Sorry, in dit restaurant zien ze mij nooit meer!

Ik hou er niet van om een restaurant af te breken. Ik kan heel veel door de vingers zien. Mensen zijn mensen, en maken foutjes. Ik ook. Maar service en beleefdheid zijn essentieel. En zelfs dan blijf ik meestal kalm en kan ik veel begrijpen, zeker op een drukke avond. Maar er zijn grenzen.

Gisterenavond gingen we met vrienden dineren in een bekend en eigenlijk best tof restaurant in Barcelona. Ik trakteerde, en had er net als de rest van het gezelschap echt zin in. De avond verliep best OK. De ham was lekker, de tomatenbroodjes en de kroketjes met Spaanse ham ook. Ook al kwamen die kroketjes niet alle vier tegelijk, om één of andere reden hadden ze gedacht dat we met z’n vieren maar 2 kroketjes besteld hadden, maar soit, dat kan gebeuren. “Het is vakantie, we hebben tijd,” zei ik nog tegen de ober die zich uitvoerig excuseerde voor het misverstand.

De paella was eigenlijk ook best OK. De magnum rosé smaakte. We babbelden gezellig. En het personeel was vriendelijk. Eigenlijk een leuke avond. Tot we de rekening vroegen. De ober zei: “ik ga mijn bazin roepen met het bakje voor de credit card, want dat is een hele strenge, en ze vertrouwt niemand…” Dat bedoelde hij eigenlijk als mopje, dus we lachten smakelijk. Wisten wij veel.

Want toen kwam de “bazin”, een fake vriendelijke blondine, die bij het intikken van het bedrag vroeg of ik tien procent tip wou geven of vijftien procent. Ik snapte niet wat ze bedoelde of deed in elk geval alsof. In Barcelona wordt al niet zoveel fooi gegeven, service is gewoon inbegrepen in het bedrag dat je betaalt. En al zeker niet aan een bazin die plots uit het niets tevoorschijn komt, en dat een beetje af komt dwingen.

Ik zeg dus dat het bedrag dat op de rekening staat voor mij OK is. Waarop zij tot twee keer toe blijft herhalen en eigenlijk vragen of ik nu tien procent extra wil betalen of een ander bedrag. Afschuwelijk. Met dat belachelijke en onbeschofte aandringen maakte ze me alleen kwader en zei ze in feite nog duidelijker “jullie zijn toeristen, ik ga jullie gewoon even lekker geld aftroggelen.”  De fooi die ik sowieso ging geven (gewoon een briefje van tien of twintig euro) heb ik wijselijk in mijn broekzak laten zitten, en we zijn het afgetrapt zonder mevrouw te groeten.

Waarom toch? Waarom zijn sommige mensen in de horeca, en zeker in drukke steden, zo verschrikkelijk opdringerig? Waarom was deze dame zo dom om met haar expliciete vraag voor een tip, en zelfs met met dat drie keer opdringerige aandringen er bovenop, onze relatief fijne eetervaring compleet te verknallen. Ook de rest van het gezelschap was gechoqueerd en liep met een slecht gevoel naar buiten.

En weet je wat nog erger is? Plots vonden we het etentje maar “bwa”, we hadden wel eens lekkerder ham gegeten, de kroketjes waren nu ook niet zo lekker, en de paella, mja, best veel rijst, maar wel weinig schaaldieren. Dat was dus het gevoel dat we overhielden aan een etentje dat tot vijf minuten daarvoor OK was geweest. Verknald door “de bazin” die me nog vlug 25 euro wou ontfutselen.

Wanneer je het gevoel hebt dat je in een toeristenval getrapt bent, kijk, dan ligt dat op je maag. En dan schrijf ik daar ook over. Boca Grande in Barcelona is dus een plaats die ik absoluut af wil raden. Het was jaren geleden dat ik er nog eens was, en ik ga er ook nooit meer terug. En wanneer je in Barcelona bent, en niet als de miljoenste toerist die snel wat centen uit z’n zakken kan gepikt worden, wil behandeld worden, kun je deze plek ook maar best vermijden. Jammer maar helaas.