Puur exhibitionisme op restaurant...
Nieuws

Puur exhibitionisme op restaurant…

In mijn column in “De Zondag” vandaag, schrijf ik over iets wat we echt mee hebben gemaakt op het vliegtuig naar Barcelona. Achter ons zat een dame te bellen. Het vliegtuig had vertraging en dus zaten we toch maar wat te wachten. Ideaal moment om wat dringende privé-zaken af te handelen, dacht mevrouw wellicht. De conversatie die ze met haar witte oortjes in voerde konden de eerste rijen in het vliegtuig met gemak meevolgen, en ik verzeker je, het was een pittig gesprek. Over een relatie van dertig jaar ging het die ze had beëindigd. Het was met verwijten en harde woorden en al. Ik vond het behoorlijk gênant. Veel te privé allemaal. En wij moesten wel meeluisteren. Ze sprak zo luid.

Op restaurant gebeurt dat ook veel te vaak. Dat mensen met luide stem zeer intieme gesprekken zitten te voeren waar je gewoon niet naast luisteren kunt. Ik vraag me dan af: beseffen ze dat niet? Soms hoor je zakenmensen veel teveel details vertellen over de deal die ze willen sluiten, of over hun bedrijf. Soms hoor ik koppels veel te veel details vertellen over hun relatie. Dan denk ik altijd: praat toch wat zachter. Alstublieft. Fluister. Wij hoeven dit toch niet te horen?

Soms verdenk ik er bepaalde dames en heren van dat ze zeer goed weten waarom ze zo hard praten, zeker als ze een discussie hebben met hun partner, en wanneer er een haar in de boter zit. Hun boosheid overheerst. Hun dragende stem brengt hun kwaadheid tot bij de andere tafels die dan getuige zijn van de ergernis. Het is een soort van straf.

Een enkele keer was ik op restaurant zelfs getuige van een zeer zwoel gesprek tussen een wulpse jongedame en een hitsige man van middelbare leeftijd. Hun relatie leek pril en hun conversatie werd met de minuut erotischer. Ook zij waren bewust veel te luid aan het praten. Het werd om den duur echt verbaal exhibitionisme. Wellicht vonden ze het opwindend om de andere tafeltjes mee te laten genieten. Maar in plaats van rode oortjes te krijgen vond ik het vooral ongepast.

Ik probeer mijn stem altijd wat te dempen op restaurant. Niet te luid te praten. Niet iedereen mee te laten genieten of te irriteren. Het is een soort van etiquette en een vorm van respect naar de andere gasten toe, vind ik persoonlijk. Maar niet iedereen denkt daar blijkbaar zo over. Niet op restaurant en niet op het vliegtuig…

Gerelateerde nieuwsberichten

Leven als God in Frankrijk

Vandaag is het 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk. Een dag die in heel het land groots gevierd wordt met spectaculaire vuurwerken, en ook vanavond zal dat ongetwijfeld weer gebeuren … Lees meer

AI0A2882

Catalonië is wereldhoofdstad van de gastronomie, en ik ben fiere ambassadeur! #advertentie

Wie me al langer volgt weet het natuurlijk wel: ik heb al bijna vijftien jaar een flat in het prachtige Barcelona, een stad waar mijn hart ligt, waar ik vrijwel al mijn vakanties doorbreng en waar ik telkens opnieuw inspiratie vind … Lees meer

iction

Ik heb nooit gerookt. Behalve … lang geleden …

Op 31 is het world no tobacco day. Ik ben een mens die niet van verbieden houdt, dus iedereen rookt zoveel hij of zij wil. Ik heb zelf nooit echt gerookt … Lees meer

Druiven in de keuken: meer dan een snack

Druiven eet je meestal gewoon zo, als frisse snack. Met of zonder pitjes, rood of groen, koel uit de koelkast – altijd lekker. Maar wist je dat druiven ook prachtig kunnen schitteren in gerechten … Lees meer

on street food in Thailand

Al eens geprobeerd: krokodil op je bord?

Twintig jaar geleden vond je het gewoon in de supermarkt: krokodillenvlees, naast struisvogel en kangoeroe in het vriesvak of vacuüm verpakt in de versafdeling … Lees meer

AI0A2732

Brotherday – voor mijn broer Arn

Vandaag is het Brotherday, en dus zet ik met plezier mijn lieve broer Arn eens in de bloemetjes. Net als ik is hij een levensgenieter pur sang. Hij schrijft dan wel geen kookboeken (dat laat hij aan mij over), maar koken kan hij ook wel als de beste – samen met zijn lieve vrouw Nathalie … Lees meer

Wandelen: mijn dagelijkse yoga

Op Wereld Yoga Dag wil ik graag iets bekennen: ik ben niet zo goed in yoga. Op een matje liggen, diep ademhalen en in stilte naar de wolken staren – het klinkt mooi, maar het is gewoon mijn ding niet … Lees meer

De lekkerste recepten? Die van mijn mama Anny

Op deze bijzondere dag, 11 mei, moederdag, denk ik met veel liefde en warmte aan mijn zalige mama Anny. Ze is eind zeventig, ik ben 51, en geen dag gaat voorbij zonder dat we even bellen … Lees meer