Please, lees eens even mijn ene kleine Paaswens ….

Zal ik eens met een bekentenis beginnen. Ik ben jarenlang misdienaar geweest, en Pasen was voor mij de topdag van het jaar. Na de pijn van Goede Vrijdag, met het overlijden van Jezus aan het kruis, was ik als kind zo onwaarschijnlijk blij dat het eindelijk Pasen was.

Want Pasen was het feest van de verrijzenis van Jezus, en nog meer dan bij Kerstdag, werd er in de Katholieke kerk op Pasen een prachtig feest gevierd. De klokken mochten luiden, er werd met heel veel wierook gezwierd, en wijwater, de zon viel door de glas-in-lood-ramen en alle kaarsen in de kerk werden aangestoken, en vooral de mooie grote Paaskaars.

Ik vond Pasen echt een magische dag. Het koor zong uit volle borst en vol enthousiasme. De pastoor had z’n allermooiste en duurste kazuifel aan. En onder mijn misdienaren-kleed droeg ik zelf ook mijn nieuwe kleren. Een witte korte broek, meestal, en een mooi hemdje.  En nadien was er het paasfeest met de hele familie, met lekker eten, en veel chocolade eitjes. De wereld bloeide weer open na de koude winter. Ja, op Pasen was ik oprecht de gelukkigste jongen van de wereld.

Vandaag heb ik een Paasboodschap voor jou. Urbi et Orbi op z’n Ornelis. Voor de stad en de wereld of zo. Maar vooral voor jou dus, beste, lieve lezer. Pas op… Ik ben zeker geen paus. Zelfs geen koorknaapje meer. Maar ik heb op deze paaszondag wel één grote wens. Eigenlijk is het, zoals de titel van dit artikel zegt, een behoorlijk “kleine” Paaswens.

Blijf alsjeblief allemaal in je kot of in je hof. Dat is vandaag absoluut niet evident. Ik weet het. De zon schijnt vandaag zalig. Je wil je familie en vrienden het liefst bezoeken en omarmen. Je wil samen klinken op de lente en het nieuwe leven, dat is immers de essentie van Pasen, ik weet het. Ik zou vandaag zelf ook niks liever willen. Maar doe het alstublieft niet.

Ik weet dat de overgrote meerderheid van de mensen zich aan de regels houden. Maar ik weet ook dat er zoveel mensen stiekem een uitzondering proberen te maken. Zelfs mensen die ik goed ken en waardeer. Waarvan ik weet dat het warme mensen zijn, die niemand pijn willen doen.

Maar stiekem denken ze: we kunnen toch met die ene vriend of dat ene koppel afspreken. We kunnen toch op anderhalve meter afstand van elkaar aan een tuintafel zitten en even genieten van het leven. Buiten is het gevaar zo klein, en we hebben voor de rest niemand gezien.

Ik smeek het, ik vraag het, ik hoop het: doe het vandaag allemaal niet. Loop er nu eens even geen kantjes van af. Neem geen risico. Er zijn de voorbije dagen weer vele honderden mensen gestorven. Dat zijn allemaal familieleden, partners, broers, zusters, ouders, grootouders, kinderen soms. Dat is verschrikkelijk.

Op Pasen moeten we denken aan verrijzenis, aan de schoonheid van het leven, aan onze toekomst. Die kunnen we enkel proberen af te dwingen door nu Pasen thuis te vieren. Ik wens het van harte. Gewoon omdat we voor het leven moeten kiezen. Ik zie jullie graag. Zalige Pasen! In uwen hof!