Is het leven altijd rozengeur en maneschijn? Spiegel ik een te positief beeld voor van het leven?  De voorbije week heb ik een aantal boze reacties gekregen van een paar volgers op de sociale media en van enkele lezers van deze foodblog. En ik moet eerlijk zijn: sommige reacties waren nogal stevig, en ze zijn toch wel wat binnengekomen bij mij, en ik vraag me af of ik er al dan niet rekening moet mee houden. Ik schets even waar het precies over gaat.

Een paar mensen maakten zich de voorbije dagen wat lastig tegen mij over mijn vakantie in Barcelona. Ik ben hier vrijdag toegekomen voor een weekje verlof en ik maak inderdaad kleine stories op mijn Instagram over deze vrije dagen. Ik heb al eens een glas wijn in de zon op ons terrasje gepost. Ik liet zien dat ik hier heel veel wandel. Ik post filmpjes van onze etentjes. Thuis op ons terrasje, of ‘s avonds op restaurant. Ik vertelde ook over Stabat Mater van Rossini, een prachtig concert waar we heen gingen. Gewoon: vakantie zoals het is. Genieten. Even bijtanken.

Dat irriteert een aantal mensen blijkbaar. Ik zou, volgens hen, door constant van die filmpjes te posten met “happy” momenten, totaal geen rekening houden met de mensen die het minder hebben. Ik zou op de zenuwen werken van zij die geen tweede verblijf hebben in het buitenland waar ze ten pas en ten onpas heen kunnen vliegen. Ook de mensen voor wie vakantie überhaupt uitgesloten is, omdat ze er de middelen niet voor hebben, doe ik volgens een paar volgers serieus pijn met mijn vrije dagen in de zon. Maar ook  zij die nooit eens op restaurant kunnen gaan of een concertje meepikken, zou ik beledigen.

Ik probeer het te snappen, en geloof me: het is in geen duizend jaar de bedoeling om mensen te kwetsen. De afgelopen maanden was ik zelfs bijna niet in Barcelona. Ik heb gigantisch drukke weken achter de rug, met bijna alle weekendnachten twee tot drie dj-sets, in alle uithoeken van ons donkere landje. Je gaat me nooit horen beweren dat dat de zwaarste job ter wereld is, natuurlijk is dat niet zo. Het is heerlijk om leuke muziek te mogen draaien voor feestende mensen. Ik hou er van. Maar soms knijpt het wel wat qua bioritme en vult het de sociale agenda lekker brutaal op. Geen etentjes of gezellige avondjes in de zetel op weekendavonden, want ik moet dan op pad. Ik sta erg vroeg op door de week, en mijn weekendnachten zijn dan gevuld met dj-jobs tot in de late uurtjes. Niet erg. Integendeel. Dat is de keuze die ik wil blijven maken: work hard, play hard.

Het is een ritme waar ik met plezier voor ga: hard werken aan mijn ochtendshow op Joe met Anke komt altijd op de eerste plaats. Daarna schrijf ik een wekelijkse column in De Zondag. Ik dj soms tot 15 keer per maand. Ik heb met Roger van Damme nu een nieuw programma lopen op njam! Ik schrijf elke dag vier à vijf artikels, restaurantbesprekingen, culinaire tips en recepten uit voor deze blog, die ik graag deel met jullie. Ook tijdens m’n vakantie. Ik ben nu bijvoorbeeld volop bezig met het uitwerken van een volledig kerstmenu voor jullie. En met een paar fijne partners maak ik deals waardoor ik jullie alle content gratis kan blijven aanbieden, en ook leuke wedstrijden kan organiseren op de blog (er staan er een paar spectaculaire aan te komen).

Dat is nogal veel, zo allemaal samen. Maar ik klaag echt niet. Nooit. Dat zit niet zo in mij. En vooral: ik heb er ook absoluut geen reden toe. Ik ben zo dankbaar dat ik gezond ben, dat mijn gestel dit prima aankan, dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken, dat ik mijn boterham mag verdienen met allemaal superleuke dingen die met ontspanning en entertainment te maken hebben. Dat ik daar vele uurtjes aan spendeer (ik heb ook geen kinderen, dus dat geeft wat extra ademruimte) is mijn eigen, positieve keuze. Ik zou niet anders kunnen: work hard, play hard.

En ja: als het dan eens vakantie is, dan werk ik lekker door, maar dan geniet ik ook. Dan drink ik eens een goed glas. Dan hou ik van een concertje. Dan ben ik dankbaar dat ik in deze mooie stad Barcelona mag zijn. Dat ik mag koken voor goede vrienden. Dat ik tientallen kilometers wandelen kan. En dan toon ik ook op mijn sociale media dat ik happy ben. Maar geloof me: ik heb dan absoluut niet de bedoeling om mensen te kwetsen.

Ik weet ook wel dat er mensen zijn voor wie het leven lastiger is. Absoluut. Ik zie dat trouwens ook in mijn vrienden- en familiekring. Je kunt echt dikke pech hebben in het leven. Je kunt ziek worden. Je kunt je job verliezen. Er kan iets fout gaan met één van je kinderen. Dan is het leven plots zo happy niet meer. Dan zie je de zon veel minder stralen. Ik besef dat goed, en help in stilte waar ik kan. Op mijn manier. En daar hoef en wil ik niet mee uit te pakken. Dat is iets tussen mij en hen. En heb ik zelf nooit een mindere dag? Tuurlijk wel. Maar ik pak daar niet zo makkelijk mee uit. Omdat ik mijn pijntjes en probleempjes, mijn tegenslagen, voorlopig nog wel de baas kan.

Sorry dus. Ik ben van nature gewoon een positieve mens. Ik heb veel energie en ik ben gelukkig gezond (ook omdat ik een kleine tien jaar geleden beslist heb om gezonder te gaan leven en zwaar af te vallen door te sporten). Ik zie eerder een half vol glas dan een half leeg. En als ik kan dan schenk ik me nog een extra slok tevredenheid uit. Niet omdat ik denk dat het leven rozengeur en maneschijn is, maar omdat ik er echt in geloof dat, als je geen al te grote pech hebt, het leven een kans is die je grijpen moet èn mag met beide handen. Pak alles wat je kan. “Leef, alsof het je laatste dag is.” Het zou een liedje kunnen zijn. Ik zou het wel eens durven draaien op één van m’n dj-sets. Als ik met deze levensstijl mensen beledig en depressief maak, excuses, maar geloof me: dat is echt nooit mijn bedoeling.