Nog een geluk dat we niet in Barcelona zitten vandaag

Door omstandigheden raken we deze krokusvakantie niet in ons tweede verblijf in Spanje. Gelukkig maar. Het gaat er vandaag en morgen constant regenen. Stel je voor hoe rot dat toch zou geweest zijn. Na enkele weken hard werken kom je toe in Spanje, om wat te genieten van de eeuwige zon daar, maar het enige wat je kunt doen is binnen zitten. Je ziet het al wanneer je vliegtuig geland is: de luchthaven ligt nat, de regent klettert tegen de vliegtuigraampjes. En meteen denk je: waarom moet mijn vakantie zo beginnen? Wandelen in de bergen? Vergeet het. Wandelen in de stad? En kletsnat worden?

Neen. Laat maar.

Nog een geluk dat we niet in Barcelona zitten vandaag. Maar in België. Het wordt een winterdag uit de duizend. Behoorlijk koud, uiteraard, maar een stuk minder ijzig dan de voorbije week. De temperaturen gaan flirten met de nul graden. Lekker. En dat gaat niet gepaard met storingen of zo. Neen, de zon gaat ons de hele dag verwennen. Ideaal wandelweertje. En we hebben een topplannetje. We gaan vandaag een paar uur wandelen met goede vrienden in de Westhoek. Met ons vieren. Een toegelaten samenscholing in de natuur. Dat wordt zalig. Stel je toch voor dat we nu in Spanje zaten. In de gietende regen.

Neen. Laat maar.

Misschien denk je: dit is puur cynisme. Ik heb hier al vaak geschreven dat ik Barcelona mis. Ons leuke flatje midden in de bruisende stad vol lekker eten, heerlijke winkels goede vrienden en zalige wandelpaden. En natuurlijk had ik er vandaag wel willen zitten. Wat had je gedacht. Maar het kan niet, want het mag niet. En dan heb je twee manieren om daar mee om te gaan. Je kunt zeuren en zagen. Je kunt je vakantie nog extra om zeep helpen door je te concentreren op wat je mist. En dat is nogal wat. Want die regen duurt maar twee dagen, en de rest van de week wordt het zonnig en 16 graden in Barcelona. En de restaurants zijn daar wel open ’s middags. En je mag er wel vrienden ontvangen. Maar me daarmee pijnigen de hele week?

Neen. Laat maar.

Ik kan dat wel. De knop omdraaien. En er het beste van maken. Ik ga van de nood een deugd maken. Ik ga thuis uitslapen. Elke dag. Vandaag lukte dat al. Ik was pas om halfzeven wakker. Dat is laat voor mij. Ik ga heel veel wandelen, in alle hoeken van ons land. Vandaag in de Westhoek, maar ik ga ook eens naar Limburg, naar de Kempen, naar de Vlaamse Ardennen. Ik ga mijn wandelboek deze week helemaal afmaken. Ik ga nieuwe recepten uitproberen. Ik ga een boek lezen. Of twee. En ik ga onze kat veeeel knuffelen. En ik ga vooral niet lopen treuren omdat ik Spanje mis, ook al mis ik het wel. Maar ongelukkig zijn?

Neen. Laat maar.