Koortsthermometer op restaurant? Mag dat eigenlijk wel?

Zondag gingen we lunchen in Wetteren, in L’Esco. Een luisteraar van Joe had het me aangeraden. Hij gaat er bijzonder graag met z’n vrouw eten omdat het er heerlijk zitten is, in de prachtige tuin van een oud pand, omdat het er lekker eten is, en omdat de aangepaste wijntjes er zeer goed zouden zijn. Wetteren ligt zo’n 15 kilometer van Lochristi, dus we vonden het wel een leuk idee om op de fiets te gaan. Een leuk tochtje fietsen, lekker eten, en ook op de terugweg nog wat calorieën verbranden. En als ik een glas drink dan toch liever rustig op de fiets dan met de auto.

We plaatsten onze fiets in de inderdaad indrukwekkende tuin van het restaurant, deden onze mondmaskertjes aan, zoals dat hoort, en toen we ons aan de desk aanmeldden haalde de gastvrouw meteen een koortsthermometer tevoorschijn. Ze legde uit dat ze het belangrijk vonden dat niemand met koorts het restaurant binnenkwam, voor de veiligheid van het personeel en de andere klanten. En ze zei ook “in principe laten we niemand toe die meer dan 38 graden koorts heeft.”

Nou. Ik kreeg de knik in de knieën. Na 15 kilometer fietsen in de zon was ik toch behoorlijk aan het zweten, en ik dacht: “oh nee, straks mogen we hier niet eens lunchen”. “Mensen zijn daar vaak bezorgd over, maar je temperatuur stijgt niet van het fietsen hoor,” zei de gastvrouw. De paniek was inderdaad nergens goed voor, mijn temperatuur was 35,9 graden. Eigenlijk een beetje aan de hoge kant voor mij, want ik heb zelden meer dan 35,5. Maar soit, ik was dus kerngezond, en ik werd toegelaten. Mijn partner ook. Ik kreeg wel eerst nog wat alcohol in de handen gespoten, “alcohol geparfumeerd met kruiden uit de tuin. Wanneer de alcohol verdampt blijven de aroma’s over.” Leuk detail, toegegeven.

Er waren geen menu’s voor handen, ook omwille van de veiligheid, en dat was ook de reden waarom er geen zout en peper op tafel stond. Dat is vandaag overal het geval. Maar toen ik de wijnkaart vroeg kwam de gastvrouw tevoorschijn met een dik boek en, geloof het of niet, blauwe plastic handschoenen. Ook al had ik net daarvoor m’n handen ontsmet met de alcohol, toch was het voor de veiligheid belangrijk dat ik de handschoentjes aandeed. Ik vond het allemaal wel een gedoe. Maar ja, veiligheid eerst zeker?

Op een bepaald moment kwam een dame van een andere tafel naar de onze gewandeld. Bleek dat haar man nog leraar was geweest op de school waar ik op internaat heb gezeten, en dat we ooit nog samen op kamp waren geweest, dertig jaar geleden. Mevrouw kwam naar me toe gewandeld zonder mondkapje. Ja, dat is natuurlijk niet volgens de regels. De gastvrouw was er dan ook als de kippen bij om de vrouw letterlijk en figuurlijk op haar plaats te zetten. “Alstublieft hé mevrouw, dat kan echt niet hé, in coronatijden.” Ze zei het nogal berispend. Het voelde alsof er een strafstudie in de lucht hing.

Het eten was lekker, de locatie prachtig, de tuin erg mooi, en de bijpassende wijntjes bij het menu uitstekend. Maar de extreme corona-maatregelen waren toch wel heel streng. De gastvrouw voelde ergens wel aan dat het mij een beetje irriteerde en kwam nog eens extra uitleggen waarom ze zo streng was. “Het virus is geen lachertje, en de economische realiteit is dat je de zaak meteen mag sluiten als het ergens fout gaat met besmettingen. En daarom die thermometer bij aankomst, en daarom die handschoentjes bij het bekijken van de wijnkaart.” Ze vroeg om wat begrip. “Het gaat om veiligheid en gezondheid, en dan kun je niet genoeg uitkijken.”

Overigens zit de zaak sinds de opening na de lockdown volgens de gastvrouw bijna altijd vol. “Mensen waarderen het dat we de strengste maatregelen nemen om corona tegen te gaan, het geeft een veilig gevoel, en ook op recensie-websites hebben de klanten hun waardering voor de rigoureuze maatregelen al uitgesproken. klanten noemen L’Esco helemaal corona-proof. We moeten samen proberen om gezond te blijven en van de horeca een veilige omgeving te maken.”

Het was eerlijk gezegd een bijzondere ervaring. Misschien is l’Esco niet het allerbeste maar wellicht wel het meest veilige restaurant in de wijde omgeving. Dat is ook duidelijk de bedoeling van de chef en de gastvrouw: meteen het gevoel geven dat het er helemaal safe is. Ik kan me voorstellen dat dat door veel mensen gewaardeerd wordt. Dus als je zo’n restaurant zoekt: L’Esco is the place to be.

Ikzelf vind dat zo’n thermometer die op je voorhoofd gericht wordt niet meteen een gastvrij gevoel geeft. Restaurants en café’s moeten zich uiteraard aan alle maatregelen houden, en wij klanten moeten dat ook doen. Maar voor mij hoeft de horeca niet nog strenger te zijn dan de regels van de overheid. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Wanneer restaurateurs ook politie-agent of security-personeel worden, of meer nog: verpleegstertje gaan spelen, dan gaat er een alarmbelletje af bij mij.

Je zou je zelfs kunnen afvragen of het wettelijk is. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Werkgevers mogen het bijvoorbeeld niet zomaar doen bij hun werknemers omdat het opmeten van de temperatuur een medische handeling is en die mag niet zomaar iedereen ongevraagd stellen. Enkel wanneer het duidelijk in het arbeidsreglement wordt opgenomen en in uitzonderlijke omstandigheden zou het moeten kunnen. In L’Esco doen ze dat dus wel. Het is een duidelijk statement nog voor je je eerste hapje hebt gekregen. En men zet er op die manier meteen de toon… Soit, ik ga er zeker nog eens terug, na de corona denk ik.