Het was een heel moeilijke beslissing die we moesten nemen. Vandaag zou het nieuwjaarsfeestje van de familie Ornelis plaatsvinden. Vorig jaar mocht dat niet, wegens covid. Twee jaar geleden, in januari 2020 vierden we het allerlaatste nieuwjaarsfeestje in ons vorige huis in Rijmenam. We hebben nog hele mooie foto’s van toen we met de nichtjes en mijn broer en schoonzus in het zwembad lagen. Maar mama en papa Ornelis waren toen jammer genoeg niet van de partij. Papa had stevige griep, en behalve het feit dat hij er zelf flink ziek van was, wou hij vooral niemand besmetten, dus mijn ouders waren er toen tot hun grote spijt niet bij. Het vorige nieuwjaarsfeestje, met nieuwjaarsbrieven en zakgeld, en bubbels en veel familieliefde, is dus al van 3 jaar geleden. Dat is lang, veel te lang natuurlijk. Maar zaterdag 15 januari 2022 was de dag waarop we elkaar weer zouden zien. Ik zou koken bij ons thuis in Lochristi en we zouden eindelijk nog eens samen kunnen klinken op het nieuwe jaar, en op het leven….

En toen kwam omikron. De nieuwe, zeer besmettelijke variant. Die zit werkelijk overal. Het is niet meer normaal hoeveel mensen nu ziek thuis zitten. Niet in het ziekenhuis, zo ken ik vandaag persoonlijk niemand. Maar wel thuis in bed. En ik kan je verzekeren: niet allemaal, maar sommigen zijn er toch behoorlijk ziek van. Her is geen verkoudheid maar minstens een pittige griep. En nu is midden deze week ook mijn ochtendcollega Anke, net als haar twee kinderen Lou en Max ziek gevallen. Die lelijke covid heeft ook haar stevig te pakken. En toen ben ik beginnen twijfelen. Als het virus zich zo hard aan het verspreiden is, is het dan wel het moment om dicht bij elkaar te gaan zitten met de ganse familie, mijn ouders, m’n broer en ik, en de kleinkinderen. Ik ken genoeg mensen die covid opgelopen hebben op een gezellig familiefeest…. Is het dat wel waard? Ikzelf ben daardoor dagenlang beginnen twijfelen. We kunnen deze lunch toch uitstellen tot na de omikron-golf, zo tegen de lente en zeker tegen de zomer wordt dat toch een stuk veiliger? Maar hebben we daar wel zin in? Ik kan je verzekeren: het was een week van topoverleg binnen de familie Ornelis. Niet evident, want de neuzen stonden, net zoals bij het overlegcomité zelf, ook bij ons niet per se in dezelfde richting.

Maar we hebben beslist om het risico dan toch te nemen. Niemand van de negen heeft één enkel symptoom, de kinderen zijn dubbel gevaccineerd, de volwassenen zelfs geboosterd. We gaan deze voormiddag allemaal thuis een zelftest doen. We hebben een professionele C02 meter gekocht, die we al de hele week aan het uittesten zijn, en die duidelijk aangeeft wanneer we moeten verluchten. Dat valt nog wel mee in ons huis, want we hebben hele hoge plafonds, en grote ramen die je makkelijk even open kunt zetten. Op de koop toe hebben we een tafel waar sowieso al tien man ruim kan aanzitten, maar als we het verlengstuk er tegenaan zetten dan wordt het een tafel van 18 man. we hebben ze zo gezet dat de drie gezinnen eigenlijk op anderhalve meter van elkaar gaan zitten aan een toch nog gezellige feesttafel. Dat is beter dan in de meeste restaurants en cafés. We gaan ook niet kussen en knuffelen, hoe graag we dat ook zouden doen. En we hopen dus van harte dat we dit feestje zonder besmettingen overleven.

Je weet het nooit. Maar het was mijn papa, die over twee maand al 75 wordt, en die net als mama nog in topconditie is, die toch zo’n beetje de knoop heeft doorgehakt. Mijn ouders hebben ons en de gezamenlijke etentjes met kinderen en kleinkinderen ontzettend gemist. En papa zegt: “die covid is super erg voor de kleinkinderen, het zijn hun mooiste jaren waarin ze de wereld moeten ontdekken, en dat wordt hen al twee jaar lang bijzonder lastig gemaakt. Maar het zijn ook lastige jaren voor ons, gezonde senioren. Het zijn misschien wel de laatste jaren van ons leven dat wij nog actief kunnen genieten, van onze familie, van etentjes, van restaurantbezoekjes en reisjes, van sport en cultuur, en dat wordt ons nu al zolang onmogelijk gemaakt. We gaan zo voorzichtig mogelijk leven, maar we gaan wel leven, thuis in constante isolatie zitten is ook geen leven meer… dus dat berekende risico gaan we nu toch nemen… mama en ik willen zo graag nog eens met z’n allen samen het nieuwe jaar vieren, het is drie jaar geleden… dat zien we niet zitten.  Dus please, laat het op een veilige manier doorgaan…”

Papa heeft ons overtuigd. De tafel staat dus gedekt. We gaan voor he eerst Wijn Ornelis, de Wijn met onze naam,  drinken met het hele gezin. Ik heb uitgebreid gekookt met alles erop en eraan. Mijn lieve petekindje Estée gaat vanmiddag natuurlijk haar nieuwjaarsbrief voorlezen, Gilbert onze kat zal bijna doodgeknuffeld worden door de drie zusjes (want die hebben onze lieve beer ook al die jaren moeten missen) en er gaan ongetwijfeld veel traantjes rollen. En ja ik hoop zo hard dat er geen omikron rond tafel zal zitten vanmiddag, uitgerekend wanneer we “gezondheid” zeggen en klinken op het nieuwe jaar. Duim je met ons mee?