Plots zit Corona dus op 150 m van ons huis…

We zouden morgen eigenlijk naar Noord-Italië reizen met enkele vrienden. Maar op aanraden van de Italiaanse locals hebben we die volledige trip gecanceld… ze hebben ons namelijk aangeraden om geen onnodige risico’s te nemen omdat het corona-virus daar welig tuurt, dus we blijven gewoon in Barcelona. Veilig. Thuis. Het zekere voor het onzekere nemen. Dachten we…

Maar daarnet wandelden we van het geweldige restaurant Disfrutar, waar we zijn gaan lunchen, en waar ik later ga over schrijven, naar huis. Goed gezind. Gelukkig. Voldaan. En zo passeerden we 20 minuten geleden voorbij het grote Hospital Clinic de Barcelona, letterlijk op 150 meter van onze flat. En daar stond het tien minuten geleden dus vol met cameraploegen en journalisten…

Wat blijkt, in dat hospitaal vlakbij, is vandaag de eerste lokale corona-patiënt opgenomen. Een 36-jarige vrouw die onlangs naar Noord-Italië is gereisd en de ziekte daar blijkbaar heeft opgelopen. Eerlijk: dat is toch wel even slikken. Niet naar Italië reizen om geen risico’s te nemen, en intussen zit het virus op een paar tientallen meters van ons flatje.

De bevolking van Barcelona loopt overigens nog altijd vrolijk rond het ziekenhuis alsof er niks aan de hand is. En ik snap ze wel. Het virus gaat niet door muren heen. En ik ben zelf ook niet in paniek. Maar ik besef elke seconde meer dat dit een ernstige bedreiging is voor de volksgezondheid, en dat het virus voorlopig niet te stoppen lijkt… en dat voelt niet echt comfortabel.