen om deze prachtige, gastvrije stad te ontdekken, was er een “gigantische betoging” in Barcelona tegen toeristen … Lees meer
Vandaag is sugar cookie day. Dat is in Amerika heel wat. Dan worden er volop koekjes gebakken en uitgedeeld. Ik probeer zelf niet al teveel suiker te consumeren … Lees meer