Serieuze paniek bij ons thuis…

Vooreerst wil ik één ding even zeggen. Dit is een foodblog. Ik schrijf over lekker eten en koken, over restaurants en culinaire trends. Maar het is ook mijn kleine privé-stekje op het internet. Heel af en toe gebruik ik deze blog daarom ook eens even om een uiterst persoonlijk verhaal met jullie te delen. Marketing experts zullen wellicht beweren dat dat not done is: foodblogs moeten over eten gaan. Maar dat trek ik me niet aan. Het is mijn blog. Ik schrijf over het leven. Mijn leven. Niemand hoeft het te lezen. Zappen mag. Swipen ook.

Maar ik kan je wel zeggen dat het spannende weken geweest zijn voor ons, en eigenlijk zijn die nog volop bezig. Een paar weken geleden zagen we bij Gilbert, onze lieve kater van bijna acht jaar oud, dat hij meer en meer ging drinken en plassen. En meteen ging er een alarmlichtje branden. Want we kennen dat soort symptomen van een dik jaar geleden. Toen gebeurde net hetzelfde bij z’n broer George. Hij moest veel drinken, veel plassen, was lui, en verloor snel veel gewicht. Op twee drie weken is de kleine schat vorig jaar overleden aan nierfalen. We waren triest en machteloos. We konden niks meer doen. Het kwam wel vaker voor bij Britse Kortharen, zei onze dierenarts, en we konden er nauwelijks iets tegen doen… we waren onze schat zo snel kwijt. En we missen hem nog elke dag. En nu zagen we net dezelfde symptomen dus bij Gilbert.

De eerste onderzoeken drie weken geleden waren ook helemaal niet hoopgevend. Uit een test bleek dat de waarden van Gilbert die wijzen op nierfalen ook niet goed waren. En ook z’n bloedwaarden waren op het randje en sommige gaven zelfs alarm aan. De paniek sloeg toe. We waren al half in rouw. Hij was ook veel vermagerd en nogal lusteloos. Dus we vreesden het ergste. We dachten al dat we binnenkort ook van deze extreme knuffelbeer afscheid zouden moeten nemen. Maar dat was dus net iets te paniekerig.

Intussen krijgt Gilbert nieuwe medicijnen en vooral: z’n voeding is nog maar eens aangepast. Zo wordt het toch nog een relevant artikel voor een foodblog… want “met de juiste voeding kun je je nieren sparen en beschermen”. Gilbert maakt het intussen relatief goed. Hij is veel magerder geworden, luier ook, dat wel. Maar hij knuffelt er op los, hij eet goed, plast weer wat minder, en drinkt minder gulzig. En wij hebben het gevoel dat alles een beetje gestabiliseerd is, en dat we nog wel een tijdje onze lieve vriend bij ons zullen hebben. Onze hoop is dat hij in juli nog eens mee gaat verhuizen naar Lochristi… Duim je even mee voor ons?