Volgende week is het zover. Dan begint mijn zomervakantie. Het zal nu ruim twee jaar geleden zijn dat ik nog eens een paar weken in onze flat in Barcelona kon doorbrengen. Dat was niet aangenaam. Maar we kennen de reden. Zoveel dingen konden en mochten niet door covid. Maar nu kan en mag het dus weer, en ga ik echt een hele maand van het leven genieten in mijn lievelingsstad.

Op veel vlakken was Spanje, en zeker ook Catalonië, de voorbije maanden een stukje soepeler dan wij in België. De horeca was veel sneller weer open dan hier. En ook thuis kon je al een boel meer mensen zien dan bij ons. Ook voor theater en sport was men een stuk milder. Er was echter één maatregel die in mijn ogen veel strenger was dan bij ons, en die toch een beetje lastig was: de algemene mondkapjesplicht op het hele Spaanse grondgebied.

Kijk, ik vind veiligheid super belangrijk. En zo’n kapje opzetten wanneer je rondloopt in een winkel, in een restaurant en café of op kantoor, vind ik logisch. Op het openbaar vervoer en in de taxi is het ook meer dan normaal. Allemaal geen probleem mee. Afstand houden, en een mondkapje opzetten helpt de verspreiding van covid tegen te gaan. Zeker binnen heb ik er geen probleem mee om het op te zetten.

En ik kan er ook nog begrip voor opbrengen dat je zo’n kapje verplicht wanneer het buiten erg druk is. Op events. Wanneer je in een rij staat aan te schuiven. In een hele drukke winkelstraat. Kortom: wanneer je geen afstand kan houden van je medemensen. Maar in Spanje waren de regels nog een pak strenger: je moest je kapje in principe altijd en overal op. Ook wanneer je ‘s ochtends vroeg de hond wou uitlaten, en er geen kat op straat was. Het had het voordeel van de duidelijkheid, dat wel, maar ik vond het wat absurd.

En het ergste vond ik: wanneer je gaat wandelen in de bergen moest je ook een mondkapje op. Ik was kort even in Barcelona in de kerstvakantie en ik wou mijn vaste wandeling in de bergen maken, maar zo klimmen met een mondmasker op, terwijl je werkelijk niemand tegenkomt, en al zeker niet dichtbij, is verschrikkelijk. Inmiddels zijn de temperaturen in Spanje ook flink gestegen, en is het al helemaal een beproeving om buiten te komen met zo’n maskertje aan. Ik hoorde veel vrienden van me klagen daarover. En een vriendin zei me: veel mensen beginnen de maskers op hun kin te dragen; tja, dan hebben ze helemaal geen nut meer natuurlijk.

Maar gisteren kwam dan toch het bevrijdende nieuws dat de algemene mondmaskerplicht straks op de schop gaat in gans Spanje. Premier Pedro Sánchez heeft dat zelf aangekondigd. Vanaf 26 juni, volgende zaterdag dus, mag het kapje buiten af, wanneer je anderhalve meter afstand kunt houden van elkaar. De Spanjaarden reageerden meteen opgelucht, en ik ook.

Natuurlijk ga ik volgende week zo veilig mogelijk reizen. Ik ga net als bij ons geen risico’s nemen en al zeker niet voor ik volledig gevaccineerd ben half juli. Maar het vooruitzicht om uren te liggen lezen op ons kleine terrasje, om te gaan shoppen op de markt en lekker eten te koken, met een Spaans wijntje bij, om wat vrienden terug te zien na al die tijd, maar vooral om weer te kunnen wandelen zonder mondmasker maakt me dolgelukkig. Oef oef oef.