Het is intussen bijna tien jaar geleden. We namen mijn ouders mee naar Venetië op weekend. Het had best wat voeten in de aarde, want mama had nog nooit gevlogen en deed het ook enkel “om ons een plezier te doen” want ze vreesde dat ze ziek zou worden in de lucht. De vlucht ging goed, maar met de taxiboot op een donkere vrijdagavond in de winter ging wat moeilijker. Die boot ging hard en hobbelde flink op de golven, en mama heeft al zo snel last van reisziekte. Maar goed mama wou niet klagen, friste zich wat op in de hotelkamer, en we gingen met z’n viertjes op pad. We hadden immers een toprestaurant geboekt om papa zijn pensioen te vieren. En daar hadden we allemaal veel zin in.

Eigenlijk was de sfeer in het chique restaurant best OK: het eten was uitstekend, de wijnkaart was niet goedkoop maar er stonden pareltjes op. Het kader was feeëriek. Zoals je dat in een Venetiaans palazzo kunt verwachten. En wat het helemaal afmaakte: er zat een pianist live te spelen. Niks zo leuk als live muziek wanneer je aan het tafelen bent met mensen die je graag ziet. Echt waar, de reisziekte van mama was snel over. Het plaatje was af, de avond was perfect.

Tot papa het bijna uitproestte. Hij had van waar hij zat prima zicht op de pianist die het beste van zichzelf aan het geven was. Maar papa deed plots een ontdekking toen hij naar het prachtig vergulde spiegelplafond keek. Daarin zag hij perfect de weerspiegeling van de enthousiaste pianist. En wat bleek? De man had z’n handen op de rand van de piano liggen, en soms zelfs op z’n knieën, en intussen bleek de piano computergestuurd. De hele vertoning was fake.

Ik moet wel toegeven: het was goed gedaan. De piano speelde uitstekend, vanzelf. En de man, in keurige smoking gehesen, was een prima acteur, want hij speelde zijn spel vol overtuiging. Enfin, hij speelde niks, hij deed prima alsof. Het enige wat ie echt deed was op de laptop rechts van hem telkens een nieuwe song aanklikken. Hij nipte tussen de songs door aan zijn glas prosecco, en geloof het of niet, draaide de bladzijden van zijn partituren ook om. De nepperd.

Ik kan je zeggen, eens je zoiets doorhebt, kun je niet meer rustig of normaal eten. We hadden met z’n viertjes zoveel fun. We hebben gelachen als flauwe pubers, en de gepassioneerde pianist de rest van de avond in het spiegelplafond in de gaten gehouden. Ze zeggen wel eens dat je een Italiaan nooit echt vertrouwen kunt maar dat is wel erg kort door de bocht, maar één ding is zeker: acteren kunnen die gasten wel erg goed. Tot vandaag praten we met mijn mama en papa nog met een brede glimlach over die hilarische avond in Venetië.