Koorts en platte rust door een slecht voorbereide wandeling

Pff, gisterenavond was ik flink van de kaart. Dinsdag was aangekondigd als de mooiste dag van de week in Barcelona. Dus ik wou een stevige wandeling maken in de zon. Het werden 28 heerlijke kilometers. Ik moet wel zeggen: op het einde deden mijn spieren en gewrichten wat pijn, want ik sukkel met één achillespees, en we hebben nogal wat geklommen op de tocht.

Naderhand, toen ik op ons terras lag te lezen in het boek De Laatste Koningin van Jo De Poorter, werd ik plots koud en warm tegelijk, en wat koortsig. Mijn lijf deed pijn. Mijn gewrichten ook. Ik had absoluut geen honger en veel dorst. En ik wist niet wat me overkomen was.

Eén blik in de spiegel vertelde alles: ik zag er zo rood uit als een tomaat in mijn gezicht. Ik was duidelijk verbrand door de lentezon. Ik had een zonnesteek op de eerste dag van maart. Neen, ik had me niet ingesmeerd voor de wandeling, omdat ik dat aan het einde van de winter, zo aan het prille begin van de lente wat belachelijk vond.

Maar dat had ik dan toch beter gedaan duidelijk. De zon, zeker als er geen wolken zijn, en ze toch al goed klimmen kan, hier in het zuiden, is niet te onderschatten. Zeker wanneer je huid er na de winter niet op voorbereid is. Op de koop toe heb ik vorige week nog een gelaatsreiniging ondergaan, en wie weet speelt dat ook een rol.

Anyway, ik had dus prijs. Alle symptomen die ik voelde wezen op een zonneslag, en mijn knalrode hoofd gaf me het duidelijkste bewijs. Ik heb heel veel water gedronken, een Dafalgan genomen, wat geslapen en me heel rustig gehouden. Vandaag voel ik me al stukken beter.

Maar laat het duidelijk zijn: de eerste zon, na een winter waarin je met je bleke huid enkel onder grijze wolkenluchten hebt rondgewandeld, kan flink gevaarlijk zijn. Smeer je in, of draag een hoedje of een pet, en zeker als je zo’n kale knikker hebt als ondergetekende.