Gisteren na de “10 Om Te Zien Top 100” ben ik naar Den Haag gereden in Nederland, bij mijn oude studievriend Sjaak. Na een mooie zomer en een eerste werkweek even bijkletsen, wat wandelen en iets lekker eten vonden we allebei een goed plan. Ik had een tafeltje gereserveerd in Meer en Bosch, een gezellige taverne in Den Haag waar ze nog bereidingen aan tafel doen (wat ik super aangenaam vind) en waar ze een hele mooie wijnkaart hebben.

Toen we na een wandeling van anderhalf uur arriveerden in het restaurant viste ik uiteraard mijn mondmasker uit mijn jasje. “Oh, maar mondkapjes hoeven helemaal niet meer in de horeca in Nederland hoor,” zei Sjaak. Ik schrok. En ik geloofde het nauwelijks. “Ben je wel zeker?” vroeg ik hem want ik wist dat Nederland een hele periode veel strenger is geweest dan wij. Voor alle veiligheid zette ik het mondmasker wel op. Want misschien moest het niet meer, maar verboden is het natuurlijk niet.

Wat bleek: ik was werkelijk de enige met zo’n mondmasker op. Mensen kwamen binnen en buiten zonder. Ze gingen naar het toilet zonder. Meer nog: zelfs het bedienend personeel droeg er geen. Het is inderdaad niet langer verplicht in Nederland. En, toen we later een taxi terugnamen vroeg ik de vriendelijke chauffeur die de deur voor ons opendeed of het mondkapje in de taxi verplicht was. “Natuurlijk niet meneer,” zei hij “stapt u maar lekker in zonder.”

Ik vertelde Sjaak en de taxichauffeur dat het toch raar aanvoelde, zo zonder mondmasker op restaurant en in de taxi. Maar Sjaak zei dat er steeds meer mensen dubbel gevaccineerd zijn en dat in de hoofden van de Nederlanders “covid toch ongeveer over is”. Waarop de chauffeur moest bekennen dat hij nog geen enkele prik heeft gehad en ook niet wist of hij er wel één wou. “Het is een beetje fifty fifty bij mijn vrienden,” zo zei hij, “bij ons is zeker de helft tegen omdat je toch ook niet weet wat zo’n prik teweeg brengt”.

Ik schrok. Deze taxichauffeur was dus totaal niet gevaccineerd en had ons gezegd dat mondkapjes in zijn auto totaal niet nodig waren. Kijk, dat gaf me dus geen veilig gevoel. Ik heb de ramen opengeschoven en mijn mondkapje toch weer opgezet. Ik ben dan wel dubbel gevaccineerd maar ik wil het lot niet tarten. Een goede vriendin van ons heeft ook al een tijdje haar twee prikken gehad en heeft nu toch covid opgelopen en is er behoorlijk ziek van.

Ik weet nog goed hoe raar ik het in het begin van de zomer van 2020 vond toen ik op doorreis naar Spanje in Frankrijk op hotel en op restaurant een mondmasker op moest zetten, want op dat moment was het bij ons nog niet verplicht. Maar intussen zijn we het zo gewoon, en ook al gaan veel regels in de horeca in september versoepelen, de mondkapjes blijven verplicht tot de vaccinatiegraad nog opgedreven is. Logisch, want in Brussel zitten ze nog flink achterop, en een virus houdt zich niet aan land- of taalgrenzen.

Ik kijk er zelf ontzettend naar uit dat alles weer normaal wordt. Ik snak er echt naar, net als iedereen, denk ik. Maar ik hoop ook dat de delta-variant er ons niet toe dwingt om straks de versoepelingen terug te draaien. En daarom voelt het voor mij goed om alles een beetje geleidelijk te laten verlopen. Die mondkapjes uit op restaurant en zeker in een taxi, en al zeker wanneer er niet-gevaccineerden in de buurt zijn, voelt nog onwennig en zelfs niet helemaal OK.

Het eten was heerlijk, de bediening was prima, het gezelschap super, en iedereen hield zich perfect aan de regels. Enfin, er zijn gewoon geen regels meer in de horeca in Nederland. Maar het was toch ontzettend raar en naar mijn gevoel toch een beetje voorbarig en te optimistisch om zo zonder mondkapje bediend te worden en rond te wandelen op restaurant. Ik heb het mijne dus toch maar opgezet toen ik naar buiten wandelde. Omdat ik gewoon voorzichtig wil blijven. Ik zeg het je eerlijk: ik hou mijn hart echt vast hoe het virus ons de komende tijd nog zal verrassen. Hopelijk in positieve zin, maar helemaal gerust ben ik niet.

Foto: Would Be Chef