Mijn papa (72) is weer gestart met z’n onbedoelde maar zeer efficiënte dieet

Het is weer zover. Mijn papa André die intussen 72 is, is weer vertrokken naar Indië. Sinds hij een zevental jaar geleden met pensioen is gegaan is hij zich als vrijwilliger voor Fracarita België, de NGO van de Broeders Van Liefde actief gaan inzetten als educatief begeleider van scholen in de derde wereld. Papa was ooit m’n meester in het eerste leerjaar, en daarna was hij jarenlang directeur van de lagere school in Ursel. En hij is altijd een bezige bij geweest, niet alleen in het onderwijs, maar ook in de sport (hij was nationaal trainer atletiek nadat hij zelf atleet was geweest op hoog niveau) en ook in de kerk (hij was jarenlang lector en bestuurslid van de parochieraad). En toen hij op pensioen ging wou hij zich absoluut nog nuttig maken, en besliste hij dus om mee de scholen van de broeders in Afrika, Zuid-Amerika en India te gaan ondersteunen.

Papa geeft door het jaar lezingen aan Vlaamse scholen in het kader van de “Zuidactie” en hij zamelt zo mee geld in voor die scholen in de derde wereld, en elk jaar gaat hij ook enkele weken naar verschillende van deze scholen om daar de onderwijsstructuur mee uit te gaan bouwen, te professionaliseren en de leerkrachten extra opleidingen te geven. Hij doet dat nog steeds met hart en ziel. En geen inspanning is hem teveel. Want als hij bijvoorbeeld naar Congo gaat moet hij vaak lange lastige ritten maken van soms wel een halve tot een hele dag in erg moeilijke omstandigheden langs onverharde wegen om de school die hij daar steunt te kunnen bereiken, en de omstandigheden ter plekke zijn ook niet makkelijk. Logeren daar is best primitief, papa kan er bijvoorbeeld niet douchen. Ik denk dat ik het zelf niet zou zien zitten, maar hij klaagt er absoluut niet over. Je kunt je aan de lavabo ook wel wassen als er geen alternatief is, zegt hij. Want dat hoort volgens papa nu eenmaal bij dit soort vrijwilligerswerk, en de mensen ter plekke leven soms in slechtere omstandigheden… Papa is mijn held, en ik heb massa’s respect voor hem en het prachtige werk dat hij in de derde wereld verricht.

Papa is nu weer vertrokken naar India voor tien dagen naar de Saint Peter’s School in het kleine Indische plaatsje Simalia. Hij komt er al jarenlang. Het is een school voor de kinderen van de armsten der armsten. Tot enkele jaren geleden de uitbouw van dit oorspronkelijk kleine schooltje is begonnen, moesten de arme kinderen in deze streek al op jonge leeftijd werken in de mijnbouw, en was er van onderwijs voor hen geen sprake. Nu is de Saint Peter’s School mede door de steun van de Zuidactie van Fracarita een bloeiende en grote school geworden, en sinds enkele jaren is er zelfs een middelbare school bijgekomen die ook fantastisch draait. Papa komt er graag. Meer dan bij welk ander project heeft hij het gevoel dat er daar echt een gigantisch verschil is gemaakt door de Belgische steun, maar ook dat er erg respectvol en dankbaar mee wordt omgesprongen en dat het de lokale bevolking een enorme boost heeft gegeven.

Een hele lange inleiding om het over papa z’n onbedoelde maar wel goedwerkende dieet te hebben. In de school in Simalia waar hij in een sober maar proper kamertje (zelfs met douche!) verblijft, wordt er elke avond gekookt voor de broeders en dus ook voor papa. Het is en blijft een ontzettend arme buurt, dus ook de maaltijden zijn er erg sober. Papa houdt wel van Indisch eten, maar niet te spicy, en daar houden ze dan ook rekening mee. Hij krijgt er dus veel groenten, rijst en fruit te eten. Vlees en vis zijn er erg dure ingrediënten, en die worden er dan ook niet bereid. Eén keertje in die twee weken zullen ze weleens proberen om een klein stukje kip voor papa te bereiden, maar dat is hoogst uitzonderlijk. En eigenlijk wil papa dat ook niet. Hij past zich met het grootste gemak aan, aan de gewoonten en de beperkingen van de lokale keuken. Vegetarisch dus. En, ongelofelijk maar waar, na twee weken is hij altijd 3 a 4 kilo afgevallen.

Een mooie bijkomstigheid natuurlijk, want ook al gaat papa net als ik veel wandelen, en gaat hij daarnaast ook nog twee keer per week fitnessen, hij en mama houden ook van het goede leven, en eten graag lekker en goed. En dan moet je op je 72^stenatuurlijk altijd wel wat uitkijken met wat je eet. Het lokale dieet in India is dus welgekomen zo voor een weekje of twee. Wanneer hij straks weer thuiskomt zal hij trots vertellen over z’n avonturen en hoe de school er weer op vooruit is gegaan, en zal hij er fijntjes aan toevoegen “en ik ben weer drie kilo kwijt”. Gelukkige man, die papa van mij, grote meneer, waar ik erg trots op ben. Hij is een voorbeeld: nooit klagen of zagen, altijd zijn schouders onder projecten zetten, ook in pittige omstandigheden. Hij ziet zelfs in die moeilijke omstandigheden altijd de voordelen. Al zal mama de dag dat hij terugkomt ongetwijfeld een lekker biefstukje voor hem bakken. Want na twee weken verplicht maar dus ook wel vrijwillig vegetariër te zijn, vindt hij dat ook wel weer lekker. En dat verdient hij ook. Mijn held.