Ik werd er even stil van. Een goede vriend van me vertelde aan de telefoon hoe hij ten einde raad is. Hij heeft een restaurant in de stad met een groot terras. De zon scheen de voorbije dagen uitgebreid, en normaal zouden ze gouden zaken doen met dit weer. Normaal zouden de obers af en aan lopen met drankjes en gerechtjes. Nu was het terras leeg. Al bijna een half jaar ligt de horeca plat in ons land. Nu ook. Niet enkel binnen, maar ook buiten is het een dode boel.
Maar echt stil was het niet gisteren. Hun terras, waar de stoelen vastgebonden staan onder een zeil, was voor een stuk ingenomen door mensen die zichtbaar genoten van de zon. Op één of andere manier hadden wat jongeren wat stoelen los kunnen maken, en ze gebruikten ze. Het restaurant was toch dicht. De jongeren dronken hun in de supermarkt gekochte drankjes in de zon. Sommige hadden zelfs hapjes meegenomen. Het hakte er behoorlijk in bij mijn kameraad.
Wanneer zelfs partijvoorzitters openlijk toegeven dat ze zich niet langer aan de maatregelen houden… Wanneer treinen naar de kust bomvol zitten… Wanneer jongeren samenkomen om te feesten in open lucht… Wanneer parken en pleinen bomvol zitten met mensen die aan het picknicken zijn… En vooral, wanneer mensen gewoon je terrasstoelen inpikken om lekker van hun eigen drankjes en hapjes te genieten in het zonnetje… dan word je als horecaondernemer boos, en triest tegelijk.
Ik weet het, intussen stijgen de besmettingscijfers weer. En versoepelingen zouden waarschijnlijk geen goed idee zijn. Ik wil me daar zelfs al lang niet meer over uitspreken. Maar dat de mensen in de horeca zeggen: “voor ons is het op, de moed zinkt ons in de schoenen, het water staat ons aan de lippen,” dat snap ik honderd procent. Misschien moet de overheid toch eens overwegen om op z’n minst de terrassen weer te openen. Desnoods enkel voor mensen die ook samenwonen? I don’t know. Maar ik maak me sterk dat je beter gecontroleerd weer de terrassen opent dan dat ze illegaal worden ingenomen…
Zoals jullie misschien al hebben gezien op mijn blog of socials, ben ik sinds dit voorjaar ambassadeur van Big Green Egg voor Vlaanderen. En daar ben ik oprecht fier op … Lees meer
Ik hou van lekker eten. Dat weten jullie. Er zijn weinig dingen waar ik zoveel plezier aan beleef als een verrassend diner in een goed restaurant. Ik ben ook de laatste om een creatieve chef tegen te spreken … Lees meer
Juli is voor veel mensen vakantietijd. En of je nu toch nog naar het buitenland op reis gaat, of gezellig in eigen land blijft, je leeft toch een beetje op een ander ritme, en het is niet altijd evident om dan ook nog eens op de lijn te letten … Lees meer
Wist je dat het op 3 juli Eat Your Beans Day is? Een dag die in de Verenigde Staten in het leven is geroepen om bonen eens ecxtra in de schijnwerpers te zetten … Lees meer
Het is zover. 7 juni. Vandaag ben ik jarig. Yes, 52 lentes jong. En wat een zaligheid: het is zaterdag, het zonnetje schijnt vol geestdrift, en ik zit – hoe heerlijk is dat – in mijn lievelingsstad Barcelona … Lees meer
Afgelopen dinsdag was het weer zover. Elk jaar opnieuw kijk ik er reikhalzend naar uit: het moment waarop ik als ambassadeur van de Zeeuwse mosselen de allereerste exemplaren van het nieuwe seizoen mag proeven — rauw, recht uit de zee, zoals het hoort … Lees meer
Mensen die me volgen op sociale media weten het al even: ik ben officieel ambassadeur geworden voor Big Green Egg in Vlaanderen! Wie mij een beetje kent, weet dat ik al heel mijn leven een grote liefde heb voor barbecueën … Lees meer
Aardappelen hebben de voorbije jaren jammer genoeg een wat negatieve bijklank gekregen binnen de wereld van gezonde voeding. Ze worden al te vaak afgedaan als dikmakers of lege koolhydraten, maar dat is eerlijk gezegd een onterechte beoordeling … Lees meer