Het was een bijzonder moment deze morgen. In mijn kleerkast ligt al jarenlang één van mijn favoriete pulls op de bovenste plank naar mij te lachen. Een blauwe trui met rode strepen. Het is jaaaren geleden echter dat ik die nog eens kon dragen. In de trui hangt namelijk het labeltje S. S van small. Dat is een beetje overdreven want de trui draagt redelijk breed en los, en voelt dus eerder aan als een medium, maar daar kon ik natuurlijk ook al lang niet meer in. Al mijn truien waren XL. Al een hele tijd.
Doordat ik de laatste maanden toch weer 16 kilo weg heb weten te sporten draag ik nu weer large pullen en kan ik ook alweer in verschillende van mijn mediums. En vanochtend dacht ik (met ingehouden adem): zal ik toch maar eens die lievelingspull van de schap halen en proberen, ook al is het een geflatteerde small, en wat bleek: ik kon er perfect in. Ik was blij, en trots, en fier en ik vond het een zalige beloning voor al mijn wandelen en voorzichtig eten. Tof toch: zo blij zijn als een kind met een pull van zeven jaar oud?
Ik plaatste de foto op mijn Instagram en kreeg veel complimenten, maar ook een klein beetje kritiek. De euforie dat ik weer in een small kan is fijn voor mezelf, maar me zo verheugen met een small vonden veel mensen die zelf worstelen met hun gewicht toch een beetje overdreven; alle maten zijn mooi. Mensen zijn OK zoals ze zijn, of ze nu een XXL of een Small hebben. Dat snap ik. Maar mijn eigen vreugde nu heeft enkel met mezelf te maken, en elke mens is anders, maar voor mijn gezondheid was wat afvallen echt wel noodzakelijk.
En er waren ook wel weer mensen die me zeiden dat ik nu echt wel mag stoppen met afvallen. Er moet een beetje pak aan Sven zijn, vinden zij. Geloof me, dat zit nog wel goed. Met mijn 175 cm is 82 kilo eigenlijk nog te zwaar, en ik heb nog altijd een buikje, en daar zal ik wel nooit meer van afraken. Maar waar wil ik dan eindigen? Ik zal eerlijk zijn. Ik ben er bijna. Maar ik zou wel graag een 7 vooraan zien op de weegschaal. 79 kilo of zo. Nog drie kilo te gaan. Dat zou psychologisch voor mij zalige zijn. En dan komt de belangrijkste opdracht: op gewicht blijven. Dus onder die 80. Als ik dat voor mekaar zou kunnen krijgen, de komende jaren, met sporten en gezond eten, dan zal ik pas echt happy zijn. Want een jojo wil ik echt niet worden.
Vandaag is het 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk. Een dag die in heel het land groots gevierd wordt met spectaculaire vuurwerken, en ook vanavond zal dat ongetwijfeld weer gebeuren … Lees meer
Wie me al langer volgt weet het natuurlijk wel: ik heb al bijna vijftien jaar een flat in het prachtige Barcelona, een stad waar mijn hart ligt, waar ik vrijwel al mijn vakanties doorbreng en waar ik telkens opnieuw inspiratie vind … Lees meer
Op 31 is het world no tobacco day. Ik ben een mens die niet van verbieden houdt, dus iedereen rookt zoveel hij of zij wil. Ik heb zelf nooit echt gerookt … Lees meer
Druiven eet je meestal gewoon zo, als frisse snack. Met of zonder pitjes, rood of groen, koel uit de koelkast – altijd lekker. Maar wist je dat druiven ook prachtig kunnen schitteren in gerechten … Lees meer
Twintig jaar geleden vond je het gewoon in de supermarkt: krokodillenvlees, naast struisvogel en kangoeroe in het vriesvak of vacuüm verpakt in de versafdeling … Lees meer
Vandaag is het Brotherday, en dus zet ik met plezier mijn lieve broer Arn eens in de bloemetjes. Net als ik is hij een levensgenieter pur sang. Hij schrijft dan wel geen kookboeken (dat laat hij aan mij over), maar koken kan hij ook wel als de beste – samen met zijn lieve vrouw Nathalie … Lees meer
Op Wereld Yoga Dag wil ik graag iets bekennen: ik ben niet zo goed in yoga. Op een matje liggen, diep ademhalen en in stilte naar de wolken staren – het klinkt mooi, maar het is gewoon mijn ding niet … Lees meer
Op deze bijzondere dag, 11 mei, moederdag, denk ik met veel liefde en warmte aan mijn zalige mama Anny. Ze is eind zeventig, ik ben 51, en geen dag gaat voorbij zonder dat we even bellen … Lees meer