Natuurlijk wil ik heel graag naar Barcelona volgende week!

Volgende week is het krokusvakantie. Traditioneel vliegen we dan naar ons flatje in Barcelona. Het is vaak één van de leukste vakanties van het jaar, zo half februari. De eerste donkere weken van het jaar zijn dan achter de rug, en terwijl het hier bij ons nog vaak erg koud (zoals deze week) of grijs en grauw is, voel je daar in deze periode al vaak lente in de lucht hangen met temperaturen die geregeld tot aan (en zelfs over) de twintig graden gaan. Het geeft ons altijd een heerlijke boost.

Dat is ook de reden waarom we zeven jaar geleden de grote sprong hebben gewaagd om een flatje in Barcelona te kopen. Veel vrienden keken toen uit naar een plekje aan de Belgische kust, maar wij wilden het iets verder zoeken, in een stad waar we al jaren verliefd op waren. Het weer is er bijna altijd lekker, er is heel veel zonlicht, je kunt er zalig eten, de markten zijn er fantastisch, de mensen zijn er vriendelijk, de manier van leven is er veel meer ontspannen dan bij ons, en je kunt er mooie lange wandelingen maken. Ik wandel langs het strand, maar ga nog het liefste de bergen in, waar de natuur heerst, maar het zich op de stad prachtig is.

Voor ons was naar Barcelona vliegen een fijne manier om geregeld te ontsnappen aan het drukke leven dat we toch wel hebben. Ik maak nu al bijna dertig jaar ochtendradio. Ik sta dus elke dag om vier uur op, ik hou dat overigens goed vol, maar het blijft pittig. Ik schrijf elke dag artikels voor deze blog en een wekelijkse column in De Zondag, en al bijna drie decennia lang speel ik vrijwel elk weekend drie tot vier DJ-sets. Dat vroege opstaan, gecombineerd met die late DJ-nachten, kunnen wij goed volhouden door vaak eens een weekendje of een weekje te ontsnappen naar ons eigen plekje in de Spaanse zon.

De laatste jaren echter kwam er vaker kritiek op die reisjes, van buitenstaanders, en zelfs van sommige vrienden. Waar in 2013, toen we de flat kochten, iedereen het normaal vond dat je geregeld een weekendje naar Spanje vliegt, zoals andere mensen naar hun tweede verblijf aan de kust rijden, werd dat de laatste jaren toch wat kritischer bekeken. Door de opwarming van het klimaat kwam vliegen meer en meer onder vuur te liggen. Ik toonde het dan ook niet elke keer meer op social media dat we “opnieuw” in Barcelona waren, want altijd kreeg ik wel wat giftige of jaloerse opmerkingen.

Maar dat was niks in vergelijking met het voorbije jaar. Covid heeft het ons allemaal knap lastig gemaakt. We moeten allemaal veel dingen opofferen. En als je nog werk hebt (veel minder dan vroeger, want in plaats van meer dan 100 DJ-sets per jaar draaien, zijn mijn weekends ook helemaal stilgevallen) en gezond bent, dan heb je eigenlijk weinig of niks om over te klagen. Wanneer je dus tegen vrienden, of in het openbaar, zegt dat je je weekends in Barcelona mist, dan vloek je in de kerk. Dan krijg je een lawine van kritiek over je heen. Want er zijn altijd mensen die het moeilijker hebben, hoor je dan. Alsof ik dat zelf niet besef. Tuurlijk.

Toch schrijf ik het hier maar even neer. Het is tenslotte mijn blog, en ik probeer hier altijd eerlijk te zijn. Ik mis Barcelona ontzettend hard, en ik wil er absoluut weer heen. Ik weet ook wel, het kan niet. Het mag niet. Het is verboden. Dus voor alle duidelijkheid: wij blijven in België tijdens de krokusvakantie. We houden ons netjes aan de wet. En we begrijpen zelfs waarom die strenge regels er vandaag zijn. Er moeten immers keuzes gemaakt worden. De regering wil scholen, bedrijven en winkels laten functioneren. Daar zal altijd al verspreiding zijn van het virus. Maar als je mensen op de koop toe ook nog eens laat reizen, dan weet je zeker dat je ook besmettingen importeert, en wellicht ook nieuwe varianten, dus daarom gaat het land op slot. Ook voor mensen met een tweede verblijf.

Ik overleef dat wel. Maar ja, ik vind het heel jammer. Elke maand betalen we af voor onze flat, maar die staat leeg, stof te verzamelen. We betalen vaste kosten voor water, elektriciteit en internet, maar gebruiken het niet. We betalen elke maand mee aan het onderhoud van het gebouw en het poetsen van de gemeenschappelijke delen, maar we mogen er niet heen. Vorige week hebben we netjes de grondbelastingen betaald voor onze flat, en ook voor de huisvuilophaling. Veel vuil hebben we er echter niet laten ophalen de voorbije twaalf maanden. Maar die centen, da’s eigenlijk nog het minste. We missen gewoon onze flat heel hard, onze spulletjes die daar liggen, het heerlijke uitzicht, de zalige rust.

We lieten het voorbije jaar een vriend van ons die de sleutel heeft wel een paar keer langs gaan, en we keken dan vanuit België mee via Facetime, en ons hart brak altijd een beetje. De deur van ons terras stond eens opengewaaid, wellicht had ik die in juli toen ik er vijf dagen met de auto was heen gereden om wat spullen op te halen, niet goed afgesloten. Maanden stond die open. Uit de bloem in de keukenkast kwamen eens kleine rotvliegjes gevlogen. Het heeft langs een raam in onze badkamer behoorlijk binnen geregend. En ongeveer alles in onze voorraadkast en frigo is intussen vervallen. Dat zijn geen rampen. Ik weet het wel. Ziek worden zou veel erger zijn. Maar het voelt niet lekker.

Misschien heb je je al een heel artikel zitten ergeren. Zeggen dat je het mist dat je niet naar je tweede verblijf mag, vinden de meeste mensen absoluut not done. Een bezoek aan de kapper is vandaag veel essentiëler dan naar je eigen huis in het buitenland reizen. En dat in een Europa waar vrij verkeer altijd werd bejubeld en geprezen. Ik hoor van alle andere mensen die een tweede verblijf in het buitenland hebben net hetzelfde verhaal. Zeg tegen je vrienden dat je het mist en ze bekijken je scheef en reageren emotioneel. Reizen voor je plezier, of ontspanning, zelfs naar je eigen huis, is nu de grootste misdaad die je kunt doen.

Ik denk nu bijvoorbeeld aan dat bejaarde koppel dat altijd overwintert in hun flat in de zon; ze missen dat nu enorm. Aan onze vrienden die een huis hebben met een mooie tuin vol olijfbomen, en een wijds uitzicht op een heuvel, in the middle of nowhere in Italië. Ze zeggen me: “daar ben ik minstens even veilig als in België. Daar naartoe rijden met de auto houdt nul risico in. Ja, we gaan daar ook wel eens inkopen doen om te eten, maar dat doen we net als hier, veilig, met een mondkapje en met handgel. En op onze berg zien we geen kat. Nou ja, een kat wel, maar geen mens. Het is er zalig en we komen er tot rust in deze rare tijden. En als we nadien in quarantaine moeten, dan doen we dat toch. Maar neen, het mag niet.”

Het zijn rare rare tijden. De regering moet uiteraard grote duidelijke beslissingen nemen om deze crisis onder controle te houden. En die keuzes zijn nooit leuk, en voelen soms onrechtvaardig aan. Waarom mogen kappers twee weken vroeger open dan andere contactberoepen? Waarom mochten hotels wel open maar vakantieparken niet? Waarom mocht je binnen in een museum maar niet buiten naar een dierenpark? Waarom kan het onderscheid niet gemaakt worden tussen restaurants en cafés? Waarom mogen kinderen wel met overvolle bussen naar school maar niet met meer dan vier sporten in openlucht?

En waarom wordt er geen onderscheid gemaakt tussen 200 mensen die in een vol vliegtuig naar een vol hotel in de zon vliegen en mensen die met hun auto naar hun huisje op een Italiaanse berg rijden. “Van eigen huis naar eigen huis, met eigen auto,” zei iemand mij vorige week nog, “kan het veiliger dan dat?” Kijk het is nu zo. Wij blijven thuis volgende week. Uiteraard. En ik ben een positieve mens. Het wordt sowieso een fijn weekje, met veel lezen, schrijven, koken en wandelen. Dus wees nu niet boos op mij. Het is zondag, geniet van de sneeuw. Ik hou me tenslotte wel aan de regels. Uiteraard.

Maar laat ons allemaal ook wel wat mildheid hebben voor elkaar. Wat begrip ook. Iedereen mist andere dingen. Mag je zeggen dat je sporten mist? Dat je weer naar de fitness wil? Dat je weer wil gaan dansen? Naar een concert gaan? Je oma wil knuffelen? Kotfeestjes wil doen? Etentjes wil organiseren? Wil daten? Tuurlijk. Het zijn die dingen die het leven mooi maken.

Mag ik dan ook zeggen: ik mis Barcelona ontzettend hard. Ik snap de mensen die zeggen: niet zagen, kijk naar wat wel nog mag, en blijf gezond. Ik probeer zo ook te leven. En dat lukt me wel. Maar begrijp toch ook even de mensen die sommige doodnormale dingen van vroeger steeds harder beginnen te missen, en wat daagjes doorbrengen in ons flatje in Barcelona is voor mij iets waar ik nu ontzettend van droom.

Lieve volgers van Would Be Chef, blijf gezond, en blijf ook gezond verstand hebben, en probeer alstublieft om niet besmet te raken met het virus van onbegrip en jaloezie. Want dat is misschien nog erger dan covid zelf.