Gisteren kwamen de mensen van wie we ons huis in Lochristi een kleine twee jaar geleden gekocht hebben bij ons op bezoek. Voor het eerst sinds we hun oude huis (waar ze trouwens bijna 40 jaar hebben gewoond) volledig gestript en verbouwd hebben, konden ze eindelijk eens naar het resultaat komen kijken. We hadden hen al veel eerder willen uitnodigen, maar door covid was dat uiteraard niet mogelijk. Maar gisteren kon het dus wel.

Ik moet eerlijk bekennen: ik was een beetje zenuwachtig. Maar ik was niet alleen. Ook de vorige eigenaars waren behoorlijk zenuwachtig. Wanneer je vier decennia lang in hetzelfde huis hebt gewoond, dat helemaal naar je smaak was ingericht, en waarin je door de jaren heen veel tijd en middelen hebt geïnvesteerd, ben je natuurlijk benieuwd wat de nieuwe eigenaars er mee gedaan hebben. Dat snap ik zeer goed. Meneer stuurde ‘s middags al een berichtje: “We zijn benieuwd wat jullie er allemaal mee uitgespookt hebben.”

Het begon al speciaal. Bij het uitstappen zag mevrouw dode planten rond ons huis. Tientallen jaren heeft ze met veel zorg zoveel verschillende planten en struiken verzorgd en in leven gehouden, en een deel daarvan hebben de voorbije twee jaar de geest gegeven. “Maar allez, hoe hebt ge die zo kunnen verwaarlozen?” Het was de eerste opmerking die ze maakte. Een berispende binnenkomer, en ze was nog niet eens het huis binnen gekomen. Ik begreep het wel, maar het gaf me wel een onzeker gevoel. Was de toon gezet voor de rest van de avond?

Gelukkig was dat absoluut niet het geval. De gang van het huis was vroeger groen geverfd, die hebben wij intussen wit laten schilderen. De oude keramieken tegels op de grond hebben we laten vervangen door gebroken witte mozaïeksteentjes in marmer. En aan de muur hangt een neonlamp. Die lamp vonden ze wat heftig, maar het wit van de muren vonden ze dan wel weer mooi, de nieuwe vloer ook, en het grote gouden schilderij van het laatste avondmaal dat in de gang hangt vonden ze prachtig. Oef.

Vervolgens hebben we een lekker glas champagne gedronken in onze donkerblauwe salon. Vroeger was die ruimte rood en stond er een houtkachel in de haard. Daar hebben wij een gashaard in laten steken. Maar ook die kamer werd, gelukkig maar, goedgekeurd. Mevrouw trilde een beetje met het glas champagne in de hand. Ze gaf toe dat ze toch wat stressy was voor de confrontatie. Was hun oude huis nog herkenbaar? Wat hadden wij ervan gemaakt?

Tegelijk kwamen de heerlijke verhalen tevoorschijn. Hoe ze zelf intussen min of meer hun draai hebben weten te vinden in het nieuwe huis dat ze verderop in Lochristi hebben gebouwd. Maar ook zalige nostalgische verhalen over hoe het huis vroeger was, en wat zij er allemaal hadden in verbouwd veertig jaar geleden. Twee jaar had de renovatie in 1980 geduurd. Mooie verhalen kwamen er ook over de geschiedenis van het pand, hoe het in de oorlog een soldatenheim was geweest bijvoorbeeld. Ze hebben nog veel oude foto’s van ons huis, en wij mogen er straks copietjes van maken. Dat vinden we super.

En na een dik half uurtje aan de champagne en de chocolaatjes zijn we dan toch maar aan onze rondleiding begonnen. Al veel meer ontspannen maar toch nog steeds met knikkende knieën. Maar ik moet zeggen: de tocht door het huis ging voorspoedig. Kamer na kamer leek het vriendelijke koppel gecharmeerd door de vaak ingrijpende veranderingen die we hebben gedaan, wellicht ook omdat we veel respect hebben getoond voor de oude ornamenten op de muur en aan de plafonds. Er waren veel geruststellende en zelfs bewonderende blikken in elke nieuwe ruimte.

Oef. Aan elke kamer hangen voor meneer en mevrouw uiteraard massa’s herinneringen vast, en overal kwamen dan ook nieuwe verhalen tevoorschijn. Beetje bij beetje werd de sfeer uitbundiger. We kregen veel complimentjes. We hadden hun levenswerk duidelijk niet stuk gemaakt. De goedkeuring krijgen van hen was dan misschien niet per se nodig, tenslotte is het nu ons huis, maar het deed ons wel gigantisch veel deugd. We hebben hun huis duidelijk niet verknald. We hebben het gewoon naar het jaar 2021 getransformeerd. En dat wisten ze duidelijk wel te waarderen want vandaag kregen we nog een super lief berichtje: “Bedankt voor de fantastische avond en van een verrassing gesproken, de verbouwing is adembenemend.”

Ik zeg altijd: een oud huis met geschiedenis (en zeker wanneer het beschermd is) bezit je niet, je mag er gewoon een beperkte tijd in wonen, en je moet het in die tijd dat je er leven mag goed soigneren en onderhouden. Dat hebben de vorige eigenaars met heel veel zorg en verve gedaan, en dat is ook wat wij zullen proberen te doen. Hopelijk ook veertig jaar. Tot weer andere mensen hier hopelijk even gelukkig mogen worden. Dat is het leven. En daar klinken we graag op!