Sorry Barcelona, maar dat doen we in België toch beter.

Gisterenavond waren we op restaurant. Belgische vrienden die hier permanent wonen hadden ons uitgenodigd. Naar een supertof erg traditioneel Catalaans restaurant, waar geen toerist te bespeuren was. Omdat het een restaurant voor locals is gaat het ’s avonds ook pas om negen uur open. Dat is laat voor ons, Belgen, maar hier is dat doodgewoon. We dronken een biertje tegen de hitte, aten een hele lekkere maaltijd met een flesje witte wijn bij. En terwijl drie vierde van het gezelschap een dessertje at koos ik voor een glas rood als nagerecht. Gezellig. Onze gastheer rookte nog een sigaar, en zowel het restaurant binnen als het terras waar we zaten zat helemaal vol.

Tot plots kwart over twaalf, op een heel on-Spaanse manier, want eigenlijk behoorlijk vroeg, iedereen afscheid begon te nemen. Zoals ze hier de hele tijd zijn blijven doen tijdens de pandemie werd er bij het afscheid geknuffeld en gekust alsof het virus verdwenen is. Ik blijf dat bizar vinden. Ook al was iedereen aan tafel bij ons volledig gevaccineerd, wij begroeten en nemen afscheid met een vuistje. Knokkels tegen knokkels. Dat blijven we veiliger vinden. Maar goed, in een goede vijf minuten was iedereen wel weg uit het restaurant. En toen hoorden we het magische woord vallen: “avondklok”.

Eerlijk: ik had het de voorbije week niet in het snotje, omdat we altijd vroeger thuis zijn van restaurant. We eten ook (bijna) altijd op terrassen, vaccins of niet, en op café gaan doen we niet. Maar er is dus sinds een week weer een avondklok in Barcelona en de rest van Catalonië van kracht. Je moet tussen één uur ’s nachts en zes uur ’s morgens binnen blijven. Die avondklok was er al maanden niet meer, maar is er nu dus terug. Al een week. En ze werd gisteren verlengd met een week. Niet dat we er veel last van hebben, gisteren waren we ook netjes voor één uur thuis, ook al was het nog een wandelingetje vanaf het restaurant, maar jammer vind ik het wel.

Het is logisch dat er iets gebeurt, want de cijfers gaan hier weer keihard door het dak. Zelfs één van onze beste vrienden hier, die nota bene dubbel gevaccineerd is, ligt zeer ziek thuis in bed, de Deltavariant heeft hem te pakken. En heel veel jonge mensen zijn nu ziek hier. Daarom moest Catalonië wel ingrijpen. Eerste ging het nachtleven weer dicht. Geen fuiven of discotheken meer. Maar misschien had het toch anders gekund, en was zo’n avondklok te vermijden. Maar die maatregel wordt ingezet om er voor te zorgen dat er geen grote groepen jongeren samenkomen in de stad. Logisch misschien, maar wel zonde.

Toen ik hier aankwam eind juni geloofde ik dan ook mijn ogen niet. Cafés zaten bomvol, mensen liepen af en aan naar de bar. En erger nog: aan discotheken stonden lange rijen van mensen met mondkapjes half op de kin of zelfs zonder. Die dansten dan tot in de vroeg uurtjes in zwoele overvolle discotheken, terwijl na anderhalf jaar covid die hormonen van die jonge mensen natuurlijk op springen staan. Ook duizenden buitenlandse jongeren kwamen meevieren in de zomer van de vrijheid. Afstand houden? No way. En het strafste: ze bleven vrienden en kennissen kussen en knuffelen wanneer ze elkaar zagen, iets wat ze nu dus nog steeds doen, ik zag het gisteren op het terras van ons restaurant.

En nu is het dus weer nodig dat er verstrengd wordt. De avondklok is weer daar. Kijk, nu kun je veel zeggen, maar dat doen we in België voorlopig dus wel beter. Er is versoepeld (er wordt ook veel beter gevaccineerd dan in Spanje) maar het hek is voorlopig nog niet helemaal van de dam. Voorlopig blijft het jojo-effect dus uit bij ons, en moeten we niet voortdurend terugkomen op versoepelingen. Als de vaccinatiegraad nog de hoogte in gaat, we houden ons wat in met geknuffel en gezoen, en we proberen de hygiënemaatregelen te volgen, dan moeten we hopelijk nooit meer verstrengen. Een avondklok, dat komt er in België nooit meer van. Denk ik. Maar goed, we hebben al zoveel gedacht de voorbije zestien maanden.