Lieve lieve vriend Roger, wat een ellende is me dat daar

Lieve Roger,

vorige week heb je me nog gefacetimed vanuit je splinternieuwe restaurant. Mijn ouders waren toen net mijn nichtje Julie komen ophalen in de Ardennen. Julie was een weekje leidster geweest in een kamp in Durbuy. Ze was best moe van de lange dagen en korte nachten, en oma en opa wilden haar graag nog eens trakteerden voor ze de rit naar huis zouden aanvatten. Dat deden ze, hoe kan het ook anders, bij Désiré de Lille. We zijn bij ons thuis allemaal fan van jou, Roger, en mijn ouders al helemaal. De spaghetti was volgens hen heerlijk, de croque ook, en de pannenkoeken, lieve vriend, waren de beste van de wereld. Ik had niks anders verwacht.

Je had, want zo ben je, mijn ouders hartelijk begroet en ontvangen. En toen heb je, bij wijze van lieve verrassing, mij even gebeld. Met beeld. Zodat ik mijn ouders en mijn nichtje even zag. Maar ook omdat je mij met facetime snel even een rondleiding wou geven in je prachtige nieuwe zaak. Die was inderdaad waanzinnig mooi geworden, en je keuken was state of the art. Zoals alles wat jij aanpakt Roger. Je bent een Pietje Precies, een perfectionist, en je hebt zoveel smaak en klasse. Het was mooi om te zien hoe fier je wel was op deze nieuwe verwenzelijking. Dat was ook helemaal terecht. Tijdens een zwaar covid-jaar toch nog de kracht en de moed vinden om nog een splinternieuwe zaak uit de grond te stampen, het is iets waar ik waanzinnig veel respect voor heb.

Mag ik eerlijk zijn, lieve vriend, je zag er wel een beetje moe uit. Het waren helse maanden geweest, naast de heropstart van Het Gebaar, ging een maand later Désiré al open in Durbuy. Het waren niet enkel voor Julie op kamp lange dagen en korte nachten geweest. Dat was duidelijk. Maar je zag er wel gelukkig uit, happy, en trots. En ook opgelucht, de zaak draaide meteen goed, het terras zat bomvol, mijn ouders hadden maar op het nippertje een tafeltje kunnen bemachtigen. Kortom, de tijd van oogsten was gekomen. Je zou er voor zorgen dat je team goed zou draaien, dat de gerechten heerlijk en de borden perfect waren. Kortom, de zon scheen over Durbuy en over jouw mooie Désiré de Lille.

En toen kwam de regen. De storm. De zondvloed. De apocalyps. Gisteren vroeg in de ochtend was het alle hens aan dek in Durbuy. De onwaarschijnlijke hoeveelheid regen die op korte tijd was gevallen zorgde ervoor dat de Ourthe buiten de oevers trad, en enorme hoeveelheden water stroomden de straten en de huizen van Durbuy binnen. De eerste foto’s die ik kreeg kwamen van onze gezamenlijke vriend Marc Coucke, die ook je mede-investeerder is, en de eigenaar van het prachtige hotel Le Sanglier Des Ardennes. Wat ik hier op mijn terras in Barcelona te zien kreeg kon ik nauwelijks geloven. De prachtige lobby van het hotel was helemaal overstroomd, de ontbijtruimte, de kelders, de congreszalen, de parking, en ja Roger, ook jouw pas geopende Désiré de Lille.

We hebben niet gebeld, maar wel veel berichtjes heen en weer gestuurd, de hele dag. Je stuurde me ook een filmpje samen met Wout Bru, beiden tot boven de knieën in het water. De tranen stonden jullie, maar ook mij in de ogen. De beelden waren ook om bij te janken. Alles, alles onder water, alles kapot. Tot laat gisterenavond stuurden we berichten. Ik voelde me zo machteloos. En dat is het gevoel dat jullie nu ongetwijfeld ook hebben, machteloos, maar ook triest, kapot, moe, doodmoe. Verdomme toch wat kan de natuur beestachtig en gruwelijk zijn.

Ook met Marc heb ik de hele dag contact gehad; hij was zelf niet in Durbuy bezig, maar coördineerde alles van thuis uit, en ook daar dezelfde gevoelens: onmacht en verdriet. Maar ook, opvallend, heel veel medeleven met die duizenden andere slachtoffers. Het is verschrikkelijk dat jullie restaurants en hotel kapot zijn maar, zo stuurden jullie me, er zijn nu ook mensen wiens huizen volledig vernield en ingestort zijn, er zijn zelfs mensen wiens leven is afgenomen door die niets ontziende kracht van verwoestend water. Mensen die het niet overleefd hebben. Dat is afschuwelijk. Jullie verdriet is groot, maar jullie zeiden ook allebei dat jullie vooral opgelucht waren dat er geen menselijke slachtoffers in Durbuy zijn gevallen. Een kleine opluchting. Grote meneren zijn jullie.

Ik hoop dat je een klein beetje hebt geslapen Roger. Ik hoop dat je hart niet is ondergelopen van verdriet. Ik hoop dat het droog blijft boven Durbuy. Ik hoop dat de schade uiteindelijk nog te overzien is wanneer het water eenmaal is weggetrokken. Ik hoop dat de verzekeringen volledig tussenbeide zullen komen. Ik hoop dat je de kracht vindt om alles weer op te bouwen. Letterlijk en figuurlijk. Maatje toch, wat leef ik met jou mee, ook met Marc en Wout, en heel jullie teams, en met alle andere getroffenen in Wallonië en in Limburg, die ik dan misschien niet zo persoonlijk ken als jullie, maar die ook slachtoffer zijn geworden van dit afschuwelijke natuurgeweld en minder in de pers komen.

Ik stuur je een virtuele knuffel vanuit Barcelona maatje. Je weet dat ik je graag zie en er altijd zal zijn voor jou. Heel veel sterkte, warmte, droogte, van hieruit. Je komt hier sowieso ook weer bovenop, want je bent een kanjer, maar ik snap je verdriet, geen week na de opening dit mee moeten maken is afschuwelijk. Hou je taai kanjer, je kunt dat,

Je maatje.