Sorry! Ik heb een onfatsoenlijke gewoonte tegenover Anke

Eerlijk is eerlijk, ik maak wel eens opmerkingen over Anke haar eet-gedrag. Dat is in mijn ogen ook redelijk speciaal. Soms eet ze pasta in de ochtend, die ze dan opwarmt in de magnetron, waardoor de studio om zes uur ’s morgens al ruikt naar carbonara of zo. Soms eet ze slaatjes om zeven uur. Heel vaak snoept ze of eet ze koekjes. Soms eet ze weinig, soms veel. Ik durf er wel eens vragen bij te stellen en opmerkingen over te maken. Achter de schermen, maar ook soms op de radio. “Wat ben je nu weer aan het eten, op dit vroege uur, Anke?” vraag ik dan. En je hoort mijn twijfels of soms mijn walging. Nu, wat blijkt? Dat is heel erg fout!

In Amerika en Engeland is er vandaag immers een nieuwe taboe, iets wat echt niet meer kan, en dat gaat over “food shaming”. Er was eerder al “body shaming”, dat ken je wellicht wel. Je mag vandaag echt geen opmerkingen meer maken over het gewicht van mensen, of over hun lichaamsvormen. “Ben jij wat verdikt?” is echt not done en zeer onfatsoenlijk, en “wat sta jij toch mager” kan ook niet meer, het kan mensen ontzettend kwetsen en pijn doen. Ik heb het zelf ook al vaak meegemaakt, en neen, leuk is dat niet, opmerkingen over je gewicht. “Body shaming” ken ik dus wel. Maar van “food shaming” had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord.

Waar komt het op neer? Mensen hebben het recht om te eten wat ze willen, wanneer ze willen en hoeveel ze willen. Vaak hebben eetgewoonten te maken met cultuur. Je mag daaromecht niet zeggen tegen iemand die opgegroeid is in een andere cultuur en die bijvoorbeeld een curry, tagine, nasi goreng of couscous opwarmt op het werk: “Wat ben jij nu weer aan het eten?” Zeker niet als er een denigrerende, laat staan racistische ondertoon inzit. Dingen die wij raar vinden, zijn in andere culturen immers doodgewoon. En daar neerbuigend over praten is echt not done.

Maar het gaat verder: je kunt vandaag tegen collega’s, klanten, vrienden of familie echt geen opmerkingen meer maken over wat ze eten, wanneer ze eten, of hoeveel ze eten. Er kunnen immers medische redenen zijn, of culturele redenen waarom mensen op bepaalde uren dingen eten die ons misschien vreemd overkomen. Misschien moet die collega van de dokter wel warm eten in de ochtend. Misschien is er op dit moment een vastenperiode binnen de religie van je collega, en is die pasta voor zonsopgang dan ook erg logisch.

Dus sorry Anke, ik ga me proberen in te houden voortaan, ik ga geen opmerkingen meer maken over jouw gigantisch heftig ruikende opgewarmde pasta in de ochtend. Misschien moet het wel op die manier van je dokter, je diëtist, je goeroe of je god. En beschuldigd worden van “body shaming” wil ik echt niet, maar ook niet van het nu in zwang zijnde “food shaming”.

Ik zal er wellicht nog altijd mijn bedenkingen en binnenpretjes bij hebben, en er ook het mijne van denken, maar ik zal me inhouden. Ik neem wel wasknijpers mee voor op mijn neus te zetten als het te heftig ruikt in de studio, en daar mag jij dan weer geen opmerking over maken, want ook mannen hebben recht op de juwelen of lichaamsversieringen die ze willen dragen, ook al is dat dan een knalgele wasknijper op mijn neus.