Kürt, ik wil je (zo bij het zaterdags ontbijt) nog één ding zeggen

Hey Kürt, hey maat, het is zaterdagmorgen, ontbijttijd. De zon schijnt in Barcelona. En in de buurt van Dendermonde ook, heb ik even bekeken op mijn weer-app, zodat ik niks dom zeg. Je bent nu wellicht onderweg naar de bakker om croissantjes te halen voor je drie ravissante dames. Of wie weet zitten jullie al in de tuin aan de granola. Of een zacht gekookt eitje. Wat vers fruitsap. Wanneer je uitslaapt in het weekend mag het ontbijt toch altijd iets feestelijker. Ik weet in elk geval dat je al wakker bent, dat komt door ons ritme he, en je hebt me net een geweldig lief berichtje gestuurd. Grappig, want ik was je net dit briefje aan het schrijven.

Ik wil je op deze vroege zaterdagochtend gewoon even bedanken voor al die vroege maan- dins- woens- donder- en vrijdagen van de afgelopen maanden. Het waren heerlijke ochtenden voor ons team, met jou erbij. Anke vervangen is geen makkelijke. We zien haar erg graag en onze luisteraars horen haar echt graag. Ze is het zonnetje aan de ontbijttafel van honderdduizenden Vlamingen. Maar nu ze door haar zwangerschap en de geboorte van Max zich enkele maanden op haar gezinnetje moest concentreren, was dit echt het juiste moment om nog eens heerlijk nostalgisch van “Ornelis en Rogiers” te doen. Want zo heette de ochtendshow die we zeven (of was het acht?) jaar gedaan hebben op Qmusic. Nu doopten we het programma “Sven en Kürt”, naar analogie met “Sven en Anke”. Maar het gevoel was hetzelfde.

Je bent een topkerel Kürt om ontspannen ontbijtradio mee te maken. We hebben bij Joe de beste luisteraars van de wereld, maar ook daaronder zullen er weleens zitten die met het verkeerde been uit bed zijn gestapt. Ook die mensen moet je aan de dag laten wennen. Wel, jij kunt dat. Altijd goed gezind, altijd een mening wel (maar je brengt die genuanceerder en vriendelijker verpakt dan ik, ja ik kan nog weleens wat explicieter zijn, maar zo ken je mij) altijd lief voor elke luisteraar, altijd attent, altijd geestig. De luisteraars hebben je met open armen ontvangen maat, dat heb je wel gemerkt aan de massa’s berichtjes die gisteren, maar ook de voorbije maanden binnen kwamen stromen. Echt: het was weer een feestje om jou er een paar maand bij te hebben.

En wat nog het leukste van al is: jij bent ook een geweldige vriend. Elke ochtend rond halfvijf belden wij met elkaar in de wagen. Dat deden we in onze Qmusic-tijd. Dat deden we de voorbije maanden. Is ooit begonnen om te checken of we allebei wel wakker waren. Maar al snel werd dat een alibi om elke morgen te kletsen met elkaar. Wat heb jij nog gedaan gisteren? Welke plannen heb je vandaag? Hoe is het met Els, met de dochters, met je ouders? En omgekeerd. We zochten wat inspiratie voor de show, de roddelden soms wat. We konden weleens een tikje klagen (“ik heb echt een zware DJ-nacht” of erger, de voorbije week: “dedju ik ben weer geflitst”). Het waren heerlijke babbels. Want we kennen elkaar al zo lang en zo goed. We hebben nauwelijks geheimen voor elkaar. We kunnen elkaar goed plagen. En we zien elkaar graag. Vrienden voor het leven. Dat is zeker. En dan nog eens drie maanden samen de ochtend mogen doen, heerlijk was het.

Ik zei gisteren nog dat ik hoopte dat ik bij Ankes volgende zwangerschap weer op jou zou mogen rekenen. En toen zei Anke op de haar zo gekende manier: “sorry guys, de fabriek is gesloten”. We zullen dus een ander alibi moeten zoeken. Kijk jij eens in de agenda wanneer je kunt starten met die vaste rubriek? Beloof je om erbij te komen wanneer Anke het eens te druk heeft of zo? En vooral: die afspraak om te gaan wandelen over een paar weken, en dan iets goeds te drinken en te gaan eten, is bij deze bevestigd! Goed als ik het restaurantje kies? Ik trakteer je van harte, fijne collega, grote meneer, en vooral: goed trouwe vriend. Geniet van het uitslapen en van je ontbijtje met Els, Lola, Merlijn en Waf. Dikke merci Kürt!