Soms wordt het mij gewoon echt teveel …

Ik moet toegeven: ik ben super georganiseerd. Ik heb mijn agenda onder controle. Ofwel is het een kleine afwijking van mezelf, ofwel is het oefening die kunst baart, maar ik ken mijn agenda zo ongeveer van buiten voor de komende vijf maanden. Dat klinkt ongeloofwaardig, maar mensen die me kennen zullen het beamen: het is zelfs een beetje beangstigend voor sommigen. Ik ben georganiseerd tot en met, en wat ik niet zelf georganiseerd krijg (mijn boekhouding, mijn boekingen, en een deel van ons huishouden,) besteed ik uit.

De reden is heel duidelijk: als ik niet alles zo goed zou plannen zou mijn leven één chaos zijn, en zou het hier constant fout lopen. Ik ga namelijk minstens 100 keer per jaar DJ’n. Sommige van die sets worden heel last minute geboekt, maar de meeste maanden tot zelfs jaren op voorhand. Die sets, samen met presentaties die ik geef of lezingen, mijn dagelijkse ochtendshow op Joe en de nood aan af en toe een weekendje Barcelona tussendoor, maakt dat de agenda vaak maanden of langer op voorhand dicht gebetonneerd zit. Last minute uitstapjes of etentjes zijn daardoor zelden mogelijk. Sommigen worden daar knettergek van, maar mij geeft dat rust. Ik ben extreem georganiseerd.

En toch is er één ding dat bij mij vaker en vaker fout gaat. Dat is georganiseerd omgaan met (ik noem het zelf “dwingende”) communicatie. Berichten waar ik echt wel moet op antwoorden. Aanmaningen om een rekening te betalen, uitnodigingen voor feestjes, mensen die een vraag stellen over één van mijn gerechten of wijnen, of die een berichtje willen voor hun jarige vader of moeder, afspraken die ik dringend moet bevestigen, emotionele berichten van vrienden, ik kan zo nog uren doorgaan.

Allemaal berichten die een antwoord moeten krijgen dus of soms zelfs een actie van me vragen. Vroeger kreeg ik die berichten via een brief, of een telefoontje. Dat was het zo’n beetje. Later kwamen mail en sms, en toen kwamen de sociale media met hun al dan niet direchte berichten erbij en nu… Nu krijg je dat soort vragen en berichten op tientallen manieren: een SMS, een e-mail, brieven, een Whatsapp-bericht, in deze of gene groep of rechtstreeks, in DM bij Instagram of Twitter, via Messenger… ga maar door.

Ik ben het overzicht kwijt. Ik vind tussen de bomen het bos niet meer terug. Die duizenden berichten per week in mijn geval lijken allemaal vrij onschuldig en zijn soms ook ontroerend mooi, soms zijn ze levensbelangrijk, maar ze sneeuwen zo snel en zo hard onder, dat ik het kaf van het koren niet meer scheiden kan. En als ik niet meteen een antwoord stuur dan raak ik de draad kwijt en lijkt het alsof ik die persoon negeer, maar dat is niet de bedoeling. Een vriendin is borden voor ons aan het maken, ze heeft onlangs wat foto’s gestuurd, ik keek daar toen even naar, en denk: Catharina moet ik nog beantwoorden, maar dan kijk ik verder naar de tientallen anderen berichten van vrienden, kennissen of volgers, en de borden gaan uit mijn gedachten. Net zoals de berichten van Rik, die mijn wijn wil gaan verkopen. Sneeuwt onder. Verdwijnt uit mijn gedachten.

Hoe is het nog met de poes? Letterlijk duizenden keren heb ik die lieve attente vraag gekregen. Soms schrijf ik hier een update. Want persoonlijk antwoorden gaat niet. Tussen die berichten krijg ik dan meldingen dat er een levering voor me bij de buren staat, er zitten aanvragen voor DJ-sets tussen maar ook berichten van vrienden wiens mama ziek is. Ik mis zoveel belangrijks door de gigantische chaos in de lawine van communicatie-middelen: er zijn gewoon teveel kanalen langswaar ik communiceer en bereikbaar zou moeten zijn.

Wat ik me oprecht afvraag: is dat bij iedereen zo? Of is dat omdat ik met al mijn jobs en ruime vriendenkring toevallig een net iets groter bereik heb? Of heb jij dat ook voor, dat je het kaf niet meer van het koren scheiden kunt, en veel te veel berichten op je af ziet komen. En dat je daardoor soms erg belangrijke berichten of afspraken, opportuniteiten, of noodkreten mist. Of heb jij wel een manier gevonden om alles bij te houden, te organiseren, en te beantwoorden? Want bij mij lukt het echt niet.