RIP PAUL BOCUSE

Zelden gezien. Mijn instagramfeed had de voorbije 24 uur maar één hoofdrolspeler. Iconische zwart wit foto’s. Foto’s met de beroemde stijve koksmuts op. Driesterrenchefs die trots naast hem poseerden. Foto’s waarop hij stoer zijn tatoeage showde. En bij alle foto’s stonden de mooiste commentaren. Liefdevolle woorden. Maar vooral woorden van respect. Voor de allergrootste. Voor de visionair. Voor de paus van de gastronomie. Want wat de op bijna 92-jarige leeftijd overleden Paul Bocuse voor de wereldwijde gastronomie heeft betekend valt nauwelijks in te schatten. Hij werd niet voor niks de opvolger van Escoffier genoemd, en hij was een leermeester voor de grootste chefs ter wereld. Dat het wereldkampioenschap gastronomie in Lyon zijn naam draagt duidt aan hoe groot hij wel was. Hij heeft vele prachtige recepten ontwikkeld in zijn drie sterrenrestaurant, waarvan de truffelsoep die hij voor president Valéry Giscard d’Estaing maakte misschien wel de meest iconische is. Naast z’n immense kwaliteiten en culinaire kennis was Bocuse ook de man die door z’n uitstraling en het respect dat de groten der aarde voor hem hadden het beroep van chef de glans gaf die het nu heeft. De laatste jaren was de meester ziek. Z’n overlijden kwam dan ook niet geheel onverwacht. Maar het verdriet, het respect, en de dankbaar in de culinaire wereld zijn immens.