Lap, daar gaat mijn goede voornemen voor 2019, en het is zelfs een beetje mijn eigen schuld. Ik wou weer wat kilo’s verliezen, en ik heb daarom erg voorzichtig gegeten (wel lekker, maar minder en vooral lichter) en (minder alcohol) gedronken, en vooral massa’s gewandeld de voorbije weken. Wandelen is goed, je verbrandt er erg veel vet mee.
Alleen heb ik wellicht een beetje overdreven met m’n bergwandelingen in Barcelona. Gevold: een overbelaste kuit. En toen ik zaterdag tijdens het nieuwjaarsfeestje van de familie in Knesselare tijdens een spelletje verstoppertje met mijn nichtje Estée een koud sprintje inzette, is er een giga pijnscheut door m’n kuit geknald. Gevolg: wandelen lukt sindsdien niet meer. Ik loop wat te huppelen, te hinken.
Frédérique Neys, de fantastische madam die me een paar jaar geleden al eens begeleid heeft toen ik erge rugpijn had, was duidelijk vanmiddag. En ze legde het uit zoals een foodblogger dat graag heeft: met eten. In je kuit zit “een grote platte pladijsachtige spier”. Wanneer je teveel in de bergen hebt gestapt, en die spier dus onder druk staat, dan is zo’n onverwacht sprintje ideaal om kleine vezeltjes in de spier af te scheuren. Dat is geen echte spierscheur, maar je moet wel veel rusten, stretchen en wandelen dat lukt nu even niet. Doe je dat niet, dan ontstaat er een soort van suikerspin van littekenweefsel rond die wondjes en dan ben je voortaan altijd heel broos voor nieuwe kwetsuren.
Herstel is nu het allerbelangrijkste, maar het valt me wel zwaar. Een dag zonder sport is voor mij een verloren dag. Ik beweeg zo graag, ik haal er rust, evenwicht en voldoening uit. Ik ben nu al bang om op het einde van de week op de weegschaal te gaan staan. Zwemmen en fietsen mag wel, liet Frédérique me weten, dus die raad ga ik dan maar opvolgen.
Want ik wil gewoon bewegen, en gezond eten. Je zult wel zien op mijn stories op Instagram dat ik dus nog wat extra voorzichtig met eten zal moeten zijn. Want nu bijkomen is geen optie. Nooit eigenlijk, maar al zeker niet aan het begin van het jaar. Ja Sven, je bent geen 21 meer zeker?!
Wie me al langer volgt weet het natuurlijk wel: ik heb al bijna vijftien jaar een flat in het prachtige Barcelona, een stad waar mijn hart ligt, waar ik vrijwel al mijn vakanties doorbreng en waar ik telkens opnieuw inspiratie vind … Lees meer
Op 31 is het world no tobacco day. Ik ben een mens die niet van verbieden houdt, dus iedereen rookt zoveel hij of zij wil. Ik heb zelf nooit echt gerookt … Lees meer
Druiven eet je meestal gewoon zo, als frisse snack. Met of zonder pitjes, rood of groen, koel uit de koelkast – altijd lekker. Maar wist je dat druiven ook prachtig kunnen schitteren in gerechten … Lees meer
Twintig jaar geleden vond je het gewoon in de supermarkt: krokodillenvlees, naast struisvogel en kangoeroe in het vriesvak of vacuüm verpakt in de versafdeling … Lees meer
Vandaag is het Brotherday, en dus zet ik met plezier mijn lieve broer Arn eens in de bloemetjes. Net als ik is hij een levensgenieter pur sang. Hij schrijft dan wel geen kookboeken (dat laat hij aan mij over), maar koken kan hij ook wel als de beste – samen met zijn lieve vrouw Nathalie … Lees meer
Op Wereld Yoga Dag wil ik graag iets bekennen: ik ben niet zo goed in yoga. Op een matje liggen, diep ademhalen en in stilte naar de wolken staren – het klinkt mooi, maar het is gewoon mijn ding niet … Lees meer
Op deze bijzondere dag, 11 mei, moederdag, denk ik met veel liefde en warmte aan mijn zalige mama Anny. Ze is eind zeventig, ik ben 51, en geen dag gaat voorbij zonder dat we even bellen … Lees meer
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: er zijn verschillende theorieën over waar donuts precies vandaan komen, en verschillende culturen eisen de oorsprong een beetje op … Lees meer