Ik moet jullie even mee terug nemen in de tijd. Drie decennia ongeveer. Ik was nog jong, rond de twintig, en ik ging eten bij een studievriend. Hij was al voorbij de 40 en een fantastische chique type. Hij leerde mij in die tijd goede wijnen kennen, en vooral ook het concept: gastvrijheid. De etentjes bij hem thuis waren indrukwekkend. Hij had mooie borden en zilveren bestek, kristallen glazen en keurige servetten. Er stond altijd klassieke muziek op. De kaarsen werden aangestoken. En het eten was altijd overheerlijk.

Het was op één van die avonden dat ik een “doodzonde” maakte. Ik nam het broodje dat op het bordje naast m’n glazen was gelegd in mijn hand vast en sneed het met mijn mes doormidden, omdat ik er wat boter wou op smeren en bestrooien met peper en zout. Dat had ik dus niet mogen doen… Op een hele beleefde en vriendelijke manier zei mijn gastheer, die ik een beetje als een soort van mentor beschouwde: “Sorry Sven, in fact you should never cut your bread with a knife…”

Ik wist dat niet. Ik geloofde het zelfs niet. Maar blijkbaar is het niet de bedoeling om je broodje aan tafel te snijden met een mes. De etiquette zegt daarover dat je het brood moet breken of scheuren. Een beetje zoals Jezus deed bij het laatste avondmaal: “Hij nam het brood, brak het, en gaf het aan zijn leerlingen.” Dat laatste moet je natuurlijk niet doen, je broodje aan “de leerlingen” of tafelgenoten uitdelen. Maar het breken moet je wel doen. Het mesje kun je enkel gebruiken om boter te smeren.

Ik moet eerlijk zijn: ik snapte die strenge etiquette regel niet volledig. Waarom in godsnaam kun je geen mes gebruiken om je broodje te snijden? Het ligt er toch niet voor niks bij? En toch moet ik ook toegeven dat als jongere vrienden en vriendinnen bij mij komen eten, ze dat verhaaltje van de etiquette ook al een paar keer hebben voorgeschoteld gekregen. Het is een leuk wist-je-datje, niet meer dan dat. In mijn ogen is het geen doodzonde als je het wel doet, laat dat duidelijk zijn.