CULINAIRE TOPPER: PIET HUYSENTRUYT

Piet Huysentruyt is jarig: leve Piet Huysentruyt! 55 wordt hij vandaag. Drie dikke piepers en meer dan één wel gemeend schouderklopje voor één van de strafste chefs van ons land. Nu denk je misschien: “ach die kennen elkaar natuurlijk van VTM destijds, dus ik lees hier enkel en alleen een potje geslijm op die blog van Ornelis.” Maar ik moet u eerlijk zeggen, ik meen elk woord wanneer ik over Piet zeg dat het één van onze meest bijzondere chefs in Vlaanderen is.

Meer dan twintig jaar geleden was Piet al bij al nog een nobele onbekende. Hij deed nog niets op TV en was gewoon een zotte jonge chef, boordevol ambitie en goesting dat wel, met veel ideeën en vakmanschap, die in Wortegem-Petegem een veelbelovend restaurant met één ster had. Het was mijn tandarts Louis (hoe grappig toch?) die ook hield van lekker eten, die mij erop attendeerde dat die jonge chef echt heel veel in z’n mars had. En ik denk dat Piet z’n restaurant het eerste was met een Michelinster waar ik ging eten. Het menu was (zeker voor die tijd) ronduit spectaculair. Veel surf en turf: varkenspoot met oester en dat soort knotsgekke combinaties. Ik heb in mijn roman “De Smaak Van Het Verlangen” trouwens deze passage gewijd aan Piet zijn restaurant. Mijn hoofdpersonage Michael gaat eten bij Piet…

“Toen de kalende chef met het vette West-Vlaamse dialect hen na de maaltijd nog even kwam groeten vertelde hij Michael en Nele dat hij op voorhand zelden prijs wou geven wat z’n klanten te eten kreeg, omdat klassieke restaurantbezoekers meestal vol stinkende vooroordelen zitten. Zo had hij ooit een erg smaakvol gerechtje gemaakt met stierenkloten. En toen was er een koppel dat, nadat ze na lang aandringen eindelijk te horen kregen wat ze precies gegeten hadden, onmiddellijk wou afrekenen en het restaurant op staande voet verliet. Terwijl ze even daarvoor nog hadden zitten smullen en smikkelen alsof het klotengerecht het allerlekkerste was wat ze ooit gegeten hadden. “Kijk, dat soort pure vooroordelen, daar krijg ikzelf echt waar stenen stierenkloten van,” vloekte Huysentruyt. Ze hadden dus “baarmoeder” geproefd. Eerst zachtgekookt, en vervolgens knapperig gefrituurd. Helemaal niet slecht en zeker in die tijd ontzettend vernieuwend en gedurfd.”

De ervaring van mijn fictieve hoofdpersonage was eigenlijk zo’n beetje mijn eetervaring in Piet zijn restaurant: indrukwekkend, verrassend, anders dan wat ik tot dan toe gewoon was. Later werd hij natuurlijk de grappige en uiterst succesvolle tv-chef. Vaak gekopieerd maar zelden geëvenaard. Toen Piet van televisie verdween was dat best hard voor hem, en hij reageerde daar niet altijd even sportief op, maar dat was volgens mij vooral omdat hij zo’n emotionele mens is. Gevoelig, maar in z’n keuken één van de allergrootste. Geen wonder dat hij vandaag weer culinair aan het terugslaan is, door in Likoké in Frankrijk de hedendaagse variant van z’n keuken uit Wortegem-Petegem te serveren. Met groot succes. Zelf was ik nog niet in Likoké, sorrrryyyyy Piet, ik moet daar snel werk van maken. Maar mijn ouders waren er onlangs wel bij toen hij met z’n pop-upversie van Likoké neerstreek in Kortrijk. En mama, die volgens mij nog veel betere smaakpapillen heeft dan ikzelf zei me dat ze het één van de beste maaltijden ooit vonden. Een schoon compliment voor een schone mens. Dikke proficiat Pietje! Je bent een ster. 55 is piepjong. You go boy!