Ik ben bijna zeker. Het ligt aan de kaas. Ik droom vaak. En ook heel intens. En ik kan me mijn dromen ook vaak heel goed herinneren. Zeker de dromen waaruit ik half in paniek ontwaak. Daarvan weet ik nog exact hoe ze verliepen en vooral hoe ze eindigden. Maar nu besef ik dus plotseling ook wanneer ik het zwaarste droom: wanneer ik kaas gegeten heb ‘s avonds laat.

Gisteren was het weer zo ver. Al bij al hadden we licht gegeten. Maar zo rond half elf, voor TV, kregen we nog zin in een stukje kaas. We hadden nog wel wat lekkers liggen: wat zachte brie, wat blauw geaderde schimmelkaas uit Engeland, lekkere harde kaasjes met kruiden uit Zuid-Tirol. En met wat toast bij en wat nootjes en rozijnen, was dat een prima late night snack voor bij onze rode wijn.

Heerlijk. Maar deze nacht was het dus weer prijs. Ik heb weer vanalles gedroomd. Heel veel verhalen, zwaar door elkaar, allemaal redelijk onsamenhangend. Behalve het verhaal waaruit ik half zwetend wakker ben geworden anderhalf uur geleden. En hoe kan het ook anders: de droom die me het meeste heeft geraakt, en die ik dus beleefde alsof het werkelijkheid was, was er alweer één over een onderwerp dat me overdag ook erg beroert.

Het was een heerlijke droom die nogal snel eindigde in een nachtmerrie. We deden iets wat we vroeger wel vaker eens deden. Iets waar we van houden en vandaag weer heel hard naar verlangen. We gingen op restaurant. Met z’n tweetjes. Ook al bleken we later in de droom plots aan een tafel te zitten vol vrienden en familie.

Het interieur van het restaurant leek op dat van Via Veneto, mijn favoriete restaurant in Barcelona, waar ik nu ook al een half jaar niet meer ben geweest. Een heel stijlvol, nogal ouderwets restaurant in de goede zin van het woord. Met een art-deco-interieur en deftige, maar heel vriendelijke obers. Alleen kan het restaurant in mijn droom nooit Via Veneto geweest zijn, want het lag niet zo ver van ons huis in Lochristi, en de obers spraken Nederlands.

We beleefden een zalige avond. We hadden heerlijke wijn besteld, en het beste eten. Er was kaarslicht en er speelde klassieke muziek. We werden in de watten gelegd, ook al zat het restaurant bomvol, en kwamen er steeds nieuwe mensen aanschuiven aan onze tafel. We lachten, we klonken op het leven, we genoten met volle teugen. We waren ons ook van geen kwaad bewust. Een heerlijke droom dus.

En toen gebeurde het. Plots werden deuren ingestampt en kwamen er van alle kanten politieagenten het restaurant binnen gestormd. Met wapens in aanslag maanden ze ons aan om vooral te blijven zitten, en onze paspoorten tevoorschijn te halen. Wat we deden: eten op restaurant, met vrienden en familie, was waanzinnig illegaal. Ik zag mensen die nog probeerden te vluchten, maar die werden neer geknuppeld. Handboeien werden tevoorschijn gehaald. Een kandelaar viel om in het tumult, er braken glazen. Mijn droom was een nachtmerrie geworden. Afschuwelijk.

En toch was ik niet echt in paniek, niet kwaad ook of zo. Maar wel extreem triest en ontgoocheld in mezelf. Ik had zo hard genoten van mijn eten en de wijn, van de babbels aan tafel, en ik was me blijkbaar niet bewust geweest van het feit dat ik illegaal bezig was, en op een soort van lockdown event zat in een restaurant. Er waren mensen die boos riepen dat we in een dictatuur leefden en de politie tegenwerkten. Maar ik deed dat niet. Ik bleef bijna apathisch zitten, en staarde bijna huilend naar mijn bord. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ik dacht alleen maar: hoe praat ik me hier nog uit.

Ik moet eerlijk zijn, ik heb de vrouwelijke inspecteur, geen politieagente, maar een strenge, doch correcte ambtenaar, die mijn paspoort vroeg en mijn gegevens wilde noteren, zelfs nog proberen om te praten. Ik vertelde haar dat ik mij niet bewust was van het feit dat op restaurant gaan niet meer mocht. Ik heb haar gezegd dat ik in een val ben gelokt. Ik heb haar zelfs gezegd: ik heb een foodblog, dit is mijn werk, ik moet schrijven over restaurants. En ik heb haar gevraagd of we niks konden regelen onder tafel, tenslotte was dit ook niet meer dan een droom en kon ik daar toch ook niet echt verantwoordelijkheid voor dragen. En toen werd ik wakker. Badend in het zweet.

Hoe erg toch weer? Dat een droom die zo fantastisch begon, eindelijk nog eens heerlijk genieten op restaurant, eindigde in een nachtmerrie. Het was geweldig om nog eens aan tafel te zitten, bediend te worden, zalig te eten en een mooie fles wijn te laten openen, en dat allemaal in het gezelschap van mensen die ik graag heb. En daarna kwam dan die ontgoocheling, dat schuldgevoel ook, het gevoel betrapt te worden. Afschuwelijk. En dat allemaal doordat ik thuis voor de TV om halfelf nog zin kreeg in een lekker bordje kaas…